ΛΑΣΤ ΝΑΙΤ Ε ΝΤΙΤΖΕΙ ΣΕΙΒΝΤ ΜΑΙ ΛΑΙΦ..ταρααααααααα

"χρειάζομαι ενα ποτό και ένα dj να μου σώσει τη ζωή"

Σ.Τσαγκαρουσιάνος

I hear the drizzle of the rainLike a memory it fallsSoft and warm continuingTapping on my roof and walls.

And from the shelter of my mindThrough the window of my eyesI gaze beyond the rain-drenched streetsTo england where my heart lies.

My minds distracted and diffusedMy thoughts are many miles awayThey lie with you when youre asleepAnd kiss you when you start your day.

And as a song I was writing is left undoneI dont know why I spend my timeWriting songs I cant believeWith words that tear and strain to rhyme.

And so you see I have come to doubtAll that I once held as trueI stand alone without beliefsThe only truth I know is you.

And as I watch the drops of rainWeave their weary paths and dieI know that I am like the rainThere but for the grace of you go i.

Simon and Garfunkel.Kathy' s song

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΚΡΟΥ Π.
ΘΡΑΣΟΣ καμινάκης

Μια φορά και ένα καιρό άνοιξε ένα κουτί και βγήκαν δύο γνωστοί.Ο Θάρρος και ο Θράσος.Ο Θάρρος ήταν μεγαλοπρεπής , γενναιόδωρος και αγαπητός σε όλους.Πήγε σε πολλά σχολεία , έκανε πολλά ταξίδια και αναγνωρίστηκε ως μεγάλος καθηγητής στο πανεπιστήμιο.Έκανε οικογένεια και έζησε μία ήσυχη ζωή.Ο Θράσος γεννήθηκε ασουλούπωτα μκροκαμωμένος...

Νευρώδης, με φωνή που σου τρυπάει τα αυτιά και καλοκάθεται στη γωνία του μαυλού σου, ο Θράσος φορούσε πάντα μαύρα.Μίλαγε στους άλλους δυνατά, κάποιες φορές επιθετικά , κάποιοι τον φοβούνταν.Όλοι όμως τον πρόσεχαν.Κάποιοι τον αγαπούσαν, κάποιοι δεν ήθελαν να τον ξανασυναντήσουν.Όσοι έγιναν φίλοι του , τον ακολουθούσαν πιστά.

Ένα βράδυ, ο Θράσος ονειρεύτηκε κάτι.Την επόμενη μέρα βρήκε ένα κόκκινο δωμάτιο, έβαλε στη μέση ένα ξύλινο γραφείο,μία καρέκλα και κάλεσε τους φίλους του.Τους είπε ότι ήθελε πολυ να φτιάξει μία ιστορία, γι’ αυτό χρειάζοταν τη βοήθεια τους.Οι φίλοι του που τον αγαπούσαν, αποφάσισαν να τον βοηθήσουν.Πίστεψαν ότι θα πέρναγαν ευχάριστα την ώρα τους ή στην τελική θα του έκαναν το χατήρι.

Τον επισκέπτονταν στο κόκκινο δωμάτιο κάθε εβδομάδα.Ο Θράσος ήταν ο ομιλητής, ήταν ο μαέστρος, ήταν ο σκηνοθέτης.Κάθε εβδομάδα τους έδινε ένα κομμάτι από την ιστορία.Τους μίλαγε έντονα, κούναγε τα χέρια του , έπιανε τα γόνατα του, άναβε και έσβυνε τα gauloise.Τους έκανε ερωτήσεις , τους κοίταγε με προσοχή στις απαντήσεις.

Ένα χρόνο μετά, ο Θράσος εξήγησε στους φίλους του τί πάει να πεί «από βαθμό κακουργήματος σε βαθμό αριστουργήματος» Άρχισαν όλοι να γράφουν με επιθυμία.Ο Θράσος και οι φίλοι του έφτιαξαν μία ιστορία.Την έκαναν βιβλίο.Την ονόμασαν «ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ»

ΜΑΝΕΣ ,ΚΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ.

ΑΛΜΟΔΟΒΑΡΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΙ.

