Η Συνομωσία του καθρέφτη 3



TO ΜΑΝΤΑΡΙΝΙ

Εκείνη τη μέρα ο Αντρέας βρόντηξε την πόρτα και με αίματα στα χέρια, έτρεξε προς το σταθμό.Για αυτόν πια όλα συρρικνώνονταν σε μία σκέψη."Δεν νιώθω , δεν πονάω, δεν υπάρχω".Τα βαγόνια πηγαινοέρχονταν πανηγυρικά.Οι ανακοινώσεις αφίξεων , αναχωρήσεων αναβόσβυναν με πείσμα.

Ο Αντρέας ίσιωσε το πέτο στο σακάκι.Κοιτάχτηκε φευγαλέα στην αντανάκλαση μιας πόρτας.Η πόρτα άνοιξε και το πλήθος χίμηξε βίαια προς αυτόν."Θα με πατήσουν;" σκέφτηκε."Να δούμε αν θα με πατήσουν".Οι εξερχόμενοι επιβάτες τον προσπέρασαν βιαστικά , αδιάφορα και σκουντώντας.Αυτό το σκούντηγμα ήταν που του αποτελείωνε τις ελπίδες.Και όμως..."Για να με αγγίζουν, πάει να πεί ότι με βλέπουν, είμαι κάτι για αυτούς, ένα εμπόδιο στο δρόμο τους.Τα εμπόδια τα παρακάμπτεις;Όχι , λάθος, τα εμπόδια τα υπερπηδάς ή τα συμπιέζεις , έτσι με λίγο σκούντηγμα ,θα σου κάνουν χώρο για να περάσεις."

Η πόρτα έκλεισε.Ο Αντρέας παρέμεινε ακίνητος.Το τζάμι έφυγε, μαζί με την πόρτα, μαζί με το βαγόνι, μαζί με την εικόνα, τη δική του εικόνα.Μία στάλα ιδρώτας.Κύλησε.Από λαιμό σε φανέλα, από φανέλα σε αφαλό, από αφαλό σε πόδι , μέχρι την κάλτσα.Ο Αντρέας φαντάστηκε το εμπόδιο της κάλτσας.Η στάλα ιδρώτα, αυτή η ιδρωτσίλα, η κρυφή του, η φοβισμένη, έπρεπε να υπερπηδήσει το τείχος της κάλτσας και να φτάσει το πλακάκι.Πλάτσ! 'Εφτασε.

O Αντρέας χαμογέλασε."Περήφανη σταγόνα θα κάνεις τα δικά σου, θα κυλήσεις εκεί που θέλεις εσύ.Οπ! Πρόσεχε! MIND THE GAP! "Το μάτι του κόλλησε στις βρώμικες ράγες.Κάτι από ζωή σάλεψε εκεί .Ένας ποντικός δρασκέλισε γρήγορα το σκοτεινό άγριο ντουβάρι της Λονδρέζικης αβύσσου."Ο ποντικός;Ιδού το ερώτημα.Ποιός τα καταφέρνει μάγκα μου καλύτερα; Εσύ ή ο ποντικός; Τον έλουσε δεύτερη φορά κρύος ιδρώτας.

Το χέρι του άρχισε να τον τσιτώνει, η πληγή άνοιξε πάλι."Γαμημένες πληγές και αίματα.Ανώφελος πόνος."΄Εβαλε το χέρι στην τσέπη και έπιασε το μανταρίνι από το Paddigton.Άλλη μια προσπάθεια σκέφτηκε."Αντρέα , έχεις ακόμα μία ευκαιρία να μυρίσεις.Αν αποτύχεις, τελειώνει εδώ αυτό το ταξίδι."Πλησίασε το εσπεριδοειδές στα ρουθούνια του.Μάταια.Πιο δυνατή ρουφηξιά.Επόμενη άφιξη σε ένα λεπτό.Υγρά κυλούν στο πρόσωπο, υγρά κυλούν μες στις παλάμες.

Πήδηξε απαλά.Ξάπλωσε.Οι ράγες βρώμαγαν πλαστικό καμένο και λάδι μηχανής.Ο ποντικός πλησίασε.Ήθελε και αυτός να μυρίσει.Βοή μηχανής.Οι ράγες τραντάζονται.Ο Αντρέας έκλεισε τα μάτια.Γλυκειά επιθανάτιος αγωνία.Τέρμα ο πόλεμος.Ήξερε πώς είχε τον Αντρέα στο χέρι.Πλέον οι ξυλοδαρμοί ήταν παρελθόν.

foxy says: αφιερωμένο στον φίλο του Manchester