"ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΠΕΡΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ"

Πόσοι από τους εργαζομένους σήμερα έχουν νιώσει αυτή την ανείπωτη ικανοποίηση (τη δουλειά σαν δημιουργική χαρά και πνοή, που υψώνει τον άνθρωπο σε ηθική προσωπικότητα); Γύρω μας βλέπουμε τους απαυδισμένους και τους απαισιόδοξους που η ζωή τους κυλάει άδεια χωρίς καμιά ελπίδα.Αντίβαρο της η πρόστυχη καλοπέραση και η εύκολη ανάδειξη.Η εργασία καταναγκαστικά έργα.Κι η μόνη σωτηρία-η φυγή κι ο παθητικός χυδαίος ηδονισμός.

Ύστερα από αποχτηνωτική εργασία βρίσκουν ευχαρίστηση στο έντονο ζήσιμο των τυχερών παιχνιδιών, στα χαρτιά, εύκολους έρωτες, λοταρίες κλπ. Παρακολουθούν με πάθος σαν απλοί θεατές, το ποδόσφαιρο. Αυτό τους είναι πιο βολικό, πιο άνετο, δεν απαιτεί προσπάθεια σωματική ή πνευματική.

Κι άλλοι πάλι, ζητούν να συμπληρώσουν το κενό με εγωιστικούς αχαλίνωτους κερδοσκοπικούς σκοπούς.Χάνεται κάθε ίχνος ανθρωπιάς και μένει η βάρβαρη και αρπαχτική μανία.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΒΑΣΤΙΚΟΓΛΟΥ

Η ΦΗΜΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΧΑΡΕΣ

Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2007,μεσημέρι, δημοτικό κοιμητήριο Βύρωνα.Αυτό είναι συμπαθές, όσο τουλάχιστον του επιτρέπει η φύση του.Χτισμένο σε λόφο ,αμφιθεατρικά, περιστοιχισμένο από δέντρα.Ο καιρός είναι καλός.Μάλλον ταιριάζει σε άνοιξη.Τα μαύρα ,βαριά πανωφόρια περισσεύουν.Βγάζω το κασκόλ μου.Ένας σημαντικός άνθρωπος του θεάτρου κηδεύται σε ατμόσφαιρα βουβή, καπως υπαινικτική.Η αυλή της εκκλησίας σφύζει από ανθρώπους της τέχνης.Ηθοποιοί του θεάτρου,της τηλεόρασης, σκηνοθέτες , μουσικοί,διάσημοι , λιγότερο διάσημοι, καθόλου διάσημοι, φαντάσου ένα τετοιο πλήθος τέλος πάντων.Βάλε μέσα αυτούς που τον αγάπησαν, αυτούς που τον ερωτεύτηκαν, αυτούς που τον αντιπάθησαν, αυτούς που τους είναι αδιάφορο αλλά θεώρησαν προσήκουσα για την περίσταση την παρουσία τους.Βάλε λοιπόν αυτούς.Ηρεμία στην αυλή.Κάτι περιστέρια, αναποφάσιστα ανατοποθετούνται στις κολώνες.Οι επικήδειοι ψαλμοί τελειώνουν. Από την εκκλησία βγαίνουν κάποιοι συγγενείς και ακούγονται σπαστές κραυγές λύπης, ακολουθεί το φέρετρο βασταζόμενο απο μαθητές του εκλειπόντος, μαθητές διάσημοι, μαθητές λιγότερο διάσημοι.Η πορεία συνεχίζει στα βουβά.Τα λουλούδια ρίχνονται με πάθος πάνω στο μάρμαρο που μόλις στρώνεται.Το πλήθος ,διάσημο και μη , συνωστίζεται εναγωνίως να προλάβει τα δευτερόλεπτα που άνοιξαν την κάσα.Κλείνει.Αυτή κλείνει.Φωνές πνιχτές, δάκρυα βαριά.Η κάσα απομακρύνεται από τα φώτα του κόσμου αυτού , από τα φώτα τα ανθρώπινα.Κανένα έλεος για το θέμα αυτό.Κάποιος συγγενής διαμαρτύρεται στο νεκροθάφτη για το που θα τοποθετηθεί ο σταυρός.Σιγά, σιγά το πλήθος απομακρύνεται.Οι πολλοί φεύγουν,οι λίγοι παραμένουν.Σχηματίζονται παρέες που κουβεντιάζουν χαμηλόφωνα.Βλέπω κάποιους να αγκαλιάζονται, κάποιους να κλάινε χαμηλόφωνα.Τη διαμορφωμένη ηχόσφαιρα ραγίζει η φωνή ενός υπαλλήλου."Περνάτε σιγά, σιγά για τον καφεδάκο τώρα''.Ο καφεδάκος σερβίρεται γλυκός συνοδεία παξιμαδιού και κακού κονιάκ.Τα πνεύματα έχουν ελαφρώς ηρεμήσει ,τώρα πια βρισκόμαστε στο περιβάλλον της μεγάλης αίθουσας, με θέα το βουνό.Ιστορίες για τον απόντα, ιστορίες άσχετες, καμιά φορά σκάει και κανά γελάκι ανακούφισης.Οι γνωστοί κάθονται με τους λιγότερο γνωστούς και όλοι μοιάζουν ένα...Ο ήλιος από το παράθυρο τους στραβώνει τα μάτια και έχουν ζαλιστεί από το αναμφίβολα κακής ποιότητας ηδύποτο.

Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2007, βράδυ,Κολωνάκι.Το θέατρο έχει επίσημη πρεμιέρα.Στην είσοδο του σφήνωσαν τα λουλούδια από κάμερες και πόδια.Στο τελευταίο σκαλί περιμένουν οι τηλεδημοσιογράφοι.Μία δήλωση από τον τάδε σκηνοθέτη, το δείνα επειχηρηματία, τον άλλο πολιτικό.Παρελαύνουν τα άρματα, λαμπεροί οι αρματηλάτες.Αλλόφρον το πλήθος του γκισέ.Σαν το φώς πέσει στο πρόσωπο για να το ανακρίνει χυδαία ή να το κολακέψει φαιδρά τα βλέμματα παγώνουν, σε μάσκες γύψινες, σε λέξεις ατάκες.Ο επόμενος παρακαλώ!Στέκομαι στη γωνίτσα μου και παρατηρώ.Κάποιους συνεντευξιαζόμενους τους συνάντησα το μεσημέρι στην κηδεία.Πλέκω σκετσάκι γρήγορο.Μεσημερι.

"Συλληπητήρια.

Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε.

Κουράγιο."Βράδυ.

"Συγχαρητήρια.

Πάντα τέτοια.

Μπράβο".

Φαντάσου να μπερδέψουν τις συν-πάθειες με τα συν-χαρήκια.Τις ανθοδέσμες με τα στεφάνια.Τις τούρτες με το κώλυβα (διαπίστωσα ότι υπάρχει και κωλυβότουρτα).Τα άχαρα μαύρα με τη γούνα τη μπέζ-πτώμα.Φαντάσου στην κάμερα η δήλωση να λέει:

"Απώλεια μεγάλη, για την τέχνη και για μένα.Δυσαναπλήρωτο κενό."

Και ο δημοσιογράφος, που αγνοεί πλήρως το γεγονός αλλά και το πρόσωπο, με ύφος συμπιεσμένου κουβά απορεί:

"Τί εννοείτε; Πέιτε μας για τη συνεργασία σας με τον κύριο Λαμπιονοκουβαδάκι, ακούγονται διάφορα".

Χμμ οι πρεμιέρες αυτές οι επίσημες, οι ρημάδες, έχουν και ακολουθία.Το Πάρτι.Βέβαια, ναι.Αυτό είναι μέρος της ημέρας.Δεν το αποφεύγεις.Σου λένε είναι μέρος της δουλειάς σου,Ιδιωτικοποιημένες Δημόσιες Σχέσεις.Δηλαδή υπο καθεστώς δημοσίου δικαίου;Δηλαδή το κράτος και εσύ.Το κράτος είναι οι άλλοι.Εσύ είσαι το όνομα σου.Αυτό εξαερώνεται κάπου ανάμεσα στα φώτα.....