Όταν τελειώνει η ταινία στο σινεμά, δηλαδή κάπου εκεί στους τίτλους τέλους, που αρχίζουν όλοι να ανασκουμπώνονται και να βάζουν τα μπουφάν τους, είναι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρείς.Κάθομαι πάντα από τους τελευταίους και περιμένω.Στο VOLVER είχα ένα λόγο παραπάνω.Δάκρυοπασάλειμα.

Δεν ήταν πάντως το ίδιο για αρκετούς γύρω μου .Η σίνεφίλ παρέα που με συνόδευε δεν ενθουσιάστηκε με την ταινία και τα γύρω σχόλια ήταν σίγουρα διφορούμενα.Αναρωτιέμαι για το πώς μία αντικειμενικά καλογυρισμένη ταινία με πρωτότυπο σενάριο μπορεί να προκαλέσει από διθυράμβους μεχρι αγανάκτηση.Ναί το είδα και αυτό.

Βέβαια, τα πράγματα και οι αξιολογήσεις ενέχουν πάντα εκτός από το στοιχείο της υποκειμενικότητας και εκείνο της σχετικότητας.Έχει να κάνει με το ποιός κρίνει, τί ταινίες βλέπει, την αισθητική του προσέγγιση, γενικότερα την προσέγγιση.Τολμώ να πώ πώς το κοινό που συναντάω συνήθως σε προβολές Αλμοδόβαρ έχει πολλές ομοιότητες με το κοινό που συναντάω στις Νύχτες Πρεμιέρας.Πρόκειται κατα το πλείστον για σινεφίλ και δή φίλους του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου.

Το VOLVER είναι ίσως η πιο βιογραφική δουλειά του Ισπανού σκηνοθέτη.Μέσα σε σύντομα χρονικό διάστημα προβλήθηκαν δύο ταινίες, το VOLVER και η Μαύρη Ντάλια που η καθεμία από πολύ διαφορετική γωνία παίρνει αναφορές από της σχέση του δημιουργού με τη μητέρα του.Σε αντίθεση με τη Μάυρη Ντάλια όπου ο Έλρόυ εξορκίζει τις οδυνηρές του αναμνήσεις από τη δολοφονία της μητέρας του πλάθοντας ανάλογες ιστορίες αστυνομικού περιεχομένου αποστασιοποιημένος από τη συναισθηματική του φόρτιση , ο Αλμοδόβαρ τολμάει να γυρίσει ό ίδιος πίσω στη la Mancha που μεγάλωσε, στην αγκαλιά που κοιμήθηκε και αφήνεται στο συναίσθημα του που τον παρέσυρε και μας παρέσυρε.

Το να χρησιμοποιεί ένας καλλιτέχνης προσωπικές του ιστορίες ως χαλί δημιουργίας φέρει κάποιες φορές τον κίνδυνο του εγκλωβισμού στην προσωπική του κατάσταση τόσο εγωκεντρικά που στο τέλος να μην αφορά πολλούς πέρα από τον ίδιο.Το «ΓΥΡΙΣΕ ΠΙΣΩ», ακολουθεί την προστακτική του «ΜΙΛΑ ΤΗΣ» και απευθύνεται ταυτόχρονα στους θεατές αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό.Εδώ,Το σχήμα της μεταφύσικής επίφασης καλύπτει αρμονικά τη σεναριακή εξέλιξη αγγίζοντας πολύπλευρες πτυχές του ίδιου θέματος.Η σχέση της μάνας με την κόρη, της αδελφής με την αδελφή, της κόρης με τον πατέρα, της γυναίκας με του άντρα διεισδύουν η μία μέσα στην άλλη με τρόπο τόσο υπερρεαλιστικό όσο και πραγματιστικό.Εδώ δεν πρόκειται για εγωκεντρισμό...

Η επιστροφή και αναζήτηση του οικειότερου στοιχείου που μας θυμίζει την αρχή μας , είναι η μητρική αγκαλιά.Το πόσο οδυνηρό ή αντίστοιχα εποικοδομητικό υπήρξε στη ζωή μας αυτό το στοιχείο είναι θέμα μάλλον που αφορά γυναίκες, άντρες , μικρούς , μεγάλους,πλούσιους, φτωχούς, μορφωμένους ή όχι.Πάραυτα, θέλει κάποιες φορές γενναιότητα να επιστρέψεις πίσω σε αυτό που ήσουν πριν γίνεις αυτό που θεωρείς ότι είσαι τώρα λές και όλα έγιναν από τη μία μέρα στην άλλη.

