ΣΤΟ ΣΤΡΟΒΙΛΙΣΜΑ ΤΗΣ MILONGAS
H Μilonga ,λέει, ήταν ένας ρυθμικός χορός που θύμιζε την αφρικάνικη habanera, μετά πέρασε από τα πάθη των οίκων ανοχής στο Μπουένος Αϊρες και αναβαθμίστηκε σε μεγαλοπρεπή ερωτικό χορό,έγινε το tango…..
Αποφάσισα να πάω στην εκδήλωση-αφιέρωμα στο tango γιατί δεν είχα κάτι κάτι πιο ευχάριστο να κάνω ,Κυριακή απόγευμα και γιατί μου φάνηκε ενδιαφέρον .Αυτό που αντίκρησα όταν μπήκα στην αίθουσα ήταν μάλλον απογοητευτικό.Περίμενα σκοτάδια, φιγούρες αισθησιακές με φορέματα εξώπλατα, άντρες με πούρα και μια βελούδινη καρέκλα να με περιμένει.Αυτό και μόνο αποδεικνύει πόσο βαθειά επηρεασμένη είμαι από την κινηματογραφική αισθητική ή πόσο μακριά είναι αυτοί που αχολούνται με τη διοργάνωση.Η αίθουσα ήταν φωτισμένη έντονα,ο κόσμος ήταν γενικός και ακαθόριστος από είκοσι μέχρι εβδομήντα ,τα ρούχα τους ήταν πραγματικά ετερόκλιτα ήτοι ό,τι να ΄ναι και εγώ δεν είχα καρέκλα για να κάτσω ,κάτι πραγματικά πολύτιμο για άτομο του οποίου η παρουσία ήταν καθαρά παθητική .
Λίγες ήταν οι κοπέλες που μοιράζονταν τη δική μου εντύπωση για την αισθητική του χορού ή για την αισθητική γενικότερα.Δύο τρείς φορούσαν φορέματα που θύμιζαν κάτι από την ατμόσφαιρα της Αργεντινής , μία είχε τα μαλλιά πιασμένα ψηλά κότσο και ανέδειξε με εξαιρετική απλότητα τις υπερτονισμένες κινήσεις του κεφαλιού που ακολουθούσαν τις υπαινικτικές απότομες κινήσεις των ποδιών της.Για τους καβαλιέρους δεν μπορώ να πώ πολλά πράγματα πλην του ότι όπως φαίνονταν είχαν όλοι δουλέψει καλά τα βήματα τους ,οι μαθητές, που βέβαια ξεχώρισαν από τους καθηγητές οι οποίοι υπερέβαλαν σε ζήλο.....αλλά πάλι έβλεπες από τζην και αθλητικά μέχρι κοστούμι μαύρο.Σε πρώτη όψη η εικόνα είχε τη σημασία της.
Αυτά που περιγράφω είναι μάλλον η αντικειμενικότερη εικόνα της προσωπικής μου εμπειρίας.Κάτω από αυτή την εικόνα υπήρξαν άλλες εικόνες που πρόβαλαν πιο σημαντικές από την έλλειψη ενδυματολογικής κάλυψης και την ατμοσφαιρική απουσία.Είδα ανθρώπους να μαζεύονται για να χορέψουν, να χορέψουν χορό μακρυνό που ίσως δεν είναι και τόσοι πολλοί από αυτούς που γνωρίζουν την πραγματική ιστορία του χορού , ίσως να χορέψουν και κάτι που τελευταία άκουσαν ότι είναι της μόδας και έτρεξαν να κάνουν μαθήματα.Όλοι πάντως εκεί είχαν κάτι κοινό.Έκαναν κάτι που απαγαπούσαν, πιάνονταν αγκαλιά, (αργεντίνικο και όχι Ευρωπαϊκο tango)άλλαζαν παρτενέρ, επιδείκνυαν τις χορευτικές τους ικανότητες και κάποιες κυρίες τα καλλίγραμα σώματα τους, φλέρταραν και χάνονταν.Εμείς από κάτω βλέπαμε και σχολιάζαμε.....