Κάπου διάβασα ότι το οξυγόνο του καλλιτέχνη είναι η εκτίμηση και η αποδοχή.Αναρωτιέμαι πρίν ή μετά θάνατον; Γιατί αν μιλάμε κατόπιν εορτής τότε δεν αναφερόμαστε σε ζωτικό στοιχείο επιβίωσης αλλά σε επιγραφές ταφόπλακας.Άσχημη λέξη η τλευταία.Φεύ! Συμμεριστείτε την αδυναμία μου να ωραιοποιήσω κάθετι άχαρο.Περίτρανα οι κηδείες απέχουν από τα χρυσαλιφούρφουρα, όπως η φήμη από την προσωπική αλήθεια.Αυτή τη μία που απομένει στο τελευταίο σινιάλο.Όσο μεγαλώνεις τα ψυλλιάζεσαι αυτά.Παίζω την κασέτα της ημέρας rewind.Φύγετε κρασιά και γόβες, στο καλό προβολείς και χαλιά, πίσω στο σεντούκι της αυταπάτης, σας στέλνω με κατανόηση.Επιστρέφω στα κεραμμύδια της εκκλησίας.Περιστέρια μου τσιμπούν τα δάχτυλα.Λοιδορούν τη Λιλιπούπολη μου.Χαζεύω τους από κάτω.Σκοτεινοί και θλιμένοι.Ανακαλύπτω τον κοινό δρόμο των ανθρώπων από εκεί εδώ.Τα μάτια που δακρύζουν γράφουν στην κάμερα.Κάτι σκαρφίζεται το φώς και αντανακλα.

Στον Τ.Μ και σε όσους τον αγάπησαν.

Η Συνομωσία του καθρέφτη 3



TO ΜΑΝΤΑΡΙΝΙ

Εκείνη τη μέρα ο Αντρέας βρόντηξε την πόρτα και με αίματα στα χέρια, έτρεξε προς το σταθμό.Για αυτόν πια όλα συρρικνώνονταν σε μία σκέψη."Δεν νιώθω , δεν πονάω, δεν υπάρχω".Τα βαγόνια πηγαινοέρχονταν πανηγυρικά.Οι ανακοινώσεις αφίξεων , αναχωρήσεων αναβόσβυναν με πείσμα.

Ο Αντρέας ίσιωσε το πέτο στο σακάκι.Κοιτάχτηκε φευγαλέα στην αντανάκλαση μιας πόρτας.Η πόρτα άνοιξε και το πλήθος χίμηξε βίαια προς αυτόν."Θα με πατήσουν;" σκέφτηκε."Να δούμε αν θα με πατήσουν".Οι εξερχόμενοι επιβάτες τον προσπέρασαν βιαστικά , αδιάφορα και σκουντώντας.Αυτό το σκούντηγμα ήταν που του αποτελείωνε τις ελπίδες.Και όμως..."Για να με αγγίζουν, πάει να πεί ότι με βλέπουν, είμαι κάτι για αυτούς, ένα εμπόδιο στο δρόμο τους.Τα εμπόδια τα παρακάμπτεις;Όχι , λάθος, τα εμπόδια τα υπερπηδάς ή τα συμπιέζεις , έτσι με λίγο σκούντηγμα ,θα σου κάνουν χώρο για να περάσεις."

Η πόρτα έκλεισε.Ο Αντρέας παρέμεινε ακίνητος.Το τζάμι έφυγε, μαζί με την πόρτα, μαζί με το βαγόνι, μαζί με την εικόνα, τη δική του εικόνα.Μία στάλα ιδρώτας.Κύλησε.Από λαιμό σε φανέλα, από φανέλα σε αφαλό, από αφαλό σε πόδι , μέχρι την κάλτσα.Ο Αντρέας φαντάστηκε το εμπόδιο της κάλτσας.Η στάλα ιδρώτα, αυτή η ιδρωτσίλα, η κρυφή του, η φοβισμένη, έπρεπε να υπερπηδήσει το τείχος της κάλτσας και να φτάσει το πλακάκι.Πλάτσ! 'Εφτασε.

