ΤΙΠΟΤΑ ΔΙΚΟ ΜΟΥ του ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΜΠΟΝΤ
Τρείς ήρωες μετέωροι σε ένα αφύσικα αποστειρωμένο περιβάλλον, αυτό που φαντάστηκε ο Έντουαρντ Μπόντ για την ανθρωπότητα του 2077. Στα πλάισια μίας επιβεβλημένης βίαιης «αναμόρφωσης» ό,τι μπορεί να προκαλέσει συναισθηματικές εκκρίσεις και να ανασύρει μνήμες καταστρέφεται και οι αναζητούντες τα απαγορευμένα τιμωρούνται. Ένα ζευγάρι επιβίωσης (Νίκος Κουρής –Μαρία Ζορμπά) ζουν τη ρομποτικά φτιαγμένη ζωή τους περιορίζοντας τη συναισθηματική τους εξωτερίκευση σε βίαια ξεσπάσματα και υστερικούς διαλόγους. Την περιοδικότητα τους έρχεται να διακόψει προσωρινά η έλευση του αδελφού της πρωταγωνίστριας (Ιπποκράτης Δελβερούδης)ο οποίος φέρνοντας ,ως τελευταία απόδειξη μίας εναπομείνασας ανθρώπινης σχέσης, μία παλιά φωτογραφία βασανίζεται και τιμωρείται από το αυτοκαταστροφικό ζευγάρι.
Ο Έντουάρντ Μπόντ συνεπής στην παραδοση των έργων του ,που φέρουν ένα πολιτικό και κοινωνικό βάρος (βλπ «SAVED») κάνει μία ακόμα απόπειρα μελλοντολογικής περιγραφής αποδομώντας τα όρια της ανθρώπινης υπόστασης όταν αυτή απειλείται από τον πλήρη της αφανισμό. Το έργο είναι σαφώς πυκνό και δύσβατο στην κατανόηση του ακροβατώντας από την τραγικότητα στη φαρσοκομωδία-πραγματικά εμπνευσμένο χιούμορ- .Κάποια ερωτηματικά ίσως δεν αποσαφηνίζονται πλήρως όπως για παράδειγμα που στειχειοθετείται καθεαυτή η ύπαρξη ενός ζευγαριού αφού εξ ορισμού οι ανθρώπινες σχέσεις είναι απαγορευμένες (η αναπαραγωγική διαδικασία δεν απαιτεί και τη συμβίωση) ή αν τελικά όλη η ψυχολογική και εξουσιαστική αντιπαλότητα περιόριζεται στο σκληρό ένστικτο της επιβίωσης ή αντανακλά ακόμα κάποια ίχνη συναισθήματος . Η απολυτότητα του έργου είναι διάχυτη φωτίζοντας ίσως έτσι περισσότερο μία εν δυνάμει σκοτεινή φύση .
Η παράσταση διακατέχεται από μία ατμόσφαιρά επιβλητική και σίγουρα τα σπουδαιότερα εύσημα της τα οφείλει στις ερμηνείες των ηθοποιών και ειδικά του Νίκου Κουρή ό οποίος ενεργειακά δεν χάνει στιγμή τη συχνότητα του. Εγκεφαλικές καταστάσεις με δραματικές προσδοκίες , άλλωστε όπως έχει πεί και ο ίδιος ο Βρετανός συγγραφέας « Το μυαλό είναι από δομικής άποψης ένα δραματικό σύστημα, γι’ αυτό δημιουργήσαμε το θέατρο».
ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΕΙΑ σε σκηνοθεσία Έφης Θεοδώρου με τους Νίκο Κουρή, Μαρία Ζορμπή και Ιπποκράτη Δελβερούδη.
Τρείς ήρωες μετέωροι σε ένα αφύσικα αποστειρωμένο περιβάλλον, αυτό που φαντάστηκε ο Έντουαρντ Μπόντ για την ανθρωπότητα του 2077. Στα πλάισια μίας επιβεβλημένης βίαιης «αναμόρφωσης» ό,τι μπορεί να προκαλέσει συναισθηματικές εκκρίσεις και να ανασύρει μνήμες καταστρέφεται και οι αναζητούντες τα απαγορευμένα τιμωρούνται. Ένα ζευγάρι επιβίωσης (Νίκος Κουρής –Μαρία Ζορμπά) ζουν τη ρομποτικά φτιαγμένη ζωή τους περιορίζοντας τη συναισθηματική τους εξωτερίκευση σε βίαια ξεσπάσματα και υστερικούς διαλόγους. Την περιοδικότητα τους έρχεται να διακόψει προσωρινά η έλευση του αδελφού της πρωταγωνίστριας (Ιπποκράτης Δελβερούδης)ο οποίος φέρνοντας ,ως τελευταία απόδειξη μίας εναπομείνασας ανθρώπινης σχέσης, μία παλιά φωτογραφία βασανίζεται και τιμωρείται από το αυτοκαταστροφικό ζευγάρι.
Ο Έντουάρντ Μπόντ συνεπής στην παραδοση των έργων του ,που φέρουν ένα πολιτικό και κοινωνικό βάρος (βλπ «SAVED») κάνει μία ακόμα απόπειρα μελλοντολογικής περιγραφής αποδομώντας τα όρια της ανθρώπινης υπόστασης όταν αυτή απειλείται από τον πλήρη της αφανισμό. Το έργο είναι σαφώς πυκνό και δύσβατο στην κατανόηση του ακροβατώντας από την τραγικότητα στη φαρσοκομωδία-πραγματικά εμπνευσμένο χιούμορ- .Κάποια ερωτηματικά ίσως δεν αποσαφηνίζονται πλήρως όπως για παράδειγμα που στειχειοθετείται καθεαυτή η ύπαρξη ενός ζευγαριού αφού εξ ορισμού οι ανθρώπινες σχέσεις είναι απαγορευμένες (η αναπαραγωγική διαδικασία δεν απαιτεί και τη συμβίωση) ή αν τελικά όλη η ψυχολογική και εξουσιαστική αντιπαλότητα περιόριζεται στο σκληρό ένστικτο της επιβίωσης ή αντανακλά ακόμα κάποια ίχνη συναισθήματος . Η απολυτότητα του έργου είναι διάχυτη φωτίζοντας ίσως έτσι περισσότερο μία εν δυνάμει σκοτεινή φύση .
Η παράσταση διακατέχεται από μία ατμόσφαιρά επιβλητική και σίγουρα τα σπουδαιότερα εύσημα της τα οφείλει στις ερμηνείες των ηθοποιών και ειδικά του Νίκου Κουρή ό οποίος ενεργειακά δεν χάνει στιγμή τη συχνότητα του. Εγκεφαλικές καταστάσεις με δραματικές προσδοκίες , άλλωστε όπως έχει πεί και ο ίδιος ο Βρετανός συγγραφέας « Το μυαλό είναι από δομικής άποψης ένα δραματικό σύστημα, γι’ αυτό δημιουργήσαμε το θέατρο».
ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΕΙΑ σε σκηνοθεσία Έφης Θεοδώρου με τους Νίκο Κουρή, Μαρία Ζορμπή και Ιπποκράτη Δελβερούδη.
1 comment:
Ekseretiki kritiki,akugete katapliktiki parastasi.To mono pu tha ithela na diavaso parapano ine to pos theti skinografika to mellon. Elpizo to kimeno tis parastasis nane toso kalogrameno oso tuti do i niksi sti parastasi...
Post a Comment