Αυτό που ένιωσα όταν ξεπέρασα τις αρχικές επιφανειακές, βιαστικές αξιολογήσεις περί θεάματος ήταν μία ευχαρίστηση.Είναι αυτό το πολύ ιδιαίτερο συναίσθημα που σε κατακλύζει όταν βλέπεις ανθρώπους να ευχαριστιούνται ξεχασμένοι και αφωσιωμένοι.Η γοητεία της φιλαρέσκειας και της μοναδικότητας είναι κάτι μεταδοτικό όσο και σπάνιο.Το ξενέρωμα μιας σουλοπωμένης ζωής φάνηκε να κάνει πέρα μπροστά στους αργεντίνικουςς σκοπούς.
Βρήκα καρέκλα, πήρα ένα ποτό και άναψα τσιγάρο.Αυτό που έλειπε στην αίθουσα ως εικόνα υπήρχε ως συναίσθημα.Αν ήμουν θαμώνας σε ένα καταγώγιο του 1930 στο Παρίσι θα ήμουν προφανώς άντρας , θα κάπνιζα πούρο και θα ήμουν ντυμένος Ροδόλφος Βαλεντίνο, θα περίμενα να δώ το θέαμα.Το τανγκό, λένε, ξεκίνησε ως ο χορός του νταβατζή και της πόρνης του επιτελώντας καθαρά λειτουργικό σκοπό:επίδειξη της πραμάτειας, ανάδειξη του γυναικείου κορμιού μέσα από λάγνες κινήσεις ,για την απολαυση των φιλήδονων πελατών.Το τανγκό του σήμερα παραδοσιακό ή εκμοντερνισμένο ώς electro-tango είναι μάλλον μία άλλη κατάσταση λειτουργικά, τουλάχιστον.Οι άνθρωποι φαίνεται να αποζητούν στιγμές δικές τους , στιγμές επικοινωνίας , με το στόμα , με το σώμα, στιγμές που νιώθουν ότι είναι κάτι.
Βέβαια, όλα θα ήταν καλύτερα αν φαίνονταν και καλύτερα, αλλά πάλι αυτές οι σκέψεις αφορούν κολλημένους με την αισθητική αν δεν κάνω λάθος....Πάντως , έγω ζήλεψα που δεν ήξερα να χορέψω..και έχω ένα πολύ ιδανικό για την περίσταση φόρεμα.........
Βραδιές Milonga στο Μουσείο Μπενάκη
H Μilonga ,λέει, ήταν ένας ρυθμικός χορός που θύμιζε την αφρικάνικη habanera, μετά πέρασε από τα πάθη των οίκων ανοχής στο Μπουένος Αϊρες και αναβαθμίστηκε σε μεγαλοπρεπή ερωτικό χορό,έγινε το tango…..
Αποφάσισα να πάω στην εκδήλωση-αφιέρωμα στο tango γιατί δεν είχα κάτι κάτι πιο ευχάριστο να κάνω ,Κυριακή απόγευμα και γιατί μου φάνηκε ενδιαφέρον .Αυτό που αντίκρησα όταν μπήκα στην αίθουσα ήταν μάλλον απογοητευτικό.Περίμενα σκοτάδια, φιγούρες αισθησιακές με φορέματα εξώπλατα, άντρες με πούρα και μια βελούδινη καρέκλα να με περιμένει.Αυτό και μόνο αποδεικνύει πόσο βαθειά επηρεασμένη είμαι από την κινηματογραφική αισθητική ή πόσο μακριά είναι αυτοί που αχολούνται με τη διοργάνωση.Η αίθουσα ήταν φωτισμένη έντονα,ο κόσμος ήταν γενικός και ακαθόριστος από είκοσι μέχρι εβδομήντα ,τα ρούχα τους ήταν πραγματικά ετερόκλιτα ήτοι ό,τι να ΄ναι και εγώ δεν είχα καρέκλα για να κάτσω ,κάτι πραγματικά πολύτιμο για άτομο του οποίου η παρουσία ήταν καθαρά παθητική .