Η σκηνή, που θεωρώ από τις ωραιότερες που έχω δεί ever , είναι αυτή που η Ραϊμούντα ανακαλύπτει τη μάνα «φάντασμα» κάτω από το κρεβάτι.Πόσο και γιατί μπορεί να αγγίξει κάποιον που κάθεται δίπλα μου κάτι τέτοιο είναι τόσο τελικά υποκειμενικό που να εξοργίζει την αντικειμενικότητα σου.

Καταλήγω για πολλοστή φορά στο πόσο απέχει η καλή ταινία και το καλό θέατρο από το υψηλό budget.Η δύναμη της προσωπικής απλότητας , κάτι που συνάντησα και στο υπέροχο LITTLE MISS SUNSHINE είναι παρούσα και ευφυής.Το λεπτό πέρασμα από από το δράμα στην κομωδία χαρακτηρίζει τα μεγαλύτερα έργα για ένα πολύ απλό λόγο.Είναι η πλησιέστερη προσέγγιση της πραγματικότητας.Η ομορφιά με την ασχήμια είναι τόσο αλληλένδετα όσο και απαραίτητα.

Το VOLVER είναι κατά τη γνώμη μου η πιο βιογραφική δουλειά του Αλμοδόβαρ εως τώρα.Έχω την αίσθηση πώς θα ακολουθήσει και κάτι ακόμα πιο προσωπικό από τον ίδιο δημιουργό με το ίδιο σκεπτικό που εκείνος επανέρχεται στο παρελθόν του συνεργαζόμενος ξανά με την πρώτη του μούσα, Κάρμεν Μάουρα Η στροφή πρός τα έσω προβάλει ως ανθρώπινη ανάγκη και καταλήγει σε απάντήσεις και εξομολογήσεις,συγγνώμες και αποφορτίσεις που είχαν κολλήσει μέσα μας και χρειάζονταν απεγνωσμένα ξεκόλλημα.Δεν είναι εγωκεντρικό.Είναι αυτό που σου συμβαίνει κάποιες φορές σε κάποια καλή ταινία.

CHARISMA=POWER TO INSPIRE DEVOTION AND ENTHUSIASM

Μου ζήτησαν να γράψω ένα κείμενο σχετικό με τη λέξη «χαρισματικός».Ευθυγραμμίζομαι σε μία κεντρική ερώτηση.Τί στο καλό μπορεί να είναι γύρω μου τόσο καλό, τόσο τέλειο ώστε να ανάγεται σε χάρισμα;Είναι εκ πρώτης όψεως έυκολο να διακρίνεις την ικανότητα, το ταλέντο σε φυσιογνωμίες,της τέχνης ας πούμε.Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω;

Κάνω ένα ελλειπές namedropping:Χαρισματική ήταν η Nina Simone.Η μαγική φωνή των gospel έβαλε τη μαύρη μουσική στα σπίτια των λευκών αφού πρώτα της έκαναν τη ζωή δύσκολη.Την κυνήγησαν, την απαγόρευσαν μέχρι που απηύδησε η γυναίκα και μετανάστεψε στας Ευρώπας.Χαρισματικός ήταν ο Κλίμτ.Δεν κυνηγήθηκε αλλά μεγαλούργησε.Δεν είναι τυχαίο ότι λατρεύτηκε από τις γυναίκες.Άγγιξε με το πινέλο του κάθε γυναικείο χρώμα ,υποκλήθηκε στη θηλυκή αποπλάνηση.Αντίθετα , μισογύνης αλλά χαρισματικά γοητευτικός σε ότι και αν έκανε υπήρξε ο Sairge Gainsbourg.Έκανε τα τολμηρά του ραβασάκια τραγούδια και αν είσαι γυναίκα , θέλεις και εσύ.Ο Astor Piazzolla όταν ήρθε στην Ευρώπη για να σπουδάσει κλασική μουσική ντρεπόταν να αποκαλύψει στην καθηγήτρια του ότι έγραφε μουσική για tango και έπαιζε το badoneon του.Το χάρισμα του ήταν όμως δυνατότερο από τους μικροαστικούς του φόβους και ένα θρυλικός χορός έγινε παράδοση και στην Ευρώπη.Συνεχίζω αν και μάταια .Θέλω εβδομάδες για να μαζέψω τόσα ονόματα.Εδώ ,σε μας , χαρισματικοί; Να καταπιαστώ με δόγματα; Χατζιδάκις.Δεν σχολιάζω, πλέον τον αδικεί οποιοδήποτε σχόλιο.Φωνή , φωνή και γυναίκα.Ελένη Βιτάλη.Με πήρε και με πήγε σε άλλες Πολιτείες.Ποιητής .Οδυσσέας Ελύτης.Ο ποιητής.Ηθοποιός .Ρούλα Πατεράκη.Την είδα σε μία συνέντευξη της και συγκινήθηκα.Η ζωή της είναι μόνο οι ρόλοι της.Είναι το χάρισμα μία μοναξιά;

