Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΑΦΩΣ ΜΕ ΦΩΝΑΖΕΙ
ΓΕΡΕ ΧΡΟΝΕ ΦΥΓΕ ΤΩΡΑ
ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ
ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΣΕ ΒΛΕΠΩ
ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΣΕ ΝΟΣΤΑΛΓΩ
ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΛΥΠΑΜΑΙ
ΟΣΑ ΜΟΥ ΠΗΡΕΣ

ΟΣΑ ΜΟΥ ΕΦΕΡΕΣ
Ο,ΤΙ ΜΟΥ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΕΣ
Ο,ΤΙ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ
ΣΤΙΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΟΥ ΑΓΚΑΛΙΑΣΑ
ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ ΠΟΥ ΦΙΛΗΣΑ

ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΚΡΥΦΤΗΚΑ
ΣΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΒΑΦΤΙΣΑ
ΣΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ
ΓΕΡΕ ΧΡΟΝΕ ΦΥΓΕ ΤΩΡΑ
ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΣΕ ΑΠΑΡΝΙΕΜΑΙ
ΣΤΗ ΘΛΙΨΗ ΣΟΥ ΞΑΝΑΓΕΝΝΙΕΜΑΙ
ΣΤΗ ΧΑΡΑ ΣΟΥ ΕΧΤΙΣΑ
ΤΟ ΦΩΣ ΣΟΥ ΤΡΕΜΟΣΒΥΝΕΙ
ΜΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΚΑΙ
ΜΕ ΑΦΗΝΕΙ

ΘΑ ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΠΑΡΤΥ.ΘΕΛΕΙΣ ΔΕ ΘΕΛΕΙΣ.ΣΣΣΣΣΣΣΣ

-Γιατί καρδιά μου θέλεις να με τραβολογάς;Δεν τα μπορώ εγώ αυτά πια.Βαρέθηκα.Ρεβεγιόν και μαλακίες.Πακέτο τί να φορέσω, πακέτο στο δρόμο, πακέτο ποιούς να φιλήσω, πακέτο να πιώ να γίνω λιάρδα.....να ξενερώσω.Ποιό το νόημα; 150 ανασφαλείς σε μαζική υστερία μη και γίνουν κολοκύθες τα μεσάνυχτα.150 πακέτα.Ευχαριστώ δεν θα πάρω.

-Γιατί τόσα πακέτα καλό μου;ούτε ο μπάρμπα Βασίλης να σουνα.

-Σαν αυτόν τον δύστυχο νιώθω.Σαπακετωμενος μέσα στην καμινάδα , μέσα στα γελοία μου τα ρούχα που με τσιμπάνε και με κάνουν χοντρό.Άσε με , θα μείνω σπίτι, παρέα με τον Μήτσο (σκύλος) , θα ανοίξω ένα κρασί,θα βάλω μουσικούλα, ένα βιβλίο, θα χαζέψω φωτογραφίες της χρονιάς, θα κλάψω την αγάπη μου που έχασα και θα αποκοιμηθώ γλυκά, γλυκά με τον Μήτσο να μου γλείφει το χέρι.....(χαμόγελο)

-Μμμμ. ναι...δεν ακούγεται και άσχημο, αν εξαιρέσεις τα σάλια του Μήτσου.Το πρόβλημα όμως είναι πώς στην πραγματικότητα, θα αλλάξεις χρόνο στο σκοτεινό σου δωμάτιο με ένα σκύλο, θα μεθύσεις με κρασί και δεν θα ξέρεις τί να το κάνεις -το μεθύσι σου-θα σκέφτεσαι ότι κάπου εκεί έξω οι φίλοι σου χορεύουν και φιλιούνται και σε σχολιάζουν με τρυφερότητα "και αυτός ο καυμένος ο (....) να λείπει...) , θα σκαλίζεις φωτογραφίες που θα σε στενοχωρήσουν και η αγάπη σου που ίσως περιμένει αυτή τη μοναδική ευκαιρία για να τα ξαναβρείτε, θα ξενερώσει και θα αφεθεί στον έρωτα της καινούργια χρονιάς.

