Η ΦΗΜΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΧΑΡΕΣ

Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2007,μεσημέρι, δημοτικό κοιμητήριο Βύρωνα.Αυτό είναι συμπαθές, όσο τουλάχιστον του επιτρέπει η φύση του.Χτισμένο σε λόφο ,αμφιθεατρικά, περιστοιχισμένο από δέντρα.Ο καιρός είναι καλός.Μάλλον ταιριάζει σε άνοιξη.Τα μαύρα ,βαριά πανωφόρια περισσεύουν.Βγάζω το κασκόλ μου.Ένας σημαντικός άνθρωπος του θεάτρου κηδεύται σε ατμόσφαιρα βουβή, καπως υπαινικτική.Η αυλή της εκκλησίας σφύζει από ανθρώπους της τέχνης.Ηθοποιοί του θεάτρου,της τηλεόρασης, σκηνοθέτες , μουσικοί,διάσημοι , λιγότερο διάσημοι, καθόλου διάσημοι, φαντάσου ένα τετοιο πλήθος τέλος πάντων.Βάλε μέσα αυτούς που τον αγάπησαν, αυτούς που τον ερωτεύτηκαν, αυτούς που τον αντιπάθησαν, αυτούς που τους είναι αδιάφορο αλλά θεώρησαν προσήκουσα για την περίσταση την παρουσία τους.Βάλε λοιπόν αυτούς.Ηρεμία στην αυλή.Κάτι περιστέρια, αναποφάσιστα ανατοποθετούνται στις κολώνες.Οι επικήδειοι ψαλμοί τελειώνουν. Από την εκκλησία βγαίνουν κάποιοι συγγενείς και ακούγονται σπαστές κραυγές λύπης, ακολουθεί το φέρετρο βασταζόμενο απο μαθητές του εκλειπόντος, μαθητές διάσημοι, μαθητές λιγότερο διάσημοι.Η πορεία συνεχίζει στα βουβά.Τα λουλούδια ρίχνονται με πάθος πάνω στο μάρμαρο που μόλις στρώνεται.Το πλήθος ,διάσημο και μη , συνωστίζεται εναγωνίως να προλάβει τα δευτερόλεπτα που άνοιξαν την κάσα.Κλείνει.Αυτή κλείνει.Φωνές πνιχτές, δάκρυα βαριά.Η κάσα απομακρύνεται από τα φώτα του κόσμου αυτού , από τα φώτα τα ανθρώπινα.Κανένα έλεος για το θέμα αυτό.Κάποιος συγγενής διαμαρτύρεται στο νεκροθάφτη για το που θα τοποθετηθεί ο σταυρός.Σιγά, σιγά το πλήθος απομακρύνεται.Οι πολλοί φεύγουν,οι λίγοι παραμένουν.Σχηματίζονται παρέες που κουβεντιάζουν χαμηλόφωνα.Βλέπω κάποιους να αγκαλιάζονται, κάποιους να κλάινε χαμηλόφωνα.Τη διαμορφωμένη ηχόσφαιρα ραγίζει η φωνή ενός υπαλλήλου."Περνάτε σιγά, σιγά για τον καφεδάκο τώρα''.Ο καφεδάκος σερβίρεται γλυκός συνοδεία παξιμαδιού και κακού κονιάκ.Τα πνεύματα έχουν ελαφρώς ηρεμήσει ,τώρα πια βρισκόμαστε στο περιβάλλον της μεγάλης αίθουσας, με θέα το βουνό.Ιστορίες για τον απόντα, ιστορίες άσχετες, καμιά φορά σκάει και κανά γελάκι ανακούφισης.Οι γνωστοί κάθονται με τους λιγότερο γνωστούς και όλοι μοιάζουν ένα...Ο ήλιος από το παράθυρο τους στραβώνει τα μάτια και έχουν ζαλιστεί από το αναμφίβολα κακής ποιότητας ηδύποτο.

Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2007, βράδυ,Κολωνάκι.Το θέατρο έχει επίσημη πρεμιέρα.Στην είσοδο του σφήνωσαν τα λουλούδια από κάμερες και πόδια.Στο τελευταίο σκαλί περιμένουν οι τηλεδημοσιογράφοι.Μία δήλωση από τον τάδε σκηνοθέτη, το δείνα επειχηρηματία, τον άλλο πολιτικό.Παρελαύνουν τα άρματα, λαμπεροί οι αρματηλάτες.Αλλόφρον το πλήθος του γκισέ.Σαν το φώς πέσει στο πρόσωπο για να το ανακρίνει χυδαία ή να το κολακέψει φαιδρά τα βλέμματα παγώνουν, σε μάσκες γύψινες, σε λέξεις ατάκες.Ο επόμενος παρακαλώ!Στέκομαι στη γωνίτσα μου και παρατηρώ.Κάποιους συνεντευξιαζόμενους τους συνάντησα το μεσημέρι στην κηδεία.Πλέκω σκετσάκι γρήγορο.Μεσημερι.

"Συλληπητήρια.

Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε.

Κουράγιο."Βράδυ.

"Συγχαρητήρια.

Πάντα τέτοια.

Μπράβο".

Φαντάσου να μπερδέψουν τις συν-πάθειες με τα συν-χαρήκια.Τις ανθοδέσμες με τα στεφάνια.Τις τούρτες με το κώλυβα (διαπίστωσα ότι υπάρχει και κωλυβότουρτα).Τα άχαρα μαύρα με τη γούνα τη μπέζ-πτώμα.Φαντάσου στην κάμερα η δήλωση να λέει:

"Απώλεια μεγάλη, για την τέχνη και για μένα.Δυσαναπλήρωτο κενό."

Και ο δημοσιογράφος, που αγνοεί πλήρως το γεγονός αλλά και το πρόσωπο, με ύφος συμπιεσμένου κουβά απορεί:

"Τί εννοείτε; Πέιτε μας για τη συνεργασία σας με τον κύριο Λαμπιονοκουβαδάκι, ακούγονται διάφορα".

Χμμ οι πρεμιέρες αυτές οι επίσημες, οι ρημάδες, έχουν και ακολουθία.Το Πάρτι.Βέβαια, ναι.Αυτό είναι μέρος της ημέρας.Δεν το αποφεύγεις.Σου λένε είναι μέρος της δουλειάς σου,Ιδιωτικοποιημένες Δημόσιες Σχέσεις.Δηλαδή υπο καθεστώς δημοσίου δικαίου;Δηλαδή το κράτος και εσύ.Το κράτος είναι οι άλλοι.Εσύ είσαι το όνομα σου.Αυτό εξαερώνεται κάπου ανάμεσα στα φώτα.....

Κάπου διάβασα ότι το οξυγόνο του καλλιτέχνη είναι η εκτίμηση και η αποδοχή.Αναρωτιέμαι πρίν ή μετά θάνατον; Γιατί αν μιλάμε κατόπιν εορτής τότε δεν αναφερόμαστε σε ζωτικό στοιχείο επιβίωσης αλλά σε επιγραφές ταφόπλακας.Άσχημη λέξη η τλευταία.Φεύ! Συμμεριστείτε την αδυναμία μου να ωραιοποιήσω κάθετι άχαρο.Περίτρανα οι κηδείες απέχουν από τα χρυσαλιφούρφουρα, όπως η φήμη από την προσωπική αλήθεια.Αυτή τη μία που απομένει στο τελευταίο σινιάλο.Όσο μεγαλώνεις τα ψυλλιάζεσαι αυτά.Παίζω την κασέτα της ημέρας rewind.Φύγετε κρασιά και γόβες, στο καλό προβολείς και χαλιά, πίσω στο σεντούκι της αυταπάτης, σας στέλνω με κατανόηση.Επιστρέφω στα κεραμμύδια της εκκλησίας.Περιστέρια μου τσιμπούν τα δάχτυλα.Λοιδορούν τη Λιλιπούπολη μου.Χαζεύω τους από κάτω.Σκοτεινοί και θλιμένοι.Ανακαλύπτω τον κοινό δρόμο των ανθρώπων από εκεί εδώ.Τα μάτια που δακρύζουν γράφουν στην κάμερα.Κάτι σκαρφίζεται το φώς και αντανακλα.

Στον Τ.Μ και σε όσους τον αγάπησαν.