Ταλέντα, ταλέντα, παλιά-νεότερα,Αλ Πατσίνο, Εντουαρτ Νόρτον, Woody Allen, Kislofski, Phelip Glass,Dusty Springfield, David Bowie, Led Zeppelin,Stereo Nova,Τάνια Τσανακλίδου,Νίτσε,Τσαικόφσκι,Νουρέγιεφ,Φέντερερ,Κομανέτσι,Κακλαμανάκης,Σοφία Λόρεν,Beatles,Andy Warhol,Michel Godry,Almodovar, Κώστας Γαβράς,Μαρία Κάλλας.,Ελευθερία Αρβανιτάκη.Ρεμπούτσικα,Καζαντζάκης...... Συμμερίζεστε την αδυναμία μου;Η λίστα δεν έχει τελειωμό.Και τί; Δεν είναι μόνο η τέχνη ή ο αθλητισμός, είναι η επιστήμη, η φιλοσοφία, η πολιτική, η αρχιτεκτονική, η ομορφιά.Πού την πάς την ομορφιά; Είναι υποτιμημένη γιατί δεν εμπεριέχει κόπο;Είναι απλά «δώρο Θεού»; Μήπως όμως και όλα τα άλλα δεν είναι; Η φωνή, το υποκριτικό ταλέντο, η φαντασία, η ευστροφία, η ευλυγησία,η μνήμη;Και όμως τίποτα από όλα αυτά δεν δόθηκε και έτσι απλά φώτισε ο κόσμος όλος.Κάποιοι πίστεψαν σε αυτό που είχαν και αγαπούσαν και δούλεψαν άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο άλλοι πάρα πολύ.Κόπιασαν, στενοχωρήθηκαν, έκλαψαν, θυσίασαν-λάθος λέξη- κάποιος ηθοποιός μου είπε πώς δεν πρόκειται πραγματικά για θυσία «απλά το θέλεις πολύ και αβίαστα το επιλέγεις» αυτό είναι το πακέτο του, αν σου κάνει πάρτο και φύγε...

Ίσως η ερώτηση ευθυγράμμισης να είναι μία λάθος κίνηση.Δηλαδή πρός τί να κάτσω να κάνω απογραφή των διάσημων ανθρώπων από την αρχαιότητα εώς σήμερα;Δηλαδή και νόημα να είχε αυτή η δουλειά με τί κριτήριο να την κάνω; Το ότι κάποιος έγινε διάσημος στο χώρο του σημαίνει αυτομάτως ότι ήταν και χαρισματικός; Και αν το μεμονωμένο χάρισμα αφορά απλά μονιστικές εξάρσεις ενώ υπάρχει νόημα και στην χαρισματική πληρότητα;Θέλω να πώ πως καθημερινά -ίσως όχι τόσο καθημερινά- συναντάμε ανθρώπους που μας γοητεύουν σαν προσωπικότητες, σε όλα τους.Είναι αυτή μια γοητεία που σε πάει και σε φέρνει και δεν τη βάζεις σε κουτάκια.Δηλαδή, γνωρίζεις μία γυναίκα σχετικά όμορφη, τα ρούχα της είναι αρμονικά σε χρώμα και σε ύφος, έχουν ένα στύλ τέλειο για εκείνη, μιλάει με γλυκειά βαθειά φωνή και καπνίζει πολύ προσωπικά.Σου αρέσει να τη χαζεύεις να κινείται στο χώρο, την ερωτεύεσαι όταν οδηγεί ή όταν μιλάει στο τηλέφωνο.Αυτό τώρα θα μου πέιτε είναι χάρισμα ή απλά γοητεία;Ίσως να βάλω και εδώ ταμπελάκι.Η γοητεία είναι ένα χάρισμα... .