(σιωπή)

-Λές;

-Λέω...Τώρα λέω όμως και να σε κλείσω γιατι μόλις που θα προλάβω τα μαγαζιάααααα.

-ααααααα.Λές να βρώ κανά πρωτοχρονιάτικο κουστουμάκι για τον Μητσάρα;

ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙΡΟΥ

Η μέρα θα ξεκινήσει με συννεφιά


Θα έχει πολύ κρύο


Αλλά στη διάρκεια της μέρας


Θα βγεί ο ήλιος


Και το απόγευμα θα έχει ξηρασία και ζέστη.


Το βράδυ θα λάμπει το φεγγάρι


Και θα είναι αρκετά λαμπρό.


Θα υπάρξει, πρέπει να πώ,


Ένας δυνατός άνεμος.


Αλλά ως τα μεσάνυκτα θα κοπάσει.


Τίποτ' άλλο δεν θα συμβεί.


Αυτή είναι η τελευταία πρόγνωση.





HAROLD PINTER

ΑΛΗΤΕΙΑ.Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ.

Μαρούσι.Πρωί.Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα.Οι τελευταίες εναπομείνασες θέσεις για παρακάρισμα είναι μια λοτταρία, δεν είναι μια πραγματικότητα.Όσοι πρόλαβαν ,είδαν από το πρωί την καλή τους μέρα.Οι άλλοι τριγυρίζουν τα τετράγωνα σαν άδικες κατάρες(η φυσική εξέλιξη μιας άδικης κατάρας οδηγού σε άδικη κατάρα επίδοξου παρκάροντος/σταθμεύσαντος).Η γυναίκα αγωνιά για ακόμα ενα χιλιοστό πρωινό ,αν θα αφήσει κάπου το ρημαδιασμένο.Ας κάνει άλλο ένα γύρο, αισθάνεται την τύχη της.Ξαφνικά το μάτι της παίρνει από μακρία τύπο γιαπικοραμμένο να πλησιάζει τα αυτοκίνητα κρατώντας laptop .Γκαζώνει με χαρά για το λαυράκι.Σταματάει δίπλα του, ότι ήταν να ανοίξει το πορτ παγκαζ.

-Συγγνώμη.Φεύγετε;

-Ναι,απαντάει ο κος Λαπτοφόρος.

Επιτέλους,η γυναίκα ανακουφίζεται.Ακούει κόρνα.Ένας άλλος άντρας ,εύσωμος, γύρω στα 45 ,εντός μικροκαμωμένου FIAT πλησιάζει απειλητικά.

-Κάνε στην άκρη να παρκάρω! της φωνάζει.Εκείνη τον κοιτάει αποσβολωμένη.

-Που να παρκάρεις άνθρωπε μου; πάνω μου; δεν βλέπεις ότι περιμένω με αλάρμ να ξεπαρκάρει ο άλλος;

-Κάνε στη μπάντα μωρή σου λέω!

Ο "άλλος" φρύδι δεν εσήκωσε,ήχο δεν ελάλησε, κοίταξε στιγμιαία το σκηνικό και με αργές κινήσεις μπήκε μέσα και άναψε τη μηχανή.Ο νεοφερμένος άντρας έβαλε πρώτη και προχώρησε,ταυτόχρονα και η έκπληκτη γυναίκα, φρένο, ξανά πρώτη έκαστος, ξανά φρένο αμφότεροι, ώσπου κόλλησαν οι μούρες τους.Η γυναίκα φοβήθηκε ότι α μη τι άλλο δεν το χει σε τίποτα εκτός από τα νεύρα να τις διαλύσει και το αμάξι.Ο άντρας πάρκαρε στη θέση με τη μούρη στραβά και θραμβευτικά βγήκε από τα αμάξι.Η γυναίκα παρέμεινε με τα αλαρμ να τον κοιτάει και τα νεύρα της να αναβοσβύνουν.

-Καλά δεν ντρέπεσαι λίγο;Ωραίους τρόπους έχεις!συγχαρητήρια τα κατάφερες!