Λίγες ήταν οι κοπέλες που μοιράζονταν τη δική μου εντύπωση για την αισθητική του χορού ή για την αισθητική γενικότερα.Δύο τρείς φορούσαν φορέματα που θύμιζαν κάτι από την ατμόσφαιρα της Αργεντινής , μία είχε τα μαλλιά πιασμένα ψηλά κότσο και ανέδειξε με εξαιρετική απλότητα τις υπερτονισμένες κινήσεις του κεφαλιού που ακολουθούσαν τις υπαινικτικές απότομες κινήσεις των ποδιών της.Για τους καβαλιέρους δεν μπορώ να πώ πολλά πράγματα πλην του ότι όπως φαίνονταν είχαν όλοι δουλέψει καλά τα βήματα τους ,οι μαθητές, που βέβαια ξεχώρισαν από τους καθηγητές οι οποίοι υπερέβαλαν σε ζήλο.....αλλά πάλι έβλεπες από τζην και αθλητικά μέχρι κοστούμι μαύρο.Σε πρώτη όψη η εικόνα είχε τη σημασία της.
Αυτά που περιγράφω είναι μάλλον η αντικειμενικότερη εικόνα της προσωπικής μου εμπειρίας.Κάτω από αυτή την εικόνα υπήρξαν άλλες εικόνες που πρόβαλαν πιο σημαντικές από την έλλειψη ενδυματολογικής κάλυψης και την ατμοσφαιρική απουσία.Είδα ανθρώπους να μαζεύονται για να χορέψουν, να χορέψουν χορό μακρυνό που ίσως δεν είναι και τόσοι πολλοί από αυτούς που γνωρίζουν την πραγματική ιστορία του χορού , ίσως να χορέψουν και κάτι που τελευταία άκουσαν ότι είναι της μόδας και έτρεξαν να κάνουν μαθήματα.Όλοι πάντως εκεί είχαν κάτι κοινό.Έκαναν κάτι που απαγαπούσαν, πιάνονταν αγκαλιά, (αργεντίνικο και όχι Ευρωπαϊκο tango)άλλαζαν παρτενέρ, επιδείκνυαν τις χορευτικές τους ικανότητες και κάποιες κυρίες τα καλλίγραμα σώματα τους, φλέρταραν και χάνονταν.Εμείς από κάτω βλέπαμε και σχολιάζαμε.....
Αυτό που ένιωσα όταν ξεπέρασα τις αρχικές επιφανειακές, βιαστικές αξιολογήσεις περί θεάματος ήταν μία ευχαρίστηση.Είναι αυτό το πολύ ιδιαίτερο συναίσθημα που σε κατακλύζει όταν βλέπεις ανθρώπους να ευχαριστιούνται ξεχασμένοι και αφωσιωμένοι.Η γοητεία της φιλαρέσκειας και της μοναδικότητας είναι κάτι μεταδοτικό όσο και σπάνιο.Το ξενέρωμα μιας σουλοπωμένης ζωής φάνηκε να κάνει πέρα μπροστά στους αργεντίνικουςς σκοπούς.
Βρήκα καρέκλα, πήρα ένα ποτό και άναψα τσιγάρο.Αυτό που έλειπε στην αίθουσα ως εικόνα υπήρχε ως συναίσθημα.Αν ήμουν θαμώνας σε ένα καταγώγιο του 1930 στο Παρίσι θα ήμουν προφανώς άντρας , θα κάπνιζα πούρο και θα ήμουν ντυμένος Ροδόλφος Βαλεντίνο, θα περίμενα να δώ το θέαμα.Το τανγκό, λένε, ξεκίνησε ως ο χορός του νταβατζή και της πόρνης του επιτελώντας καθαρά λειτουργικό σκοπό:επίδειξη της πραμάτειας, ανάδειξη του γυναικείου κορμιού μέσα από λάγνες κινήσεις ,για την απολαυση των φιλήδονων πελατών.Το τανγκό του σήμερα παραδοσιακό ή εκμοντερνισμένο ώς electro-tango είναι μάλλον μία άλλη κατάσταση λειτουργικά, τουλάχιστον.Οι άνθρωποι φαίνεται να αποζητούν στιγμές δικές τους , στιγμές επικοινωνίας , με το στόμα , με το σώμα, στιγμές που νιώθουν ότι είναι κάτι.
Βέβαια, όλα θα ήταν καλύτερα αν φαίνονταν και καλύτερα, αλλά πάλι αυτές οι σκέψεις αφορούν κολλημένους με την αισθητική αν δεν κάνω λάθος....Πάντως , έγω ζήλεψα που δεν ήξερα να χορέψω..και έχω ένα πολύ ιδανικό για την περίσταση φόρεμα.........
Βραδιές Milonga στο Μουσείο Μπενάκη
No comments:
Post a Comment