Πολλές φορές φρακαρισμένη και φρικαρισμένη μέσα στο αυτοκίνητο χαζεύω τους διπλανούς οδηγούς.Πόσοι από αυτούς έχουν ένα χάρισμα;Σε πόσους πάει στράφι, ανάμεσα σε ανήλιαγα γραφεία,μωρά που κλαίνε, λογαριασμούς που πνίγουν; Από την άλλη, ας μου δώσει καποιος από εσάς ορισμό για το χάρισμα.Μήπως να το πάρω εξ αντιδιαστολής; Χάρισμα δεν είναι ό,τι δεν το κάνεις με την καρδιά σου.Πώς σας φαίνεται αυτό;Δηλαδή αν ο Παπαιωάννου και ο Τσαγκαρουσιάνος χαρακτηρίζονται ως χαρισματικοί εγώ βλέπω ένα κοινό σημείο.Ο ένας χορογραφεί και ο άλλος γράφει μέσα από την καρδιά του.Όταν χρόνια πρίν, ήμουν κοριτσάκι και διάβαζα Ιζαμπέλ Αλιέντε έκλαιγα γιατί περιέγραφε ας πούμε το θάνατο της κόρης της και το μπορούσε.Αυτό για παράδειγμα είναι από μόνο του ένα ταλέντο.Να παίρνεις τα συναισθήματα σου, τα χαντακώματα σου και να τα στοιβάζεις κάπου όπου μπορείς να τα βλέπεις και να τα επανεφευρίσκεις ,σαν την ενέργεια ένα πράγμα.Δεν μας έλεγαν στο σχολείο ότι η ενέργεια δεν χάνεται;Απλά αλλάζει μορφή.Φανταστικό το έβρισκα τότε.Αληθινό το βρίσκω τώρα.

Το χάρισμα λοιπόν καταλήγω ίσως το χεις ίσως δεν το έχεις.Η μητέρα μου ας πούμε αν τα πράγματα την είχαν οδηγήσει διαφορετικά στη ζωή της στοιχηματίζω πώς θα είχε γίνει μία εκπληκτική σχεδιάστρια ρούχων.Οι επιλογές της όμως της ανέδειξαν ένα άλλο χάρισμα, αυτό της προσφοράς και της αγάπης.Σας ακούγεται αυτό λιγότερο αξιόλογο;Αυτό που με στενοχωρεί όμως , είναι όταν άνθρωποι που νιώθουν αυτό το κάτι το διαφορετικό και δεν το προσπαθούν.Είναι η νωθρότητα ή η αντικειμενική δυσκολία; Δεν ζούμε όλοι στο Ιράκ ή στη Σιέρα Λεόνε για να πρέπει να υπερβούμε εαυτούς όχι για καριέρα αλλά για την ύστατη επιβίωση.Ίσως αρχίζω να κηρυττολογώ όμως και το απεχθάνομαι.Ας κάνει ό καθένας ό,τι τον φωτίσει ο Θεός του ή η καρδιά του.Θέλω απλά να αφιερώσω αυτές τις σκέψεις σε όσους νιώθουν εγκλωβισμένοι μέσα στα γραφεία τους, στα σπίτια τους στις σχέσεις τους και αγωνιούν μήπως αυτό είναι έτσι γιατί απλά δεν έχουν το κάτι παραπάνω.Μήπως τους λείπει το χάρισμα σε κάτι. .....ο,τι δήποτε ρε παιδί μου.

Τολμώ την ελεύθερη μετάφραση.Χάρισμα=Δύναμη να Εμπνεύσεις Αφοσίωση και Ενθουσιασμό.

Σημ.Ο μικρός υποφαινόμενος ακούσει στα χαρισματικά D.B. αν βρείς ποιός είναι έχεις ήδη μία χαρισματική κλίση.... μη πάρουν τα μυαλά σου αέρα βέβαια , βοήθησα πολύ.