O Αντρέας χαμογέλασε."Περήφανη σταγόνα θα κάνεις τα δικά σου, θα κυλήσεις εκεί που θέλεις εσύ.Οπ! Πρόσεχε! MIND THE GAP! "Το μάτι του κόλλησε στις βρώμικες ράγες.Κάτι από ζωή σάλεψε εκεί .Ένας ποντικός δρασκέλισε γρήγορα το σκοτεινό άγριο ντουβάρι της Λονδρέζικης αβύσσου."Ο ποντικός;Ιδού το ερώτημα.Ποιός τα καταφέρνει μάγκα μου καλύτερα; Εσύ ή ο ποντικός; Τον έλουσε δεύτερη φορά κρύος ιδρώτας.

Το χέρι του άρχισε να τον τσιτώνει, η πληγή άνοιξε πάλι."Γαμημένες πληγές και αίματα.Ανώφελος πόνος."΄Εβαλε το χέρι στην τσέπη και έπιασε το μανταρίνι από το Paddigton.Άλλη μια προσπάθεια σκέφτηκε."Αντρέα , έχεις ακόμα μία ευκαιρία να μυρίσεις.Αν αποτύχεις, τελειώνει εδώ αυτό το ταξίδι."Πλησίασε το εσπεριδοειδές στα ρουθούνια του.Μάταια.Πιο δυνατή ρουφηξιά.Επόμενη άφιξη σε ένα λεπτό.Υγρά κυλούν στο πρόσωπο, υγρά κυλούν μες στις παλάμες.

Πήδηξε απαλά.Ξάπλωσε.Οι ράγες βρώμαγαν πλαστικό καμένο και λάδι μηχανής.Ο ποντικός πλησίασε.Ήθελε και αυτός να μυρίσει.Βοή μηχανής.Οι ράγες τραντάζονται.Ο Αντρέας έκλεισε τα μάτια.Γλυκειά επιθανάτιος αγωνία.Τέρμα ο πόλεμος.Ήξερε πώς είχε τον Αντρέα στο χέρι.Πλέον οι ξυλοδαρμοί ήταν παρελθόν.

foxy says: αφιερωμένο στον φίλο του Manchester

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΤΥ:ΒΑΛΤΗΝ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΗΣ ΑΞΙΖΕΙ.

Έχω μέρες να γράψω, όχι από έλλειψη θεματολογίας.Πράγματα έγιναν και γίνονται όλες αυτές τις μέρες, τις εορταστικές........Απλά κυριαρχεί ένα άδειασμα.Το συζήτησα με ένα φίλο blogger και συμφώνησε μαζί μου ως προς το φρενάρισμα.Ξέρεις , ήταν αυτό το χρονικό σημείο πριν την Πρωτοχρονιά που έχεις φουλάρει τις μηχανές σου, έχεις σκορπίσει χέρια και πόδια σε δρόμους και μαγαζιά,τα χείλια σου έχουν παπαριάσει από το φίλα φίλα και γενικά ρε παιδί μου ,ξόδεμα, υλικό και ψυχικό .Τρέξε μωρό μου,Λόλα ,τρέξε.

Από τρέξιμο λοιπόν, άλλο τίποτα.Ρητά δήλωσα σε φίλους και γνωστούς ότι συνειδητά το δεκαπενθήμερο θα απέχω από οποιαδήποτε πνευματική καλλιτεχνική δραστηριότητα για λόγους εκκαθάρισης.Την εξαίρεση την περιόρισα σε ό,τι αφορούσε βιβλία.Αυτά δεν λείπουν από το κομοδίνο ούτε σε ώρες μεταμεσημεριανές σιεστικές χωνευτικές τιώραναναιτωρακές.Βοηθούν στη χώνεψη, βοηθούν στο να σε πάρει γλυκά γλυκά ο πιτσιρίκος, ο Μορφέας.Κατά τις 22:00 ξυπνάς φρεσκότατος,σιδερωμένος από το μαξιλάρι (εγω κοιμάμαι ανάμεσα σε δύο, σαιντουτσάκι) και λές "Ε τώρα μάλιστα, μάζεψα εφόδια ας πάω στη μάχη..."