-Τί να κάνουμε ;Της απαντάει με ειρωνικό χαμόγελο.Δεν είμαι καλό παιδί .Είμαι αλήτης .Δεν ξέρω από τρόπους.

-Το ότι είσαι αλήτης φαίνεται, να είσαι σίγουρος.Ο άντρας χασκογελάει και φεύγει φουσκωμένος από ικανοποίηση.......

Ανατολική Γερμανία.Τέσσερα χρόνια πριν την πτώση του Τείχους.Οι άνθρωποι είναι ετικετωμένοι με ακρίβεια, η εμπιστοσύνη είναι μία δυσβάσταχτη πολυτέλεια, οι ζωές των πάντων παρακολουθούνται.Η Στάζι φροντίζει επιμελώς την τρομοκρατία του πολίτη,την ανελευθερία λόγου και έκφρασης, τη φίμωση της τέχνης και των προσωπικών αξιακών συστημάτων.Με τραμπουκισμό και συνεχή κατασκοπεία όποιος θεωρηθεί αντιφρονών τού κόμματος ή ύποπτος πολιτικής υποκίνησης ασχέτως τρόπου ,με συνοπτικές διαδικασίες στέλνεται στα κρατητήρια όπου και κρατείται σε λευκά κελιά "προσωρινά" εις το διηνεκές.....Τα ανέκδοτα που κυκλοφορούν για το πρόσωπο του Έρικ Χόνεκερ στοιχειοθετούν ύποπτη εγκληματική συμπεριφορά για όποιον τα ξεστομίζει.Ο φόβος εφαρμόζει στα πάντα, κρατάει στοργικά συντροφιά στην καθημερινή μιζέρια.Τέσσερα χρόνια μετά η χύτρα μάζεψε , μάζεψε και μπούκωσε.Φσσσ ο μικρός βολβός και Μπάααααααμ πάρε κάτω ένα τείχος......οι πρώην Όσσις μαζεύουν τα συντρίμια τους μέσα στην απογοητευμένη χαρά τους.Το αρχηγείο της Στάζι μεταμορφώνεται σε ιστορικό μνημείο και αρχείο πληροφοριών.Οι πολιτές αναζητούν τα φακελώματα τους.Αναζητούν το φόβο τους ολόκληρο μέσα σε ένα παλιοφάκελο.Η πρώην εξόριστη, νύν βουλευτής ,Βέρα Βόλμπερκερ ,διάσημη για την αντικαθεστωτική της δράση σκαλίζει το δικό της φάκελο.Οποία έξκπληξις!!!!!όνομα πληροφοριοδότη: Κνούπ Βόλλμπέργερ.Ο σύζυγος....

Κόσμος.Τελευταίες μέρες του 2006.Πόλεμος και τρομοκρατία.Αστυνομοκρατία έξω από το σπίτι σου αλλά εσύ δεν το έχεις αντιληφθεί.Γιατί σοκάρεσαι όταν ρωτάς δύο αστυνομικούς για το δρόμο και εκείνοι σου απαντούν με νόημα και ύφος χυδαίο;Φοβάσαι στο τηλέφωνο να μιλήσεις για τα της δουλειάς σου; Υποψιές ότι σε παρακολουθούν; όχι γιατί είσαι κάτι σπουδαίο.Γιατί όλοι, λέει παρακολουθούμαστε ή και ,αν αυτό δεν είναι αλήθεια , καλό είναι να αισθανόμαστε έτσι.Κουράστηκες στο δρόμο να νιώθεις ανίσχυρος με τόσους δύστυχους στα φανάρια ,που είσαι ανίκανος εσύ και όλοι οι άλλοι να βοηθήσετε.Κρίμα .Αλήθεια , κρίμα.Σου την πέφτει ο προιστάμενος σου και σου έρχεται να κάνεις εμετό πάνω από τη χαρτούρα του γραφείου, αλλά δεν θα φτάσεις ποτέ να πλακωθείς μαζί του, γιατί στο κάτω κάτω ελάφρως σε ακούμπησε καί άντε να πείσεις για την οδύνη που σου προκαλεί η χυδαιότητα και έλλειψη σεβασμού....όταν βγάζεις τα μάτια σου με τον υπολογιστή.Κρίμα που φοβάσαι, κρίμα που φοβούνται, κρίμα που αντί να εμπιστευόμαστε την αστυνομία, φοβόμαστε μη φάμε ξύλο ή μας βιάσουν, κρίμα που οι οδηγοί στο δρόμο υποφέρουν στην κίνηση και κανείς αρχίγαμωσυγκοινωνιουπουργολόγος δεν δίνει μία ελάχιστη λύση πέρα από τα πρόστιμα που σου έφτιαξαν την ντουλάπα για να κρύβεσαι, τα πατήνια για να την κάνεις αλλά καμία μα καμία στοιχειώδη εύγενεια ψυχής για να αφήσεις μία γυναίκα να παρκάρει στη θέση που πρόλαβε και δικαιωματικά προσωρινά κατέχει.....