"H κύρια πηγή μελαγχολίας είναι ο κορεσμός"

W.James

INTERACTION

Ανοίγω το ημερολόγιο μου και μετράω λιγότερο ένα μήνα για τα Χριστούγεννα.Το παλτό μου είναι πια μόνιμος σύντροφος και μαζί του κάνω βόλτες στους δρόμους της πόλης.Στον απόηχο του 4ου ελληνικού πανηγυριού μόδας, στο κλείσιμο του Φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης, στο ανέβασμα των νέων θεατρικών παραστάσεων, με πλημμυρίζει η αστική ενέργεια που εκπέμπουν τα πολιτιστικά δρώμενα.Συναντώ κόσμο που ενημερώνεται, ψάχνει και αφουγκράζεται.Συναντώ κόσμο που μπορώ να πιώ ένα καφέ και να πώ μία κουβέντα.Χαίρομαι.

Η επικοινωνία είναι το ζητούμενο.Ο καταιγισμός ιστολογίων και η ολοένα αυξανόμενη κυκλοφορία ανεξάρτητων εντύπων μου δίνει κάποιες απαντήσεις.Ίσως επειδή πάντα αντιπαθούσα τη μιζέρια.Η επικοινωνία μπορεί να γίνει το φάρμακο για τη μιζέρια.Ο κόσμος επικοινωνεί και αλλάζει.Οι εκλογές των αντιπροσώπων στις ΗΠΑ είναι μεγάλο γεγονός.Κάτι άλλαξε.Ο πλανητάρχης αρχίζει να πρακολουθεί το κλείσιμο της αυλαίας.Στην άλλα πλευρά του πλανήτη η καταδίκη σε απαγχονισμό του Σαντάμ είναι το τέλος μιας άλλης θεατρικής παράστασης.Το Θέατρο του Παραλόγου.

Είναι λάθος να νομίζουμε ότι ο κόσμος αλλάζει χωρίς εμάς .Κάθε απειροελάχιστη κίνηση μας συναθροισμένη ωθεί σε μία μεγάλη μετατόπιση.Ακόμα και οι εποχές πια άλλαξαν .Ευτυχώς για τους εμπόρους και τα πιτσιρίκια τα Χριστούγεννα παραμένουν στη θέση τους.Κάθε χρονιά όμως είναι δική μου επιλογή για το πώς θα τα περάσω.Χρειάζομαι τον στόχο .Χρειάζομαι τον κόπο.Σήμερα θα φορέσω το παλτό μου και θα προσπαθήσω –και εγώ- να βρώ εισητήρια για το 2 του Παπαϊωάννου.Σημειώνω το μότο της ημέρας: «ό,τι κερδίζουμε σε δρόμο το χάνουμε σε δύναμη».Χαμογελώ και βγαίνω.

