Πόση άλλη βλακεία πάνω σου; κάτω σου; δίπλα σου;

Ξεκίνησα να γράφω τα κάτωθι με αφορμή το γράμμα της angelo και το πρόσφατο , λέμε τώρα, γεγονός μετάλλαξης , ύπουλης μετάλλαξης τονίζω ,μίας παραδεισένιας παραλίας που τη βρίσκεις στον χάρτη στο όνομα Ρωμανός και τη συναντάς στο δρόμο ανεβαίνοντας από την Πύλο ή κατεβαίνοντας από Κυπαρρισία.

Ο Ρωμανός είναι η παραλία εκείνη που εφαρμόζει στα σχέδια αυτών που φαντασιώθηκαν αμμόλοφους, καλαμιές, ποταμάκια με κουνούπια , χελώνες και τα συναφή, νερά δροσερά και διάφανα, αυτοσχέδια καλαμωτά σπιτάκια των εφήμερων κατοίκων της και κορίτσια-αγόρια που κυκλοφορούν γυμνά με φυσικότητα σχεδόν παιδική. Όλα αυτά και κάπου στο βάθος το αυτί σου πιάνει κάτι νότες reggae ενώ κάτι καρπούζια στη άκρη σαλεύουν πριν ανοίξουν μαλακά στα μαχαίρια των μόνιμων γερμανών τροχοσπιτάδων.

Αυτή σας λεω είναι η εικόνα. Χωρίς υπερβολές. Μία μόνο σημείωση. Μέχρι πριν δύο χρόνια τα πράγματα ήταν ακριβώς έτσι.Τώρα προστέθηκε και κάτι άλλο στην εικόνα...Οι γερανοί , τα μπετά στο βάθος μιας ανεγειρόμενης lux πολιτείας και ο φράχτης στις καλαμιές που ορίζει τα σύνορα του golf στρατοπέδου....

Δεν ανήκω σε καμία πολιτική, οικολογική , κοινωνική οργάνωση πέραν της Παγκόσμιας Προστασίας Τσαχπίνων Αλεπούδων , οπότε όπως καταλαβαίνετε δεν κρύβεται κάποιο ιδιοτελές κίνητρο πίσω από τις αλεπουδίσιες λέξεις μου, δεν είμαι κάν από τη Μεσσηνία. Είμαι απλά ένα ταπεινό χιλιοστό πλάσμα που ζεί σε αυτή τη χώρα και βλέπει καθημερινά να βιάζεται και να απανθρακώνεται ό,τι ωραίο γύρω του.Δηλαδή θέλω να πώ ότι με τούτα και με τ' άλλα και αφού καιγόμαστε από δω και από κει και παραπέρα και μόνο ο κώλος μας δεν έχει αρπάξει ακόμα αλλά είναι τέτοια η οκνηρία που μας δέρνει που και αυτός να καπνίσει θα μας το πούν οι άλλοι για να το πάρουμε χαμπάρι, και αφού η Πάρνηθα δεν μας έκανε στο πράσινο και είπαμε να πάει συνολάκι με το γκρί, αφού η παραλιακή στην Αθήνα έχει γίνει μία κιτσάτη λεωφόρος για κάθε αρκουδιάρικο πλάσμα του νυχτολογιού ,για ξαπλώστρες και φραπογαλάδες και μπανάκιδες -ματάκιδες, και αφού ο κόσμος δεν βρίσκει γούρνα να χώσει το φουρνισμένο του κεφάλι μέσα, πάρα αυτά τα άσχημα και τα κακάσχημα ,λέω, μας έχει πιάσει μία τουριστική ανάπτυξη -υπόανάπτυξη άλλο πράγμα....

Οι πολιτειακοί παράγοντες της περιοχής υποστηρίζουν ότι το να μεταμορφωθεί ο Ρωμανός σε lux RESORT της Μεσσηνίας θα ανεβάσει τον τόπο -που μέχρι τώρα είχε τον ανέβαστο- θα δώσει δουλειά σε κόσμο-πρωτίστως στην εφοπλιστική οικογένεια που θα αναλάβει το σκούπισμα και καθάρισμα-θα επιτρέπει βεβαίως στο λαουτζίκο να βουτάει στην παραλιούλα-υποθέτω αφού προηγηθεί άγριο κυνηγητό των ελευθερόκατασκηνωτών-γυμνιστών-τροχοσπιτάδων -οι οποίοι βέβαια θα έχουν φύγει πριν ανταμώσουν τον κύριο Χρυσοαπαυτουλάκο πίσω από την καλαμιά να ανυτοσυγκεντρώνεται στο μπαλάκι του γκόλφ ή την κυρία Γαβαλοαχλαδοκομένη να απλώνει τα swarofski πέδιλα δίπλα στην ξαπλώστρα της- τί έλεγα λοιπόν η καμμένη; ναι ναι θα χουν φύγει όλοι αυτοί οι περιττοί υποανάπτυκτοι λοιπόν μαζί με τα περιττά κουνούπια-φίδια-καρρέττες καρρέττες και άλλα αντιπαθητικά ζώα της περιοχής που δεν ταιριάζουν στα εστέτ πηρούνια της φρουτοσαλάτας!

Η απορία η βασική που έχω με το ταπεινό αλεπουμυαλουδάκι που μου χάρισε η έρμη μάνα φύση είναι ΄: γιατί ό,τι ονομάζουμε ανάπτυξιακό τουρισμό το μεταφράζουμε σε μπετόν αρμέ για christian dior πετσέτες;΄Δηλαδή γιατί οι επιχορηγήσεις να μην δίνονται για να προστατευτούν τα αρχαία της περιοχής, να γίνει ένας αντίστοιχος χώρος για επισκέπτες, γιατί δεν δίνονται για να φτιαχτούν πολιτιστικοί χώροι που θα ανεβάσουν την ποιότητα σε τουρισμό και εισόδημα, γιατί δεν δίνονται για να φτιαχτούν αθλητικοί χώροι που θα φιλοξενούν αγώνες και συναυλίες, θέατρα κτλ εκτός αν καλύπτονται με το γήπεδο των γκολφ και τα homecinema που θα αθλούν και επιμορφώνουν τα πορτοφόλια των "χαμηλόμισθων" Ελλήνων που συναντάς κάθε μέρα στο διάβα σου.

