ΜΑΝΕΣ ,ΚΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ.
ΑΛΜΟΔΟΒΑΡΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΙ.
Όταν τελειώνει η ταινία στο σινεμά, δηλαδή κάπου εκεί στους τίτλους τέλους, που αρχίζουν όλοι να ανασκουμπώνονται και να βάζουν τα μπουφάν τους, είναι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρείς.Κάθομαι πάντα από τους τελευταίους και περιμένω.Στο VOLVER είχα ένα λόγο παραπάνω.Δάκρυοπασάλειμα.
Δεν ήταν πάντως το ίδιο για αρκετούς γύρω μου .Η σίνεφίλ παρέα που με συνόδευε δεν ενθουσιάστηκε με την ταινία και τα γύρω σχόλια ήταν σίγουρα διφορούμενα.Αναρωτιέμαι για το πώς μία αντικειμενικά καλογυρισμένη ταινία με πρωτότυπο σενάριο μπορεί να προκαλέσει από διθυράμβους μεχρι αγανάκτηση.Ναί το είδα και αυτό.
Βέβαια, τα πράγματα και οι αξιολογήσεις ενέχουν πάντα εκτός από το στοιχείο της υποκειμενικότητας και εκείνο της σχετικότητας.Έχει να κάνει με το ποιός κρίνει, τί ταινίες βλέπει, την αισθητική του προσέγγιση, γενικότερα την προσέγγιση.Τολμώ να πώ πώς το κοινό που συναντάω συνήθως σε προβολές Αλμοδόβαρ έχει πολλές ομοιότητες με το κοινό που συναντάω στις Νύχτες Πρεμιέρας.Πρόκειται κατα το πλείστον για σινεφίλ και δή φίλους του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου.
Το VOLVER είναι ίσως η πιο βιογραφική δουλειά του Ισπανού σκηνοθέτη.Μέσα σε σύντομα χρονικό διάστημα προβλήθηκαν δύο ταινίες, το VOLVER και η Μαύρη Ντάλια που η καθεμία από πολύ διαφορετική γωνία παίρνει αναφορές από της σχέση του δημιουργού με τη μητέρα του.Σε αντίθεση με τη Μάυρη Ντάλια όπου ο Έλρόυ εξορκίζει τις οδυνηρές του αναμνήσεις από τη δολοφονία της μητέρας του πλάθοντας ανάλογες ιστορίες αστυνομικού περιεχομένου αποστασιοποιημένος από τη συναισθηματική του φόρτιση , ο Αλμοδόβαρ τολμάει να γυρίσει ό ίδιος πίσω στη la Mancha που μεγάλωσε, στην αγκαλιά που κοιμήθηκε και αφήνεται στο συναίσθημα του που τον παρέσυρε και μας παρέσυρε.
Το να χρησιμοποιεί ένας καλλιτέχνης προσωπικές του ιστορίες ως χαλί δημιουργίας φέρει κάποιες φορές τον κίνδυνο του εγκλωβισμού στην προσωπική του κατάσταση τόσο εγωκεντρικά που στο τέλος να μην αφορά πολλούς πέρα από τον ίδιο.Το «ΓΥΡΙΣΕ ΠΙΣΩ», ακολουθεί την προστακτική του «ΜΙΛΑ ΤΗΣ» και απευθύνεται ταυτόχρονα στους θεατές αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό.Εδώ,Το σχήμα της μεταφύσικής επίφασης καλύπτει αρμονικά τη σεναριακή εξέλιξη αγγίζοντας πολύπλευρες πτυχές του ίδιου θέματος.Η σχέση της μάνας με την κόρη, της αδελφής με την αδελφή, της κόρης με τον πατέρα, της γυναίκας με του άντρα διεισδύουν η μία μέσα στην άλλη με τρόπο τόσο υπερρεαλιστικό όσο και πραγματιστικό.Εδώ δεν πρόκειται για εγωκεντρισμό...
Η επιστροφή και αναζήτηση του οικειότερου στοιχείου που μας θυμίζει την αρχή μας , είναι η μητρική αγκαλιά.Το πόσο οδυνηρό ή αντίστοιχα εποικοδομητικό υπήρξε στη ζωή μας αυτό το στοιχείο είναι θέμα μάλλον που αφορά γυναίκες, άντρες , μικρούς , μεγάλους,πλούσιους, φτωχούς, μορφωμένους ή όχι.Πάραυτα, θέλει κάποιες φορές γενναιότητα να επιστρέψεις πίσω σε αυτό που ήσουν πριν γίνεις αυτό που θεωρείς ότι είσαι τώρα λές και όλα έγιναν από τη μία μέρα στην άλλη.