Κρίμα που είσαι αλήτης εσύ και δεν σε αφορά ποσώς η Ζωή των άλλων.Μια μέρα πρόσεξε μήπως περάσεις στην αντίπερα όχθη, εκεί που χρειάζεσαι τους άλλους, τότε ,ίσως να τους έχεις λούσει με τόσο φόβο και απαξίωση που η κανάτα θα πέσει στο κεφάλι.......Σου...........Και το νερό θα είναι καυτό.

Σημ:

1)Προτείνω την ταινία του Ντόνερσμπέργκ "Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ" με ατομική προσωπική παρέα, αν γίνεται δηλαδή μόνο με τον εαυτό σου.Κάποιες φορές είναι η μόνη ικανή παρέα για να μοιραστείς συναίσθημα βαθύ και ευάλωτο.....Ο Βίσλερ (Ούρλιχ Μίχε, Βραβείο ερμηνείας) έγινε αγαπημένος μου ήρωας, κάτι ανάμεσα σε Γιάννη Αγιάννη και Ιαβέρη, με έχει αναστατώσει και υπόσχομαι αφιέρωμα.

2)Αγαπημένε φίλε που με απείλησες λεκτικά υπαινισσόμενος την υπεροχή της σωματικής σου κατάστασης για να πάρεις με το έτσι θέλω τη θέση μου, ελπίζω τα Χριστούγεννα να ξεκουραστείς , να βρίσεις τη γυναίκα σου λιγότερο και να μη δείχνεις στα παιδιά σου αλήτες προς μίμηση.Είπαμε ό,τι σπείρεις κοίτα και πως θα το φροντίσεις, μη σου ξεραθεί ή σου μεταλλαχθεί σε σαρκοφάγο.....

3)Αγαπημένε "'ΑΛΛΕ" εσύ που έβλεπες το σκηνικό μπροστά στα μάτια σου να γίνεται και δεν είπες κουβέντα, αλλά ήσυχος μπήκες στο αμαξάκι σου , επειδή αποκλείεται να το έκανες από κοινό κοτισμό ή μισογυνισμό θα σε συμβούλευα να κάνεις μαθήματα ορθοφωνίας θα βοηθήσει την αναπνοή και τη νευρική απόλιξη της ομιλίας.

4)Εσείς όι ΑΛΛΟΙ πάρτε με από το χέρι να πάμε μια βόλτα να χαζέψουμε τις πολύχρωμες μπάλες.Έφτασε η ώρα για βόλτες και για χέρια.Χεράκι που έλεγε και η Μαλβίνα.........

ΚΥΚΝΕ ΜΟΥ , ΤΟ ΑΛΜΑ ΣΟΥ, ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΟΛΟΥΣΜΕΝΟ

Δεν λέω παραμύθια.Είδα κύκνους να πετούν με δύναμη ανέμου και ομορφιά αδιαπραγμάτευτη.Η "ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΚΥΚΝΩΝ" φιλοξενήθηκε πρόσφατα στο Μέγαρο Μουσικής και δεν απογοήτευσε.Οι αντιπρόσωποι της "Εθνικής Όπερας Κιέβου" έδωσαν μαθήματα τεχνικής και κομψότητας.Η ομορφιά μιας τέτοιας παράστασης είναι σαφής όσο και καθηλωτική.Ο Tchaikovsky καμαρώνει......