Μπήκαμε στην εποχή του εθνικού συναγερμού οικολογικής συνείδησης όταν ο υπόλοιπος κόσμος είχε ήδη βουρτσίσει τα δόντια του.Μέχρι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στη δεξίωση του έβγαλε λόγο για οικολογική αφύπνιση και ετοιμότητα. Πάραυτα λίγοι θα νοιαστούν για την απώλεια κιλοβατώρας που θα φάει το αναδυόμενο resort , για το αν έχει γίνει βιοκλιματικός σχεδιασμός στις εγκαταστάσεις, για το που θα πηγαίνουν τα σκουπίδια του, για το ποιά πηγή θα κλαίει τα νερά της για να ποτίζεται το παραθαλάσσιο γκόλφ, για το που θα πάνε να αράξουν τα λύματα, για τα ζώα που θα πεθάνουν, για το τί θα κοστίσει στο ελληνικό Δημόσιο, για το ποιός θα πουλάει και θα εκμισθώνει τί εκεί μέσα, για το ποσό μακρία είναι το μπετό από τον Αιγιαλό, για το πώς διά της υπογείου δεν θα μπορείς εσύ και εγώ να κάνουμε μπάνιο στην ίδια παραλία που ξέραμε, για το πώς εσύ και εγώ θα συνέλθουμε από τη θλίψη που κάθετι όμορφο και αγνό αγωνιούμε να πιαστούμε πάνω του και αυτό με πείσμα και αυτισμό θέλουν να το δούν να λιώνει σαν το παγόβουνο σιγά σιγά και ώσπου να βουλιάξουμε σαν πιγκουίνοι σε βυθισμένες πολιτείες.......;

αφιερωμένο στον άγη

ΦΑΡΑΚΛΑΔΑ : ΩΡΑ Ο

η Αλεπού έλαβε γράμμα από την αναγνώστρια Angelo που πολύ την εσυγκίνησε τόσο που να τη βγάλει από την καλοκαιρινή ραθυμία, οκνηρία και καθυστερημένη απορία που τη βολοδέρνει αυτές τις ζεστούλες μέρες και να το δημοσιεύσει .....

"Eixame paei pou les s auto to unbelievable meros , th faraklada k hmaste eutuxismenoi, ola ta eixame .
Arazame, kapnizame piname xumous k kati sagkries pros to telos, trwgame , mpainame sto mpanio enas enas me th seira k gelagousame.

K voltes polles, polles gia na ftasoume sth paralia pou kaname mpanio.
Se mia super paralia, rwmano thn lene.sxedon aneggixth apo thn anthrwpinh malakia toulaxiston mexri prosfata, giati auto to proson tou anthrwpou na katastrefei prospathwntas na ftiaxei einai kati to ‘’magiko’’
Ammoudia apisteuth, kathara nera pou duskolevosoun na vgeis apo auta.
K tsampa striptiz .aaaaaaaaaaa ola k ola parapano den exw , opou k na guriza to kefali mou oloi tsitsdi htan, gumna antrika k gunaikia swmata pou apolamvanan to meros pou tous xarize thn epilogh ths teleias apeleutherwshs.eutuxws hmaste araia giati eixa hdh piastei sthn prospatheia mou na mhn koitazw adiakrita th fush twn antrwpwn, kathws epishs k na mhn skontapsw kata lathos panw ths.

K meis ekei xumenoi katw apo ton zesto hlio, san phxtos kokkino-portokalo-kitrinos poltos marmneladas pou xuthike k eliwse panw sto zesto pswmi.den mas peiraze kaneis k den peirazame kanena, pragma polu spanio pia eidikotera otan sumpuknwnesai axara anamesa se ekatommuria psuxanagkasmenous pou periferontai suxnotata askopa.

K sunexizame th volta mas trwgontas san peinasmenes arkoudes, me summaxo th laimargia katavroxthisame sevastes posothtes, patatwn, kolokuthiwn, melitzanwn, kreatwn., makaronadwn k fusika xwriatikhs.
Sunexizame trwgontas me peisma to zoumero k gluko karpouzaki pou eixame sto psugeio k kathe pou to evlepa ithela na kopsw k ligh kardia..(9xwris fovo k pathos to omologw) k pou sth kuriolexia eskage sto gemato stomaxi mas ‘’san karpouzi‘’.
K afou xaidologousame to stomaxi mas pou sparaktika mas iketeve na to rapsoume epitelous, kapou ekei erxotan k o upnos o glukos.

K etsi perasan oi duo meres k hrthe h stigmh na epistrepsoume kakin kakws sth athina giati h koinwnikh allhlexarthsh tis perissoteres fores desmevei
thn eleutheria mas xwris na to paroume xampari. K afou h kaumenh tsakisthka na erthw na pame sth gamhmenh th poleodomia kapandritiou, sthn opoia opws exw diapistwsei xunontai aneleipws olhmeris k olunuxtis, k enw eixame rantevou me enan apo autous tous paparhdes pou kapnizoun k pinoun kafe me ton idio mizero tropo olh mera, den eixe erthei leei, giati proekupse mia ekakth epitroph k mal….s se eleutherh metafrash:
pou na trexw twra mwre gmt k na afhsw to ouzaki mou ,den gmtai???????
Paw avrio, autoi oi malakes as erthoun ksana.

Tespa mporei na ksenerwsa apeira k na eniwsa oti exasa kamposes wres pou tha ekana pio xrhsima pragmata, mporei na eknevristhka entelws me diafores malakies sth douleia, alla sunhltha en merei.
Den phra auth th kouta me ta tsigara pou ekopsa teleutaia k pio teleutaia exoun epistrepsei upoula sth zwh mou, oxi den phra akomh, mias k anagkasthka na grapsw duo fores ena paromoio keimeno k den eixa xrono.

K ektos twn allw lew na anoixw ena mpar pou tha einai se mia paralia sto pouthena, tha servirei koktaihl k pagwta k tha xamogelaw perissotero apo shmera. J"

angelo η αλεπου σ' ευχαριστεί και σου εύχεται ν' ανοίξεις γρήγορα το μπαρ εκείνο....

svsmn

Η ΑΛΕΠΟΥ ΘΥΜΑΤΑΙ ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ ΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΕΓΙΝΕ.ΚΑΤΙΤΙΣ.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΙΚΟ ΜΟΥ του ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΜΠΟΝΤ


Τρείς ήρωες μετέωροι σε ένα αφύσικα αποστειρωμένο περιβάλλον, αυτό που φαντάστηκε ο Έντουαρντ Μπόντ για την ανθρωπότητα του 2077. Στα πλάισια μίας επιβεβλημένης βίαιης «αναμόρφωσης» ό,τι μπορεί να προκαλέσει συναισθηματικές εκκρίσεις και να ανασύρει μνήμες καταστρέφεται και οι αναζητούντες τα απαγορευμένα τιμωρούνται. Ένα ζευγάρι επιβίωσης (Νίκος Κουρής –Μαρία Ζορμπά) ζουν τη ρομποτικά φτιαγμένη ζωή τους περιορίζοντας τη συναισθηματική τους εξωτερίκευση σε βίαια ξεσπάσματα και υστερικούς διαλόγους. Την περιοδικότητα τους έρχεται να διακόψει προσωρινά η έλευση του αδελφού της πρωταγωνίστριας (Ιπποκράτης Δελβερούδης)ο οποίος φέρνοντας ,ως τελευταία απόδειξη μίας εναπομείνασας ανθρώπινης σχέσης, μία παλιά φωτογραφία βασανίζεται και τιμωρείται από το αυτοκαταστροφικό ζευγάρι.