Η σκηνή, που θεωρώ από τις ωραιότερες που έχω δεί ever , είναι αυτή που η Ραϊμούντα ανακαλύπτει τη μάνα «φάντασμα» κάτω από το κρεβάτι.Πόσο και γιατί μπορεί να αγγίξει κάποιον που κάθεται δίπλα μου κάτι τέτοιο είναι τόσο τελικά υποκειμενικό που να εξοργίζει την αντικειμενικότητα σου.
Καταλήγω για πολλοστή φορά στο πόσο απέχει η καλή ταινία και το καλό θέατρο από το υψηλό budget.Η δύναμη της προσωπικής απλότητας , κάτι που συνάντησα και στο υπέροχο LITTLE MISS SUNSHINE είναι παρούσα και ευφυής.Το λεπτό πέρασμα από από το δράμα στην κομωδία χαρακτηρίζει τα μεγαλύτερα έργα για ένα πολύ απλό λόγο.Είναι η πλησιέστερη προσέγγιση της πραγματικότητας.Η ομορφιά με την ασχήμια είναι τόσο αλληλένδετα όσο και απαραίτητα.
Το VOLVER είναι κατά τη γνώμη μου η πιο βιογραφική δουλειά του Αλμοδόβαρ εως τώρα.Έχω την αίσθηση πώς θα ακολουθήσει και κάτι ακόμα πιο προσωπικό από τον ίδιο δημιουργό με το ίδιο σκεπτικό που εκείνος επανέρχεται στο παρελθόν του συνεργαζόμενος ξανά με την πρώτη του μούσα, Κάρμεν Μάουρα Η στροφή πρός τα έσω προβάλει ως ανθρώπινη ανάγκη και καταλήγει σε απάντήσεις και εξομολογήσεις,συγγνώμες και αποφορτίσεις που είχαν κολλήσει μέσα μας και χρειάζονταν απεγνωσμένα ξεκόλλημα.Δεν είναι εγωκεντρικό.Είναι αυτό που σου συμβαίνει κάποιες φορές σε κάποια καλή ταινία.
Όταν τελειώνει η ταινία στο σινεμά, δηλαδή κάπου εκεί στους τίτλους τέλους, που αρχίζουν όλοι να ανασκουμπώνονται και να βάζουν τα μπουφάν τους, είναι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρείς.Κάθομαι πάντα από τους τελευταίους και περιμένω.Στο VOLVER είχα ένα λόγο παραπάνω.Δάκρυοπασάλειμα.
Δεν ήταν πάντως το ίδιο για αρκετούς γύρω μου .Η σίνεφίλ παρέα που με συνόδευε δεν ενθουσιάστηκε με την ταινία και τα γύρω σχόλια ήταν σίγουρα διφορούμενα.Αναρωτιέμαι για το πώς μία αντικειμενικά καλογυρισμένη ταινία με πρωτότυπο σενάριο μπορεί να προκαλέσει από διθυράμβους μεχρι αγανάκτηση.Ναί το είδα και αυτό.
Βέβαια, τα πράγματα και οι αξιολογήσεις ενέχουν πάντα εκτός από το στοιχείο της υποκειμενικότητας και εκείνο της σχετικότητας.Έχει να κάνει με το ποιός κρίνει, τί ταινίες βλέπει, την αισθητική του προσέγγιση, γενικότερα την προσέγγιση.Τολμώ να πώ πώς το κοινό που συναντάω συνήθως σε προβολές Αλμοδόβαρ έχει πολλές ομοιότητες με το κοινό που συναντάω στις Νύχτες Πρεμιέρας.Πρόκειται κατα το πλείστον για σινεφίλ και δή φίλους του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου.
Το VOLVER είναι ίσως η πιο βιογραφική δουλειά του Ισπανού σκηνοθέτη.Μέσα σε σύντομα χρονικό διάστημα προβλήθηκαν δύο ταινίες, το VOLVER και η Μαύρη Ντάλια που η καθεμία από πολύ διαφορετική γωνία παίρνει αναφορές από της σχέση του δημιουργού με τη μητέρα του.Σε αντίθεση με τη Μάυρη Ντάλια όπου ο Έλρόυ εξορκίζει τις οδυνηρές του αναμνήσεις από τη δολοφονία της μητέρας του πλάθοντας ανάλογες ιστορίες αστυνομικού περιεχομένου αποστασιοποιημένος από τη συναισθηματική του φόρτιση , ο Αλμοδόβαρ τολμάει να γυρίσει ό ίδιος πίσω στη la Mancha που μεγάλωσε, στην αγκαλιά που κοιμήθηκε και αφήνεται στο συναίσθημα του που τον παρέσυρε και μας παρέσυρε.