Χαιρετώ τον κ. Λεωνίδα Ντεπιάν γιατί δεν τσιγγουνεύτηκε σε φαντασία και καλαισθησία όταν σχεδίαζε κοστούμια ενώ ο νεωτερισμός των τρεχούμενων νερών της Λίμνης, διά χειρός Ν. Πετρόπουλου, συμπληρώνει δροσερά το σκηνικό.Υποκλίνομαι στο άλμα του Ζήγκφρίντ (Σεργέι Φίλιν ), ένα θεϊκά σμιλεμένο σώμα στην υπηρεσία ενός θαυμάσιου χορευτή.....Ερωτεύτηκα, όπως σωστά μαντέψατε.

Κύκνε μου , τη χάρη σου,Οντέτ και Οντίλ (Μαρία Αλεξάντροβα) το περίσσευμα της φίνας σου ανατομίας.Οι κύκνοι ναρκισσεύονται και δεν ρωτούν κανένα.Τελευταία υπόκλιση και δεν λες να φύγεις από τη σκηνή."Καμαρώστε με που λάμπω , λυπηθείτε που θα φύγω".Ένας φίλος ανοίγει πάντα θέμα αδιαπραγμάτευτης ομορφιάς και η κουβέντα σταματάει πάντα κάπου στο "ε τα θέλεις και τα παθαίνεις".Ο κύκνος ζεί τη μοναξιά της ομορφιάς του, ο χορευτής την εξαίσια φυλακή του εξωτικισμού του.

Χειροκροτήστε τη μπαλαρίνα, είναι φίνα , είναι πρίμα, ζεί από τη λάμψη στα μάτια σας.

Σημ:

1) Τί όμορφο μαύρο βελούδινο κορμάκι κύριε Ντεπιάν.Η Οντίλ ήταν μία μαγεία.

2)Δεν είναι κάπως κρίμα που ολόκληρη η αίθουσα βάδιζε σε ρυθμό άνω των 60;Θέλω να πώ πώς μου είναι πολύ ευχάριστώ να βλέπω καλοντυμένες (με τη στενή εννοια του όρου) γιαγιάδες, με καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα αλλά δεν είναι απουσία αυτή της νεότερης γενιάς; Τί φταίει; Τα εισητήρια που είναι ακριβά; το επικοινωνιακό απρόσιτο του Μεγάρου ή η ουσιαστική έλλειψη ενδιαφέροντος των φρέσκων πλασμάτων; Μήπως λιγόστεψε η φρεσκάδα μας; σας;

3)Καταγγέλω , παραπονιέμαι και περιγράφω σκηνικό όπου βρίσκομαι κλεισμένη στον ανελκυστήρα του Μεγάρου , κάποιους ορόφους υπό το έδαφος,χωρίς φώς και με κινητό απενεργοποιημένο (όχι από έμενα).Ευτυχώς ήταν και ένας φύλακας να πούμε μία βλακεία να σπάσει το σκοτάδι.Δηλαδή,αν δεν ήταν τυχαία κάπιος απέξω θα περνάγαμε υπέροχη και σκοτεινή νύχτα μέσα σε μεταλλικό κουτί;Το καλύτερο ήταν γιαγιά της οποίας προπορευόμασταν , πάνω σε καροτσάκι, η οποία φώναζε και παραπονιόταν για το τί θα της συνέβαινε αν είχε κλειστεί εκείνη μέσα.....Γιαγιάδες Κολωνακίου: υπάγονται σε ένα ξεχωριστό ανθρώπινο είδος τόσο απολαυστικό που ελπίζω να μην τείνει προς εξαφάνιση.

4)Κύριε Κωστάλ(λ)α μου θέλω να σας ευχαριστήσω.Τώρα που είδα την παράσταση θα μπορέσω να συνεχίσω τη ζωή μου με την ικανοποίηση ενός ακόμα επιτεύγματος και επουδενί με "το παράπονο ότι την έχασα"..............

ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΤΣΑΛΑΠΑΤΑΕΙ ΧΟΡΤΑ

Από τις πιο γλυκές ερμηνείες επί σκηνής, κος Μανώλης Μαυροματάκης, ο μικρός Ερωτας στο "Δάφνις και Χλόη".Απόλυτη συγκέντρωση συναισθήματος, δίχως εκβιαστική υπερβολή.Μικροσκοπικός και νεωρώδης φαίνεται να κατέχει πλήρως τον έλεγχο του κορμιού, της φωνής και του βλέμματος, ο Μαυροματάκης σε κερδίζει με τα πρώτα του "μικροπατηματάκια " στη σκηνή, σε αιχμαλωτίζει στο στόχο του βέλους.Θυμίζει φυσιογνωμία Μπενίνι ,εν ολίγοις , συγκινητικός.

Σημ:


1)το μυθιστόρημα του Λογγου" Δάφνις και Χλόη "μεταφέρεται στη σκηνή του Θεάτρου Πορεία, σκηνοθεσία Γκραουζίνη.
2)μία παράσταση που δημιουργεί αντιφατικά συναισθήματα:αφενώς κούραση από ένα έργο δίχως τέλος και κορύφωση αφετέρου προσύλωση σε ατομικές ερμηνείες, ανθρώπων που το χαίρονται.
3)αξιοπρόσεκτο ενεργειακό πέρασμα από τον Δημήτρη Κουρούμπαλη, ειδικά στη σκηνή της απόβασης των Πειρατών.Από τα ανερχόμενα ταλεντάκια στον χώρο ,από τις φάτσες που σε ευχαριστεί το feedback τους.

Πόσο μινιμαλιστές είστε;

Σκαλίζω τα έργα των ερευνητών μπάς και γλυκάνει λίγο το χώμα.Χώμα αφαιρετικό, χώμα γόνιμο.Το τρίο της στοιχειώδους δόμησης του μινιμαλιστικού στόχου αντικαθρεφτίζεται στα εξής:

"τελετουργία=ζωώδης τεχνική υποβολής

ευαισθητοποίηση=προγλωσσικό ξύπνημα των συναισθημάτων

συνειδητοποίηση=ανάπτυξη ιδεών και ιδεολογιών"

Συμπέρασμα: το δεδομένο του απλού είναι μία ουτοπία.Τόλμα να αφαιρέσεις χωρίς να έχεις μαζέψει υλικό.Θα εκπλαγείς με το αποτέλεσμα.Απογοητευτικό.

Σημ:

1)Οι ορισμοί ανήκουν στα συμπεράσματα του έγκριτου ερευνητή και γνώστη των σύγχρονων ρευμάτων αισθητικής Βασίλη Τσανάκα στο βιβλίο του "ΟΙ ΟΝΕΙΡΟΠΟΙΟΙ"εκδόσεις futura.Ειδικά οι φίλοι της ηλεκτρονικής μουσικής έχουν ένα λόγο για διάβασμα.Τα σχόλια στη γράφουσα.

2)Οι αγαπημένες μου κουζίνες ήταν ανέκαθεν οι τύπου Επαρχιακή νότιος Γαλλία (χαιρετώ το αγαπημένο μου Colliure και τη θεά μου Charlotte), οι Ισπανοκαταλανικές και αναμφίβολα οι μυρωδάτες ξυλοπράσινες Μεξικάνικες.

*όπου κουζίνα=επίπλωση, εξοπλισμός χώρου για την παρασκευή και κατανάλωση φαγητού.

ΤΙ ΕΣΤΙ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΙ;

Βασικά και επίκαιρα εστί θεατρική παράσταση.Αυτή την περίοδο παίζεται στο Albetry Theatre of London αλλά και σε εμάς εδώ στη νέα σκηνή του θεάτρου ΑΠΛΟ στο Ν.Κόσμο.Τα οικονομικά μου είναι πιεστικά για την περίοδο και ανέβαλα το Λονδίνο για κάποια άλλη φορά.Η γνωριμία με το έργο εδώ , όμως ,δεν με απογοήτευσε.......