Ο Έντουάρντ Μπόντ συνεπής στην παραδοση των έργων του ,που φέρουν ένα πολιτικό και κοινωνικό βάρος (βλπ «SAVED») κάνει μία ακόμα απόπειρα μελλοντολογικής περιγραφής αποδομώντας τα όρια της ανθρώπινης υπόστασης όταν αυτή απειλείται από τον πλήρη της αφανισμό. Το έργο είναι σαφώς πυκνό και δύσβατο στην κατανόηση του ακροβατώντας από την τραγικότητα στη φαρσοκομωδία-πραγματικά εμπνευσμένο χιούμορ- .Κάποια ερωτηματικά ίσως δεν αποσαφηνίζονται πλήρως όπως για παράδειγμα που στειχειοθετείται καθεαυτή η ύπαρξη ενός ζευγαριού αφού εξ ορισμού οι ανθρώπινες σχέσεις είναι απαγορευμένες (η αναπαραγωγική διαδικασία δεν απαιτεί και τη συμβίωση) ή αν τελικά όλη η ψυχολογική και εξουσιαστική αντιπαλότητα περιόριζεται στο σκληρό ένστικτο της επιβίωσης ή αντανακλά ακόμα κάποια ίχνη συναισθήματος . Η απολυτότητα του έργου είναι διάχυτη φωτίζοντας ίσως έτσι περισσότερο μία εν δυνάμει σκοτεινή φύση .

Η παράσταση διακατέχεται από μία ατμόσφαιρά επιβλητική και σίγουρα τα σπουδαιότερα εύσημα της τα οφείλει στις ερμηνείες των ηθοποιών και ειδικά του Νίκου Κουρή ό οποίος ενεργειακά δεν χάνει στιγμή τη συχνότητα του. Εγκεφαλικές καταστάσεις με δραματικές προσδοκίες , άλλωστε όπως έχει πεί και ο ίδιος ο Βρετανός συγγραφέας « Το μυαλό είναι από δομικής άποψης ένα δραματικό σύστημα, γι’ αυτό δημιουργήσαμε το θέατρο».

ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΕΙΑ σε σκηνοθεσία Έφης Θεοδώρου με τους Νίκο Κουρή, Μαρία Ζορμπή και Ιπποκράτη Δελβερούδη.

ΤΟ ΜΟΥΝΤΟΠΑΡΤΙ

Κάτι συνέβη το Σάββατο 28 Απριλίου στην Καραγιώργη Σερβίας και η αλεπού εκεί που είχε βγεί βόλτα στο παζάρι έπεσε πάνω σε ένα αλλόκοτο πλήθος που μπαινόβγαινε στο τριόροφο κτίριο του Χρωμα Χρώμα. Εκεί που λέτε που τη σκούνταγαν κάποιοι βιαστικοί για να προσπεράσουν και μία τσαπατσούλα της πάτησε και την ουρά, έτσι περίεργη που ήταν έγινε ακόμα πιο περίεργη όταν διαπίστωσε πως οι αλλόκοτοι κρατούσαν στα χέρια και κάτι σαν περιοδικό, πλησίασε για να δεί καλύτερα και κόλλησε κάπως με τα χρώματα και την όμορφη μαυρούλα στο εξώφυλλο. Μπήκε το λοιπόν κουνιστή κουνιστή και άρχισε να περιεργάζεται. Κόσμος ανεβοκατέβαινε στις σκάλες κρατώντας κρασάκι στο χέρι, μουσικές από παντού, χαμόγελα και ευχές, "τί έγινε ρε παιδιά?" σταματάει και ρωτάει έναν ομορφούλη "καλή αλεπού είσαι του λόγου σου" της λέει "δεν έχεις μυριστεί τίποτα?" "με προβλημάτισες όμορφε" απαντάει εκείνη .... της δίνει μία καρτούλα που γράφει www.moodyradio.gr της κλείνει το μάτι και φεύγει.....ο αθεόφοβος.

το νησί του Πάσχα

Μάζί με το αρνάκι που απαντάει στα ευχολόγια του γούρουνου FUCK OFF έτσι λοιπόν καμιά φορά ξεκινάς για τις γιορτές και τις παρελάσεις των εκδρομέων του Πάσχα, λαχανιασμένα και καταιδρωμένα να γλιτώσεις από τη μιζέρια σου στην Αθήνα ενώ ένα κύμα χλευΑσμού το' χεις πρόχειρο να το ξεράσεις αλλά αχρείαστο να' ναι...

Και κεί που όλα αυτά τα πακέτωσες στις βαλίτσες σου και υποψιάζεσαι ότι τίποτα δεν θα σε σώσει από την προσωπική σου Σταύρωση να σου το νησί φαρδύ πλατύ κάτω από τα ασπρουλιάρικα πόδια σου να σε χαϊδεύει απαλά. Ωχ σκέφτεσαι εδώ είμαστε , τώρα αν τον πάθω τον έρωτα θα με ρουφήξει με τη μία από το λιμάνι...Ακάθεκτος όμως συνεχίζεις το βόλεμα στην αποπλάνηση και δώστου βόλτες στις εξοχές, χάζεμα στα στενά σοκάκια, μυρωδιά από νυχτολούλουδα στο εγγύς σου, να σου επιτάφιοι που βυθίζονται σε θάλασσες, κανόνια που σφυροκοπούν στα τείχη, πυροτεχνήματα που πόνεσαν τον αυχένα σου και ένας συμπαθέστατος μακρυμάλλης -μάλλον ροκάς θα ήταν- Ιούδας που μαρινάρεται στο λιμάνι. Φωτιά και λάβρα οι καμπάνες στο μοναστήρι ,χαμόγελα αντικρυστά από τα νησάκια με τα ξωκλήσια. Τώρα που την έφαγες τη σοκολατόπιτα σου, για έλα και πές μας που πήγε εκείνο το άλλο το κακό;

Τώρα που ερωτεύτηκες τα σαμαράκια στο Νησί πόση Ανάσταση έφερες μαζί σου;

ΓΕΝΕΘΛΙΑΚΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΑ

Σε όλους εσάς που περάσατε το Σάββατο για ένα φιλί και ένα κομμάτι σοκολατένια τούρτα στα γενέθλια της αλεπούς -η οποία κατέβαλε σοβαρές προσπάθειες να φανεί αντάξια οικοδέσποινα των προσδοκιών σας αν και σε κάποιο σημείο από την πολλή προσπάθεια κάπου ανάμεσα στην ανανέωση τασακιών και παγοθήκης έχασε λίγο το πλάνο του πάρτι και βρέθηκε να αναρωτιέται τα πόσα αλήθεια κλείνει-. Πάραυτα , αν και αντιλήφθηκε ότι τα τίμια πάρτι ευσυνείδητων εορταζόντων δεν είναι αμελητέα υπόθεση, κάθε άλλο μάλιστα, υπόσχεται να επαναλάβει την απόπειρα -ίσως με πιο συνοπτικές διαδικασίες αυτή τη φορά- προς τα καλοκαιριάσματα.. Αλήθεια αυτό που τελικά χαίρεσαι πιο πολύ στο πάρτι σου ,όντας τρεχάμενος Βέγγο-Τοτός είμαι μάλλον η τελευταία ώρα που έχετε μείνει πέντε καλοί φίλοι, ντουζίνες θρυματτισμένα πατατάκια,τυροπιτάκια και αλκοολούχα γλίτσα στο μωσαϊκό , βγάζεις παπούτσια, τρώς επιτελούς από την περιβόητη τούρτα σου και ενημερώνεσαι για τά δρώμενα του πάρτι αφού εσύ, εύλογα, πήρες απόσταση από τα πράγματα και περιθωριοποιήθηκες σκορπώντας χαμόγελα ευχαριστίας και χαζοκουβέντες του αέρα αφού ταυτόχρονα είχες το μυαλό σου στα πιάτα που χρειάζεσαι και στην κόκα κόλα που τελείωσε.