Το να χρησιμοποιεί ένας καλλιτέχνης προσωπικές του ιστορίες ως χαλί δημιουργίας φέρει κάποιες φορές τον κίνδυνο του εγκλωβισμού στην προσωπική του κατάσταση τόσο εγωκεντρικά που στο τέλος να μην αφορά πολλούς πέρα από τον ίδιο.Το «ΓΥΡΙΣΕ ΠΙΣΩ», ακολουθεί την προστακτική του «ΜΙΛΑ ΤΗΣ» και απευθύνεται ταυτόχρονα στους θεατές αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό.Εδώ,Το σχήμα της μεταφύσικής επίφασης καλύπτει αρμονικά τη σεναριακή εξέλιξη αγγίζοντας πολύπλευρες πτυχές του ίδιου θέματος.Η σχέση της μάνας με την κόρη, της αδελφής με την αδελφή, της κόρης με τον πατέρα, της γυναίκας με του άντρα διεισδύουν η μία μέσα στην άλλη με τρόπο τόσο υπερρεαλιστικό όσο και πραγματιστικό.Εδώ δεν πρόκειται για εγωκεντρισμό...
Η επιστροφή και αναζήτηση του οικειότερου στοιχείου που μας θυμίζει την αρχή μας , είναι η μητρική αγκαλιά.Το πόσο οδυνηρό ή αντίστοιχα εποικοδομητικό υπήρξε στη ζωή μας αυτό το στοιχείο είναι θέμα μάλλον που αφορά γυναίκες, άντρες , μικρούς , μεγάλους,πλούσιους, φτωχούς, μορφωμένους ή όχι.Πάραυτα, θέλει κάποιες φορές γενναιότητα να επιστρέψεις πίσω σε αυτό που ήσουν πριν γίνεις αυτό που θεωρείς ότι είσαι τώρα λές και όλα έγιναν από τη μία μέρα στην άλλη.
Η σκηνή, που θεωρώ από τις ωραιότερες που έχω δεί ever , είναι αυτή που η Ραϊμούντα ανακαλύπτει τη μάνα «φάντασμα» κάτω από το κρεβάτι.Πόσο και γιατί μπορεί να αγγίξει κάποιον που κάθεται δίπλα μου κάτι τέτοιο είναι τόσο τελικά υποκειμενικό που να εξοργίζει την αντικειμενικότητα σου.
Καταλήγω για πολλοστή φορά στο πόσο απέχει η καλή ταινία και το καλό θέατρο από το υψηλό budget.Η δύναμη της προσωπικής απλότητας , κάτι που συνάντησα και στο υπέροχο LITTLE MISS SUNSHINE είναι παρούσα και ευφυής.Το λεπτό πέρασμα από από το δράμα στην κομωδία χαρακτηρίζει τα μεγαλύτερα έργα για ένα πολύ απλό λόγο.Είναι η πλησιέστερη προσέγγιση της πραγματικότητας.Η ομορφιά με την ασχήμια είναι τόσο αλληλένδετα όσο και απαραίτητα.
Το VOLVER είναι κατά τη γνώμη μου η πιο βιογραφική δουλειά του Αλμοδόβαρ εως τώρα.Έχω την αίσθηση πώς θα ακολουθήσει και κάτι ακόμα πιο προσωπικό από τον ίδιο δημιουργό με το ίδιο σκεπτικό που εκείνος επανέρχεται στο παρελθόν του συνεργαζόμενος ξανά με την πρώτη του μούσα, Κάρμεν Μάουρα Η στροφή πρός τα έσω προβάλει ως ανθρώπινη ανάγκη και καταλήγει σε απάντήσεις και εξομολογήσεις,συγγνώμες και αποφορτίσεις που είχαν κολλήσει μέσα μας και χρειάζονταν απεγνωσμένα ξεκόλλημα.Δεν είναι εγωκεντρικό.Είναι αυτό που σου συμβαίνει κάποιες φορές σε κάποια καλή ταινία.
No comments:
Post a Comment