ΣΤΟ ΣΤΡΟΒΙΛΙΣΜΑ ΤΗΣ MILONGAS

H Μilonga ,λέει, ήταν ένας ρυθμικός χορός που θύμιζε την αφρικάνικη habanera, μετά πέρασε από τα πάθη των οίκων ανοχής στο Μπουένος Αϊρες και αναβαθμίστηκε σε μεγαλοπρεπή ερωτικό χορό,έγινε το tango…..
Αποφάσισα να πάω στην εκδήλωση-αφιέρωμα στο tango γιατί δεν είχα κάτι κάτι πιο ευχάριστο να κάνω ,Κυριακή απόγευμα και γιατί μου φάνηκε ενδιαφέρον .Αυτό που αντίκρησα όταν μπήκα στην αίθουσα ήταν μάλλον απογοητευτικό.Περίμενα σκοτάδια, φιγούρες αισθησιακές με φορέματα εξώπλατα, άντρες με πούρα και μια βελούδινη καρέκλα να με περιμένει.Αυτό και μόνο αποδεικνύει πόσο βαθειά επηρεασμένη είμαι από την κινηματογραφική αισθητική ή πόσο μακριά είναι αυτοί που αχολούνται με τη διοργάνωση.Η αίθουσα ήταν φωτισμένη έντονα,ο κόσμος ήταν γενικός και ακαθόριστος από είκοσι μέχρι εβδομήντα ,τα ρούχα τους ήταν πραγματικά ετερόκλιτα ήτοι ό,τι να ΄ναι και εγώ δεν είχα καρέκλα για να κάτσω ,κάτι πραγματικά πολύτιμο για άτομο του οποίου η παρουσία ήταν καθαρά παθητική .
Λίγες ήταν οι κοπέλες που μοιράζονταν τη δική μου εντύπωση για την αισθητική του χορού ή για την αισθητική γενικότερα.Δύο τρείς φορούσαν φορέματα που θύμιζαν κάτι από την ατμόσφαιρα της Αργεντινής , μία είχε τα μαλλιά πιασμένα ψηλά κότσο και ανέδειξε με εξαιρετική απλότητα τις υπερτονισμένες κινήσεις του κεφαλιού που ακολουθούσαν τις υπαινικτικές απότομες κινήσεις των ποδιών της.Για τους καβαλιέρους δεν μπορώ να πώ πολλά πράγματα πλην του ότι όπως φαίνονταν είχαν όλοι δουλέψει καλά τα βήματα τους ,οι μαθητές, που βέβαια ξεχώρισαν από τους καθηγητές οι οποίοι υπερέβαλαν σε ζήλο.....αλλά πάλι έβλεπες από τζην και αθλητικά μέχρι κοστούμι μαύρο.Σε πρώτη όψη η εικόνα είχε τη σημασία της.
Αυτά που περιγράφω είναι μάλλον η αντικειμενικότερη εικόνα της προσωπικής μου εμπειρίας.Κάτω από αυτή την εικόνα υπήρξαν άλλες εικόνες που πρόβαλαν πιο σημαντικές από την έλλειψη ενδυματολογικής κάλυψης και την ατμοσφαιρική απουσία.Είδα ανθρώπους να μαζεύονται για να χορέψουν, να χορέψουν χορό μακρυνό που ίσως δεν είναι και τόσοι πολλοί από αυτούς που γνωρίζουν την πραγματική ιστορία του χορού , ίσως να χορέψουν και κάτι που τελευταία άκουσαν ότι είναι της μόδας και έτρεξαν να κάνουν μαθήματα.Όλοι πάντως εκεί είχαν κάτι κοινό.Έκαναν κάτι που απαγαπούσαν, πιάνονταν αγκαλιά, (αργεντίνικο και όχι Ευρωπαϊκο tango)άλλαζαν παρτενέρ, επιδείκνυαν τις χορευτικές τους ικανότητες και κάποιες κυρίες τα καλλίγραμα σώματα τους, φλέρταραν και χάνονταν.Εμείς από κάτω βλέπαμε και σχολιάζαμε.....
Αυτό που ένιωσα όταν ξεπέρασα τις αρχικές επιφανειακές, βιαστικές αξιολογήσεις περί θεάματος ήταν μία ευχαρίστηση.Είναι αυτό το πολύ ιδιαίτερο συναίσθημα που σε κατακλύζει όταν βλέπεις ανθρώπους να ευχαριστιούνται ξεχασμένοι και αφωσιωμένοι.Η γοητεία της φιλαρέσκειας και της μοναδικότητας είναι κάτι μεταδοτικό όσο και σπάνιο.Το ξενέρωμα μιας σουλοπωμένης ζωής φάνηκε να κάνει πέρα μπροστά στους αργεντίνικουςς σκοπούς.
Βρήκα καρέκλα, πήρα ένα ποτό και άναψα τσιγάρο.Αυτό που έλειπε στην αίθουσα ως εικόνα υπήρχε ως συναίσθημα.Αν ήμουν θαμώνας σε ένα καταγώγιο του 1930 στο Παρίσι θα ήμουν προφανώς άντρας , θα κάπνιζα πούρο και θα ήμουν ντυμένος Ροδόλφος Βαλεντίνο, θα περίμενα να δώ το θέαμα.Το τανγκό, λένε, ξεκίνησε ως ο χορός του νταβατζή και της πόρνης του επιτελώντας καθαρά λειτουργικό σκοπό:επίδειξη της πραμάτειας, ανάδειξη του γυναικείου κορμιού μέσα από λάγνες κινήσεις ,για την απολαυση των φιλήδονων πελατών.Το τανγκό του σήμερα παραδοσιακό ή εκμοντερνισμένο ώς electro-tango είναι μάλλον μία άλλη κατάσταση λειτουργικά, τουλάχιστον.Οι άνθρωποι φαίνεται να αποζητούν στιγμές δικές τους , στιγμές επικοινωνίας , με το στόμα , με το σώμα, στιγμές που νιώθουν ότι είναι κάτι.
Βέβαια, όλα θα ήταν καλύτερα αν φαίνονταν και καλύτερα, αλλά πάλι αυτές οι σκέψεις αφορούν κολλημένους με την αισθητική αν δεν κάνω λάθος....Πάντως , έγω ζήλεψα που δεν ήξερα να χορέψω..και έχω ένα πολύ ιδανικό για την περίσταση φόρεμα.........