"μετα τιμής φίλοι αλλά την επομένη θα κρατήσω τους τελευταίους αγαπημένους για συμπαραγωγή καθαρίσματος."

η ωριμότερη και αφύσικα κατά ένα χρόνο γοητευτικότερη ,μαγευτικότερη επικινδυνότερη -δεν θέλω μορφασμούς- αλεπού σας.

COCOONING VS KOYKOYNIΝΓΚ

ΔΙΑΛΕΞΕΣ ΤΟΝ ΤΥΠΟ ΣΟΥ;

Δεν είχα αντιληφθεί ότι υφίσταται διαφοροποίηση μέχρι που ένας φίλος αποφάσισε να κλάψει στον ώμο μου.. Το cocooning μπήκε στη ζωή μας αφενώς από το παράθυρο των περιοδικών lifestyle ,αφετέρου από την κυρία Faith Popcorn, στρατηγικό σύμβουλο marketing ,η οποία το 1990 αναγνώρισε την τάση για παραμονή στο σπίτι ως εμπορικά σπουδαία , αναφορικά με την άνθηση του ηλεκτρονικού εμπορίου . Από την άλλη, η παρήχηση της αγγλικής λέξης σε κάτι που, ελληνιστί, θυμίζει πουλί, μας οδηγεί σε διαφορετικά μονοπάτια. Το κουκούνινγκ λοιπόν,ως μεταλλαγμενό cocooning σημαίνει «μένω σπίτι μόνος,εγώ και ο κούκος».
Η αγχωτική κραυγή γνωστού ραδιοφωνικού σποτ «ΜΗ ΜΕΝΕΤΕ ΣΠΙΤΙ» λίγο ή πολύ γεννά συγκρουσιακές επιταγές κοινωνικής χειραγώγησης, γεγονός σκιαχτικό. Η ολοένα αυξανόμενη επιλογή των κατοίκων μιας πόλης για “home sweet home” αριθμεί πλήθος αιτίων.Το οικονομικό ίσως να αφορά τον περισσότερο κόσμο αφού η στενότητα του μέσου μισθού είναι εικόνα καθιερωμένη. Πέραν αυτού το, ότι το σπίτι τους επιλέγουν και πιο ευκατάστατοι συμπολίτες μας για τον ελέυθερο τους χρόνο , καλώντας φίλους για φαγητό, κρασιά στο τζάκι, επιτραπέζια, dvd κτλ επιβεβαιώνει ότι η επιλογή συχνά έρχεται να καλύψει την ανάγκη. Αν η ανάγκη εδώ σηματοδοτεί τις λέξεις ζεστασιά και συντροφικότητα, αυτό μπορείτε να το κρίνετε έκαστος από εσάς στο σημείο που σας αγγίζει.
Η δεύτερη κατηγορία, στην οποία ανήκει ο λεξιπλάστης φίλος, απεικονίζει περισσότερο μία θλιβερή καταγραφή πραγματικότητας παρά επιλογή καθ’ αυτή.Απαντάτε στο «Τί να την κάνεις την ελευθερία σου αν δεν έχεις κάποιον να στην περιορίσει;» ή στο «άνθρωπος μόνος Θεός μάλλον είναι για θηρίο» ή για να σας παραπέμψω πιο λυρικά στο στίχο των Everything but the Girl «that’s freedom without love». Το εγω και ο κούκος είναι πολύ πιο διαδεδομένη κατάσταση από ό,τι ίσως υποψιαζόμαστε.Η εικόνα, δηλαδή, των μοναχικών ηλικιωμένων περικυκλωμένων απο γατιά και σκυλιά σε σπίτια «ευγενών» αρωμάτων δεν διεκδικεί αποκλειστικότητες. Από τεχνοκράτες μέχρι καλλιτέχνες, από φοιτητές εώς υπαλλήλους δεκαώρων η λίστα είναι μεγάλη. Αν το σκεφτείτε λίγο , υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έχετε τουλάχιστον ένα γνωστό σας που μπορείτε να φανταστείτε ότι έκανε μόνος του αλλαγή χρόνου.
Το cocooning πάντως , είναι μία υπόθεση που ευχάριστα γίνεται προσωπική .Ένα ζεστό σπίτι από χρώματα και μυρωδιές που αγκαλιάζουν αυτό που εμείς είμαστε ,πέρα από τους στυλιστικούς καταναγκασμούς, μινιμαλιστικούς ή μαξιμαλιστικούς, είναι ένας αρκετά θελκτικός λόγος για να μείνουμε σπίτι. Ένα διάλειμμα από την κίνηση, τον θόρυβο, την ορθοστασία και την απογοήτευση ατυχών συναναστροφών είναι κάτι ακόμα. Δύσκολα αλλάζω την εικόνα της Παρασκευής βράδυ, να μουλιάζω στη μπανιέρα, πίνοντας κάτιτις παρέα με βιβλίο και μουσικούλα. Αν φυσικά η μπανιέρα διατίθεται για δύο, ακόμα καλύτερα. Τελικά καταλήγω ότι το cocooning είναι ίσως ό,τι μισούν οι κουκουνιστές, όχι γιατί στο σπίτι τους στριμώχνονται αλλά γιατί θα ήθελαν να έχουν την επιλογή να κάνουν και το άλλο. Ό φίλος μου παραπονέθηκε πως κοιμάται με το μαξιλάρι του και οι τοίχοι πέφτουν να τον πλακώσουν. Αν και τότε του εξάντλησα όλα τα εξωδερμικά μου επιχειρήματα περί δημιουργικού ανεξάρτητου χρόνου, μέσα μου γνώριζα καλά πόσο εύκολα μπορείς να εξαρτηθείς από ένα χαζομαξιλάρι και τέλος πάντων πώς καλέ μου κούκο σε συμπαθώ αλλά και αυτή η μοναξιά είναι άτιμο πράγμα..