Έτσι, πολεμοχαρές, θηλυκό ως είμαι , δέχτηκα επί το πλείστον όλες τις προκλήσεις και ρίχτηκα με χαρά και όραμα στην μάχη των πάρτυ.Δηλαδή,όταν λέμε ρίχτηκα εννοώ ότι μέσα σε ένα δεκαήμερο τίμησα όσες χορευτικές ανθρωποσυγκεντρώσεις δεν είχα τιμήσει μέσα σε ένα χρόνο.Πάρτην από δώ την αλεπού, φέρε την από εκεί , ένα τακούνι, ένα φουστάνι, ένα σκέρτσο, ένα φουγάρο , ένα κελάρι, μία σαμπανοδεξαμενή........Πόσο κόσμο είδα, με πόσους χόρεψα, πόσες φορές αγκαλιάστηκα και είπα ευχοαρλούμπες ένας Santa το ξέρει.

Το θέμα βέβαια, είναι, να το κάνεις συνειδητά και να το ευχαριστιέσαι.Διότι η ηθελημένη καθαρά πρωτοβουλιακή σου ενέργεια για ταχύτατη κοινωνικοποίηση είναι μία απόφαση που πρέπει αφενώς να λαμβάνεις συνετά αφετέρου να αντιλαμβάνεσαι-εκεί γύρω στα 30- και το λογό αυτής.Αν ξεφύγεις , λοιπόν, από το ταμπελάκι του "Εγώ δεν τα μπoρώ αυτά " ή το "Εγώ είμαι partyanimal" και ενηλικιωθείς αξιοπρεπώς τότε θα σε βοηθήσει το κενό.

Το κενό φίλε ,μου αναγνώστη , είναι ο χαοτικός όγκος που καταλαμβάνει ο χώρος ανάμεσα σε σένα και τους άλλους ......του πάρτυ εννοώ.Ούτω, αυτό που σου συμβαίνει σε ένα χώρο με πολύ κόσμο, που χορεύει , φωνασκεί εώς και ουρλιάζει ενίοτε, φιλιέται, φασώνεται , μπαλαμουτιάζεται (εσείς οι παλαιότεροι), σε αρπάζει εκεί που είσαι πάνω από τον κεφτεδάκο όταν το τελευταίο πράγμα που θέλεις είναι να χορέψεις Donna Summer συνοδεία συμπαθούς ορεκτικού και μπουκωμένος,τέλος πάντων την πιάσαμε την εικόνα,αυτό που σου συμβαίνει λέγω ,είναι η πρόσκαιρη κρίση "Πάω στην τουαλέτα και με χαζεύω στον καθρέφτη ".Ποιός είμαι εγώ τώρα εδώ μέσα , στην άχαρη τετραγωνισιμένη τουαλετίτσα, που την χτυπάει ο βλάκας γιατι κατουριέται και ακούγεται ο πανικός απ' έξω και εγώ ρε παιδί μου ποιός είμαι δηλαδή , ποιά γκόμενα, ποιός φίλος είμαι εγώ αυτο το πλάσμα το κουρασμένο αλλά και λαμπερό, το ξωτικό της νύχτας που τρέχω να πιάσω..........

Ποιό κενό και ποιά μοναξιά, ποίος φόβος και ποιά συνθήκη στοιβάζουν τα πόδια μου σε τακούνια καταπιεστικά σε γραβάτες ασφυκτικές;Ποιά τρέλα και ποιός έρωτας με φόρτωσαν με mascara και ένα κιλό βερνίκι κόκκινο;Όταν όλοι χορεύουν κάτω από τη ντισκομπάλα η αλήθεια τους έγινε κοινή και οι διαφορές ξαχάστηκαν.Ένα βήμα μέσα στο κενό και πέφτεις στη μάυρη τρύπα.Συμφωνώ με το φίλο που μου μίλησε για την ευαισθησία της disco και μετά της house.Μουσικές και ρίμμελ, γούνες και φιλιά.....

Βγαίνω πρωινές ώρες από σπίτια που ξέχασα την περιοχή , ακούω πουλιά και θροίσματα.Παγωνιά και πείνα.Το κεφάλι μου γυρίζει.Η ναυτία του κενού;Η ναυτία της φούρλας;Ε και; Ξημέρωσε..............

ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ! (ή κάλλη μου;)