Βραδιές Milonga στο Μουσείο Μπενάκη

Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ.μερος πρώτο.

Κυριακή πρωί. Κοιμάσαι ακόμα.Σκέφτομαι.Είναι ακατανόητο πώς τις καθημερινές δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι και υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι το Σάββατοκύριακο θα εφαρμόσω κανονικά πάνω του αλλά όταν έρχεται αυτό με αγχώνει η απραγία μου.Σηκώθηκα και παρασύρθηκα από το φώς.Μεγάλη ευλογία το φώς την Κυριακή.Ξύπνησες.

Αποφασίσαμε να πάμε παραλία και να τρέξουμε.Φορέσα ό,τι πιο πρόχειρο είχα.Φόρεσες ένα t-shirt δικό μου .Σου είναι στενό και έχει μία χαζοδιαφημιστική στάμπα.Δίστασες αλλά το φόρεσες.Φάγαμε φρυγανιές με μέλι.Μου χαμογέλασες.

Η παραλία είναι πανέμορφη σήμερα.Υπάρχουν πάντα οι μόνιμοι θαμώνες .Μαυρισμένοι με γυαλιά 90’s ,πασαλείβονται με αντηλιακά , παίζουν ρακέτες, τρώνε φρούτα.Έχουν κάνει τις παρέες τους.Έχουν τον όμιλο τους.Όμιλος Χειμερινών Κολυμβητών Φαλήρου.Μία δική τους κοινωνία.

Τρέχω μαζί σου δέκα λεπτά.Τόσα μπορώ.Σου κάνω νόημα να προχωρήσεις.Κάπου θα σε συναντήσω.Ακούω μουσική και χαίρομαι τον ήλιο που με καίει.Με προσπερνούν μαμάδες με μωρά, ζευγάρια με σκυλιά, ηλικιωμένοι, ξένοι , πολλοί ξένοι, τύποι που τρέχουν σαν εμάς –σαν εσένα δηλαδή-προσπερνώ τον πλανόδιο με τα ξηροκάρπια.Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μας αν αυτή η παραλία ήταν ,ας πούμε τώρα, στην Καλλιφόρνια.Περισσότερα γυμνασμένα κορμιά ίσως γύρω μου.Λιγότερο λαμπερή θάλασσα.

Κατεβαίνω στη μαρίνα.Αρχίζω πάλι το τρέξιμο.Με παιδεύει η τσάντα στην πλάτη.Λάθος μου που την πήρα.Που να βάλεις όμως cd-player , κλειδιά αυτοκινήτου, κινητο –μήπως και χαθούμε-μπουκαλάκι νερό , λεφτά κτλ.Λάθος.Δεν είναι δυνατόν να είμαι τόσο εξαρτημένη από μπιχλιμπίδια που δεν με αφήνουν να τρέξω.Στα πέντε λεπτά με έπιασε πάλι ο πόνος εκεί.Τί είναι αλήθεια εκεί?Σπλήνα , σηκώτι?

Μια σκουντιά στην πλάτη.Με προσπερνάς γελώντας.Μου φωνάζεις κάτι που δεν ακούω.Είσαι ωραίος έτσι που πέφτει ο ήλιος πάνω σου.Έτσι όπως μυρίζει θάλασσα μου έρχεται εικόνα από τα Κύθηρα .Για λίγα δευτερόλεπτα θέλω να την κρατήσω μέσα μου.Έφυγες μπροστά πάλι.Μου είναι ευχάριστω να σε χαζεύω.Το μεσημέρι θα σου φτιάξω ντάκο σαν αυτό που φάγαμε στο Καψάλι.