ΤΟ ΚΕΝΟ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

Αυτό που δεν σήκωσε τα σεντόνια μας Κυριακή πρωί. Μα το Θεό σού , μα το Θεό μου ,αυτό που δεν λυπήθηκε καμία λέξη και αφή, καμία αφορμή συνεύρεσης, αυτό που τσαλαπάτησε μέσα σε κάθε βουβή λακούβα των υγρών σου. Δεν είπες κάτι παραπάνω από το ελάχιστο σου λίγο. Αυτό που κόβει δέρμα και αναπνοή. Σε άφησα στο μετέωρο είναι μου, σε κοιτάω από τον πιο ψηλό, τον πιο απότομο όροφο του ουρανοξύστη σου, πέφτεις κάθετα , με φόρα .. Στα κόκκινα σημάδια σου στην άσφαλτο, χαράζω το όνομα σου. Ποτέ ξανά να μην ξεχάσω το πόσο καλά γράφεις,

μέσα μου.

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΣΕΣ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ


Η καθημερινότητα εμπεριέχει πράγματα που αν δεν μας σκοτώνουν σίγουρα δεν μας κάνουν πιο δυνατούς. Σκεφτείτε ,ας πούμε, τον καταναγκαστικό χρόνο που αναλώνετε κάποιοι από εσας , πολλοί από εσας, εγκλωβισμένοι στο «σαλόνι» του αυτοκινήτου σας , σε μία ελλειπτική ταχύτητα καθ’οδόν και αντίστροφα από το χώρο εργασίας σας. Οι ώρες που εχω περάσει στη ζωή μου επί της Κηφισίας ή ακόμα βασανιστικότερα επί της Εθνικής (συχνή περιφερειακή επιλογή) ,αθροισμένες, ισοδυναμούν με μήνες διακοπών.
Όταν ξεκινάς να το κάνεις, το έργο αυτό, υφίστασαι ένα σοκ. Διότι , τις πρώτες δύο φορές αισιοδοξείς και λες «Γκαντεμιά ,έπεσα σε ατύχημα, σιγά μη χρειάζομαι μισή ώρα για πεντακόσια μέτρα». Όσο όμως οι μέρες περνούν, ψυλλιάζεσαι ότι αυτή η κατάσταση είναι μάλλον παγιωμένη και τότε τρώς μια φρίκη. Δεν είναι μόνο οι δύο με τρείς ώρες ημερησίως που εξαερώνονται άνευ οιουδήποτε παραγωγικού αποτελέσματος, είναι η κούραση της ακινησίας, τα νεύρα από την ευγενικής καταγωγής παιδεία των οδηγών, τα καύσιμα , τα e-pass , τα χαμένα ραντεβού ,που όλα μαζί σε καταλήγουν στο να τραβάς τα μαλλιά σου.Κλισέ το τελευταίο αλλά θα προτιμούσατε το «να ξεσπάς σε κλάματα»; Κρίνετε υπερβολική τη σωματική έκκριση; Μάλλον δεν θα ανήκετε στους «τυχερούς» οδηγούς αυτού του λειτουργικότατου λεκανοπεδίου. Πάραυτα, αφού εξαντλήσετε τη μικροκοσμική σας αγανάκτηση για το τί θα μπορούσατε να κάνετε σε αυτό τον χρόνο , όπως ενδεικτικά , γυμναστική, ύπνο, διάβασμα,ταινία, βόλτα με σκύλο ή χωρίς, σεξ με άλλον ή μόνοι σας και πάει λέγοντας και αφού δεν τολμάτε ακόμα αυτή την πολυπόθητη μετακόμιση, τότε νομίζω πώς ήρθε η ώρα να αναποδογυρίσετε το νόμισμα.
Η άλλη όψη λοιπόν γράφει πάνω σε αυτή την καταπληκτική ανθρώπινη ιδιότητα που κάνει τους κατάδικους να γράφουν βιβλία σε κελιά 2 επί 2 και τους θυρωρούς να φτιάχνουν μουσική. Αν όμως ο κόμης Μοντεκρίστο δεν σας λέει κάτι εξηγώ και βάλτε τικ σε ό,τι σας πάει:

α. Χρόνος για διάλογο με τον εαυτό μας. Η μέρα μας ασφυκτιά από φωνές, πρόσωπα και γεγονότα .Η παραγωγική σκέψη είναι πολυτέλεια. Εκμεταλλευτείτε το.

β. Ώρα για μουσική. Το αυτοκίνητο είναι ιδανικός χώρος για να απολαύσεις τη μουσική και η μουσική ο μοναδικός συνοδηγός που εγγυάται καλή παρέα. Προτείνω «lady grinning» του Bowie κατερχόμενοι τη γέφυρα πάνω από το Καραϊσκάκη, ηλιοβασίλεμα,.

γ. Εγκεφαλικά γυμναστήρια. Μπορεί η μέση μας να πιάστηκε και ο ποπός μας να μπλάβιασε αλλά έχουμε και άλλα όργανα που χρήζουν άσκησης. Παρατηρείστε επιγραφές, διαφημιστικά, επωνυμίες, συγκρατείστε λέξεις και δρόμους. Έτσι γυμνάζουμε τη μνήμη μας και εμπλουτίζουμε σε πληροφορία που πότε δεν είναι άχρηστη.

δ. Κινηματογράφος δίπλα σου. Τί και αν δεν πρόλαβατε των 20:30; Δίπλα σας παίζουν διάφορα σενάρια. Όλοι μας χαζεύουμε τους δίπλα μας από βαρεμάρα. Κάντε το πιο δημιουργικά .Φανταστείτε το ποιός μπορεί να είναι διπλανός σας, τι δουλειά κάνει, με ποιόν μπορεί να τσακώνεται στο κινητό. Προσοχή! Υπάρχουν όρια διακριτικότητας.Μην θεωρηθείτε προσβλητικοί ή πεσιματίες.

ε. Σε συνέχεια της προηγούμενης παρότρυνσης, επεκταθείτε και σε πιο διαδραστικές συμπεριφορές..Το αμοιβαίο φλέρτ δεν έβλαψε ποτέ κανένα . Ερωτικές ιστορίες λεπτών που μας τονώνουν το ηθικό και τη βγάζουμε αζημίως. Πάλι βεβαιωθείτε περί της αμοιβαιότητας ,μην κουράζετε κόσμο επιπλέον.

ζ. Όσοι είστε μανιακοί των αθλητικών ανταποκρίσεων αλλά και σύντροφοι ,είναι μια καλή ευκαιρία να ξεσπαθώσετε όσο τραβάει η ψυχή σας και να αποφύγετε και τη γκρίνια στο σπίτι.

η. Εφοδιάστε το αμάξι σας εκτός από νερό και κράκερ με κανά βιβλίο ή περιοδικό. Αν τα πράγματα κυλούν τόσο αργά εώς καθόλου μπορείτε πάντα να μάθετε κάτι καινούργιο. Διπλή προσοχή γιατί ο πίσω πληρώνει τον μπροστά!

Αν από τα παραπάνω δεν βρίσκετε τίποτα ελκυστικό ή έστω εφικτό τότε θα πρότεινα να σκεφτείτε ή κάτι εναλλακτικό ή να μετακομίσετε ή να αλλάξετε δουλειά. Με λίγα λόγια ,συνειδητοποιείστε ότι οι 24 ώρες της ημέρας είναι πολύ λίγες για να έχουμε την πολυτέλεια να τις τραυματίζουμε με νεύρα και φωνές. Εξαιρούνται τα κλάματα γιατί βοηθούν εκκαθαρίσεις παντός είδους..

"ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΠΕΡΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ"

Πόσοι από τους εργαζομένους σήμερα έχουν νιώσει αυτή την ανείπωτη ικανοποίηση (τη δουλειά σαν δημιουργική χαρά και πνοή, που υψώνει τον άνθρωπο σε ηθική προσωπικότητα); Γύρω μας βλέπουμε τους απαυδισμένους και τους απαισιόδοξους που η ζωή τους κυλάει άδεια χωρίς καμιά ελπίδα.Αντίβαρο της η πρόστυχη καλοπέραση και η εύκολη ανάδειξη.Η εργασία καταναγκαστικά έργα.Κι η μόνη σωτηρία-η φυγή κι ο παθητικός χυδαίος ηδονισμός.

Ύστερα από αποχτηνωτική εργασία βρίσκουν ευχαρίστηση στο έντονο ζήσιμο των τυχερών παιχνιδιών, στα χαρτιά, εύκολους έρωτες, λοταρίες κλπ. Παρακολουθούν με πάθος σαν απλοί θεατές, το ποδόσφαιρο. Αυτό τους είναι πιο βολικό, πιο άνετο, δεν απαιτεί προσπάθεια σωματική ή πνευματική.

Κι άλλοι πάλι, ζητούν να συμπληρώσουν το κενό με εγωιστικούς αχαλίνωτους κερδοσκοπικούς σκοπούς.Χάνεται κάθε ίχνος ανθρωπιάς και μένει η βάρβαρη και αρπαχτική μανία.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΒΑΣΤΙΚΟΓΛΟΥ

Η ΦΗΜΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΧΑΡΕΣ

Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2007,μεσημέρι, δημοτικό κοιμητήριο Βύρωνα.Αυτό είναι συμπαθές, όσο τουλάχιστον του επιτρέπει η φύση του.Χτισμένο σε λόφο ,αμφιθεατρικά, περιστοιχισμένο από δέντρα.Ο καιρός είναι καλός.Μάλλον ταιριάζει σε άνοιξη.Τα μαύρα ,βαριά πανωφόρια περισσεύουν.Βγάζω το κασκόλ μου.Ένας σημαντικός άνθρωπος του θεάτρου κηδεύται σε ατμόσφαιρα βουβή, καπως υπαινικτική.Η αυλή της εκκλησίας σφύζει από ανθρώπους της τέχνης.Ηθοποιοί του θεάτρου,της τηλεόρασης, σκηνοθέτες , μουσικοί,διάσημοι , λιγότερο διάσημοι, καθόλου διάσημοι, φαντάσου ένα τετοιο πλήθος τέλος πάντων.Βάλε μέσα αυτούς που τον αγάπησαν, αυτούς που τον ερωτεύτηκαν, αυτούς που τον αντιπάθησαν, αυτούς που τους είναι αδιάφορο αλλά θεώρησαν προσήκουσα για την περίσταση την παρουσία τους.Βάλε λοιπόν αυτούς.Ηρεμία στην αυλή.Κάτι περιστέρια, αναποφάσιστα ανατοποθετούνται στις κολώνες.Οι επικήδειοι ψαλμοί τελειώνουν. Από την εκκλησία βγαίνουν κάποιοι συγγενείς και ακούγονται σπαστές κραυγές λύπης, ακολουθεί το φέρετρο βασταζόμενο απο μαθητές του εκλειπόντος, μαθητές διάσημοι, μαθητές λιγότερο διάσημοι.Η πορεία συνεχίζει στα βουβά.Τα λουλούδια ρίχνονται με πάθος πάνω στο μάρμαρο που μόλις στρώνεται.Το πλήθος ,διάσημο και μη , συνωστίζεται εναγωνίως να προλάβει τα δευτερόλεπτα που άνοιξαν την κάσα.Κλείνει.Αυτή κλείνει.Φωνές πνιχτές, δάκρυα βαριά.Η κάσα απομακρύνεται από τα φώτα του κόσμου αυτού , από τα φώτα τα ανθρώπινα.Κανένα έλεος για το θέμα αυτό.Κάποιος συγγενής διαμαρτύρεται στο νεκροθάφτη για το που θα τοποθετηθεί ο σταυρός.Σιγά, σιγά το πλήθος απομακρύνεται.Οι πολλοί φεύγουν,οι λίγοι παραμένουν.Σχηματίζονται παρέες που κουβεντιάζουν χαμηλόφωνα.Βλέπω κάποιους να αγκαλιάζονται, κάποιους να κλάινε χαμηλόφωνα.Τη διαμορφωμένη ηχόσφαιρα ραγίζει η φωνή ενός υπαλλήλου."Περνάτε σιγά, σιγά για τον καφεδάκο τώρα''.Ο καφεδάκος σερβίρεται γλυκός συνοδεία παξιμαδιού και κακού κονιάκ.Τα πνεύματα έχουν ελαφρώς ηρεμήσει ,τώρα πια βρισκόμαστε στο περιβάλλον της μεγάλης αίθουσας, με θέα το βουνό.Ιστορίες για τον απόντα, ιστορίες άσχετες, καμιά φορά σκάει και κανά γελάκι ανακούφισης.Οι γνωστοί κάθονται με τους λιγότερο γνωστούς και όλοι μοιάζουν ένα...Ο ήλιος από το παράθυρο τους στραβώνει τα μάτια και έχουν ζαλιστεί από το αναμφίβολα κακής ποιότητας ηδύποτο.

Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2007, βράδυ,Κολωνάκι.Το θέατρο έχει επίσημη πρεμιέρα.Στην είσοδο του σφήνωσαν τα λουλούδια από κάμερες και πόδια.Στο τελευταίο σκαλί περιμένουν οι τηλεδημοσιογράφοι.Μία δήλωση από τον τάδε σκηνοθέτη, το δείνα επειχηρηματία, τον άλλο πολιτικό.Παρελαύνουν τα άρματα, λαμπεροί οι αρματηλάτες.Αλλόφρον το πλήθος του γκισέ.Σαν το φώς πέσει στο πρόσωπο για να το ανακρίνει χυδαία ή να το κολακέψει φαιδρά τα βλέμματα παγώνουν, σε μάσκες γύψινες, σε λέξεις ατάκες.Ο επόμενος παρακαλώ!Στέκομαι στη γωνίτσα μου και παρατηρώ.Κάποιους συνεντευξιαζόμενους τους συνάντησα το μεσημέρι στην κηδεία.Πλέκω σκετσάκι γρήγορο.Μεσημερι.

"Συλληπητήρια.

Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε.

Κουράγιο."Βράδυ.

"Συγχαρητήρια.

Πάντα τέτοια.

Μπράβο".

Φαντάσου να μπερδέψουν τις συν-πάθειες με τα συν-χαρήκια.Τις ανθοδέσμες με τα στεφάνια.Τις τούρτες με το κώλυβα (διαπίστωσα ότι υπάρχει και κωλυβότουρτα).Τα άχαρα μαύρα με τη γούνα τη μπέζ-πτώμα.Φαντάσου στην κάμερα η δήλωση να λέει:

"Απώλεια μεγάλη, για την τέχνη και για μένα.Δυσαναπλήρωτο κενό."

Και ο δημοσιογράφος, που αγνοεί πλήρως το γεγονός αλλά και το πρόσωπο, με ύφος συμπιεσμένου κουβά απορεί:

"Τί εννοείτε; Πέιτε μας για τη συνεργασία σας με τον κύριο Λαμπιονοκουβαδάκι, ακούγονται διάφορα".

Χμμ οι πρεμιέρες αυτές οι επίσημες, οι ρημάδες, έχουν και ακολουθία.Το Πάρτι.Βέβαια, ναι.Αυτό είναι μέρος της ημέρας.Δεν το αποφεύγεις.Σου λένε είναι μέρος της δουλειάς σου,Ιδιωτικοποιημένες Δημόσιες Σχέσεις.Δηλαδή υπο καθεστώς δημοσίου δικαίου;Δηλαδή το κράτος και εσύ.Το κράτος είναι οι άλλοι.Εσύ είσαι το όνομα σου.Αυτό εξαερώνεται κάπου ανάμεσα στα φώτα.....

Κάπου διάβασα ότι το οξυγόνο του καλλιτέχνη είναι η εκτίμηση και η αποδοχή.Αναρωτιέμαι πρίν ή μετά θάνατον; Γιατί αν μιλάμε κατόπιν εορτής τότε δεν αναφερόμαστε σε ζωτικό στοιχείο επιβίωσης αλλά σε επιγραφές ταφόπλακας.Άσχημη λέξη η τλευταία.Φεύ! Συμμεριστείτε την αδυναμία μου να ωραιοποιήσω κάθετι άχαρο.Περίτρανα οι κηδείες απέχουν από τα χρυσαλιφούρφουρα, όπως η φήμη από την προσωπική αλήθεια.Αυτή τη μία που απομένει στο τελευταίο σινιάλο.Όσο μεγαλώνεις τα ψυλλιάζεσαι αυτά.Παίζω την κασέτα της ημέρας rewind.Φύγετε κρασιά και γόβες, στο καλό προβολείς και χαλιά, πίσω στο σεντούκι της αυταπάτης, σας στέλνω με κατανόηση.Επιστρέφω στα κεραμμύδια της εκκλησίας.Περιστέρια μου τσιμπούν τα δάχτυλα.Λοιδορούν τη Λιλιπούπολη μου.Χαζεύω τους από κάτω.Σκοτεινοί και θλιμένοι.Ανακαλύπτω τον κοινό δρόμο των ανθρώπων από εκεί εδώ.Τα μάτια που δακρύζουν γράφουν στην κάμερα.Κάτι σκαρφίζεται το φώς και αντανακλα.

Στον Τ.Μ και σε όσους τον αγάπησαν.

Η Συνομωσία του καθρέφτη 3



TO ΜΑΝΤΑΡΙΝΙ

Εκείνη τη μέρα ο Αντρέας βρόντηξε την πόρτα και με αίματα στα χέρια, έτρεξε προς το σταθμό.Για αυτόν πια όλα συρρικνώνονταν σε μία σκέψη."Δεν νιώθω , δεν πονάω, δεν υπάρχω".Τα βαγόνια πηγαινοέρχονταν πανηγυρικά.Οι ανακοινώσεις αφίξεων , αναχωρήσεων αναβόσβυναν με πείσμα.

Ο Αντρέας ίσιωσε το πέτο στο σακάκι.Κοιτάχτηκε φευγαλέα στην αντανάκλαση μιας πόρτας.Η πόρτα άνοιξε και το πλήθος χίμηξε βίαια προς αυτόν."Θα με πατήσουν;" σκέφτηκε."Να δούμε αν θα με πατήσουν".Οι εξερχόμενοι επιβάτες τον προσπέρασαν βιαστικά , αδιάφορα και σκουντώντας.Αυτό το σκούντηγμα ήταν που του αποτελείωνε τις ελπίδες.Και όμως..."Για να με αγγίζουν, πάει να πεί ότι με βλέπουν, είμαι κάτι για αυτούς, ένα εμπόδιο στο δρόμο τους.Τα εμπόδια τα παρακάμπτεις;Όχι , λάθος, τα εμπόδια τα υπερπηδάς ή τα συμπιέζεις , έτσι με λίγο σκούντηγμα ,θα σου κάνουν χώρο για να περάσεις."

Η πόρτα έκλεισε.Ο Αντρέας παρέμεινε ακίνητος.Το τζάμι έφυγε, μαζί με την πόρτα, μαζί με το βαγόνι, μαζί με την εικόνα, τη δική του εικόνα.Μία στάλα ιδρώτας.Κύλησε.Από λαιμό σε φανέλα, από φανέλα σε αφαλό, από αφαλό σε πόδι , μέχρι την κάλτσα.Ο Αντρέας φαντάστηκε το εμπόδιο της κάλτσας.Η στάλα ιδρώτα, αυτή η ιδρωτσίλα, η κρυφή του, η φοβισμένη, έπρεπε να υπερπηδήσει το τείχος της κάλτσας και να φτάσει το πλακάκι.Πλάτσ! 'Εφτασε.

O Αντρέας χαμογέλασε."Περήφανη σταγόνα θα κάνεις τα δικά σου, θα κυλήσεις εκεί που θέλεις εσύ.Οπ! Πρόσεχε! MIND THE GAP! "Το μάτι του κόλλησε στις βρώμικες ράγες.Κάτι από ζωή σάλεψε εκεί .Ένας ποντικός δρασκέλισε γρήγορα το σκοτεινό άγριο ντουβάρι της Λονδρέζικης αβύσσου."Ο ποντικός;Ιδού το ερώτημα.Ποιός τα καταφέρνει μάγκα μου καλύτερα; Εσύ ή ο ποντικός; Τον έλουσε δεύτερη φορά κρύος ιδρώτας.

Το χέρι του άρχισε να τον τσιτώνει, η πληγή άνοιξε πάλι."Γαμημένες πληγές και αίματα.Ανώφελος πόνος."΄Εβαλε το χέρι στην τσέπη και έπιασε το μανταρίνι από το Paddigton.Άλλη μια προσπάθεια σκέφτηκε."Αντρέα , έχεις ακόμα μία ευκαιρία να μυρίσεις.Αν αποτύχεις, τελειώνει εδώ αυτό το ταξίδι."Πλησίασε το εσπεριδοειδές στα ρουθούνια του.Μάταια.Πιο δυνατή ρουφηξιά.Επόμενη άφιξη σε ένα λεπτό.Υγρά κυλούν στο πρόσωπο, υγρά κυλούν μες στις παλάμες.

Πήδηξε απαλά.Ξάπλωσε.Οι ράγες βρώμαγαν πλαστικό καμένο και λάδι μηχανής.Ο ποντικός πλησίασε.Ήθελε και αυτός να μυρίσει.Βοή μηχανής.Οι ράγες τραντάζονται.Ο Αντρέας έκλεισε τα μάτια.Γλυκειά επιθανάτιος αγωνία.Τέρμα ο πόλεμος.Ήξερε πώς είχε τον Αντρέα στο χέρι.Πλέον οι ξυλοδαρμοί ήταν παρελθόν.

foxy says: αφιερωμένο στον φίλο του Manchester

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΤΥ:ΒΑΛΤΗΝ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΗΣ ΑΞΙΖΕΙ.

Έχω μέρες να γράψω, όχι από έλλειψη θεματολογίας.Πράγματα έγιναν και γίνονται όλες αυτές τις μέρες, τις εορταστικές........Απλά κυριαρχεί ένα άδειασμα.Το συζήτησα με ένα φίλο blogger και συμφώνησε μαζί μου ως προς το φρενάρισμα.Ξέρεις , ήταν αυτό το χρονικό σημείο πριν την Πρωτοχρονιά που έχεις φουλάρει τις μηχανές σου, έχεις σκορπίσει χέρια και πόδια σε δρόμους και μαγαζιά,τα χείλια σου έχουν παπαριάσει από το φίλα φίλα και γενικά ρε παιδί μου ,ξόδεμα, υλικό και ψυχικό .Τρέξε μωρό μου,Λόλα ,τρέξε.

Από τρέξιμο λοιπόν, άλλο τίποτα.Ρητά δήλωσα σε φίλους και γνωστούς ότι συνειδητά το δεκαπενθήμερο θα απέχω από οποιαδήποτε πνευματική καλλιτεχνική δραστηριότητα για λόγους εκκαθάρισης.Την εξαίρεση την περιόρισα σε ό,τι αφορούσε βιβλία.Αυτά δεν λείπουν από το κομοδίνο ούτε σε ώρες μεταμεσημεριανές σιεστικές χωνευτικές τιώραναναιτωρακές.Βοηθούν στη χώνεψη, βοηθούν στο να σε πάρει γλυκά γλυκά ο πιτσιρίκος, ο Μορφέας.Κατά τις 22:00 ξυπνάς φρεσκότατος,σιδερωμένος από το μαξιλάρι (εγω κοιμάμαι ανάμεσα σε δύο, σαιντουτσάκι) και λές "Ε τώρα μάλιστα, μάζεψα εφόδια ας πάω στη μάχη..."

Έτσι, πολεμοχαρές, θηλυκό ως είμαι , δέχτηκα επί το πλείστον όλες τις προκλήσεις και ρίχτηκα με χαρά και όραμα στην μάχη των πάρτυ.Δηλαδή,όταν λέμε ρίχτηκα εννοώ ότι μέσα σε ένα δεκαήμερο τίμησα όσες χορευτικές ανθρωποσυγκεντρώσεις δεν είχα τιμήσει μέσα σε ένα χρόνο.Πάρτην από δώ την αλεπού, φέρε την από εκεί , ένα τακούνι, ένα φουστάνι, ένα σκέρτσο, ένα φουγάρο , ένα κελάρι, μία σαμπανοδεξαμενή........Πόσο κόσμο είδα, με πόσους χόρεψα, πόσες φορές αγκαλιάστηκα και είπα ευχοαρλούμπες ένας Santa το ξέρει.

Το θέμα βέβαια, είναι, να το κάνεις συνειδητά και να το ευχαριστιέσαι.Διότι η ηθελημένη καθαρά πρωτοβουλιακή σου ενέργεια για ταχύτατη κοινωνικοποίηση είναι μία απόφαση που πρέπει αφενώς να λαμβάνεις συνετά αφετέρου να αντιλαμβάνεσαι-εκεί γύρω στα 30- και το λογό αυτής.Αν ξεφύγεις , λοιπόν, από το ταμπελάκι του "Εγώ δεν τα μπoρώ αυτά " ή το "Εγώ είμαι partyanimal" και ενηλικιωθείς αξιοπρεπώς τότε θα σε βοηθήσει το κενό.

Το κενό φίλε ,μου αναγνώστη , είναι ο χαοτικός όγκος που καταλαμβάνει ο χώρος ανάμεσα σε σένα και τους άλλους ......του πάρτυ εννοώ.Ούτω, αυτό που σου συμβαίνει σε ένα χώρο με πολύ κόσμο, που χορεύει , φωνασκεί εώς και ουρλιάζει ενίοτε, φιλιέται, φασώνεται , μπαλαμουτιάζεται (εσείς οι παλαιότεροι), σε αρπάζει εκεί που είσαι πάνω από τον κεφτεδάκο όταν το τελευταίο πράγμα που θέλεις είναι να χορέψεις Donna Summer συνοδεία συμπαθούς ορεκτικού και μπουκωμένος,τέλος πάντων την πιάσαμε την εικόνα,αυτό που σου συμβαίνει λέγω ,είναι η πρόσκαιρη κρίση "Πάω στην τουαλέτα και με χαζεύω στον καθρέφτη ".Ποιός είμαι εγώ τώρα εδώ μέσα , στην άχαρη τετραγωνισιμένη τουαλετίτσα, που την χτυπάει ο βλάκας γιατι κατουριέται και ακούγεται ο πανικός απ' έξω και εγώ ρε παιδί μου ποιός είμαι δηλαδή , ποιά γκόμενα, ποιός φίλος είμαι εγώ αυτο το πλάσμα το κουρασμένο αλλά και λαμπερό, το ξωτικό της νύχτας που τρέχω να πιάσω..........

Ποιό κενό και ποιά μοναξιά, ποίος φόβος και ποιά συνθήκη στοιβάζουν τα πόδια μου σε τακούνια καταπιεστικά σε γραβάτες ασφυκτικές;Ποιά τρέλα και ποιός έρωτας με φόρτωσαν με mascara και ένα κιλό βερνίκι κόκκινο;Όταν όλοι χορεύουν κάτω από τη ντισκομπάλα η αλήθεια τους έγινε κοινή και οι διαφορές ξαχάστηκαν.Ένα βήμα μέσα στο κενό και πέφτεις στη μάυρη τρύπα.Συμφωνώ με το φίλο που μου μίλησε για την ευαισθησία της disco και μετά της house.Μουσικές και ρίμμελ, γούνες και φιλιά.....

Βγαίνω πρωινές ώρες από σπίτια που ξέχασα την περιοχή , ακούω πουλιά και θροίσματα.Παγωνιά και πείνα.Το κεφάλι μου γυρίζει.Η ναυτία του κενού;Η ναυτία της φούρλας;Ε και; Ξημέρωσε..............

ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ! (ή κάλλη μου;)