Ο Αμερικανός ναύτης Τόμπι Στούντμπέκερ, ερωτεύτηκε στο διαδίκτυο μία δωδεκάχρονη,κάτοικο Μάντσεστερ.Εκείνος διατείνεται ,ότι τότε δεν γνώριζε την ηλικία της.Η ιστορία αυτή κάπως έτσι ξεκίνησε και ο David Horower εμπνεύστηκε ώστε να γράψει το "Μαυροπούλι".

Ένας Άγγλος, σαράντα ετών, προσκαλείται σε ένα μπάρμπεκιου από το γείτονα του.Σε αυτό γνωρίζει τη δωδεκάχρονη κόρη του και νιώθει περίεργα ένστικτά να ξυπνούν μέσα του.Ανάμεσα τους,Δημιουργείται ένα ερωτοτροπίζον ειδύλλιο ώσπου μία μέρα κάνουν μαζί ένα ταξίδι με πλοίο,κάπου στην Ολλανδία αν κατάλαβα καλά.Στο ξενοδοχείο κάνουν έρωτα και αυτός (κατά την προσφιλή αντρική διαδικασία) κατεβαίνει για τσιγάρα και εξαφανίζεται.Η μικρή τρομοκρατημένη από την πολύωρη απουσία του τον αναζητά στην πόλη .Το πλοίο τους αναχωρεί τα μεσάνυχτα και είναι ήδη βράδυ.Ύστερα από μία εφιαλτική αναζήτηση μέσα στην πόλη ,η μικρή καταλήγει σε ένα σπίτι ξένων οι οποίοι ειδοποιούν τους γονείς της.Το κορίτσι προσπαθεί να τον καλύψει,η αστυνομία όμως καταφεύγει στη νάρκωση και ανακαλύπτει τα ίχνη της σεξουαλικής πράξης. Εκείνος εξαφανισμένος τηλεφωνεί την επόμενη μέρα στην αστυνομία και παραδίνεται.

Τα χρόνια που ακολουθούν βρίσκουν τον ίδιο απομονωμένο στη φυλακή και εκείνη έγκλειστη στο απομονωτήριο που της επέβαλαν η οικογένεια της, η μικροκοινωνία της πόλης της, οι αναμνήσεις του πόνου της εγκατάλειψης του.Πολύ καιρό μετά και ενώ οι ζωές τους δεν συναντιούνται πουθενά το κορίτσι που έγινε γυναίκα , τον αναγνωρίζει τυχαία σε μία εφημερίδα ,με διαφορετικό όμως όνομα.Αποφασίζει να τον βρεί.Μία μέρα,απροσδόκητα και με ορμή εμφανίζεται μπροστά του ,στο χώρο εργασίας του (μάλλον νοσοκομείο).

Το έργο όλο είναι η συνάντηση αυτή.Ο διάλογος που ακολουθεί μεταξύ τους .Απαγγελία μίας κατηγορίας, απολογία κατηγορουμένου, ισχυρισμοί και κραυγές, εξομολογήσεις και βία.Η βία είναι λεκτική, η βία είναι σωματική.Εκείνος προσπαθεί να την πείσει ότι εκείνο το βράδυ γύρισε στο ξενοδοχείο και δεν τη βρήκε.Στο δικαστήριο είπε ψέματα για να μην επιβαρύνει τη θέση του.Από τότε και μετά αποφάσισε να ξαναφτιάξει τη ζωή του μακριά από ό,τι θύμιζε ένα καταραμένο εαυτό του.Νέο όνομα, νέα δουλειά, νέα σύντροφος.Ένα χρόνο μεγαλύτερη του.Στο τέλος εισβάλει μία δωδεκάχρονη στο δωμάτιο που βρίσκονταν και τον τραβάει να πάνε στη μαμά της.Όταν η μικρή αντιλαμβάνεται την παρουσία της άλλης γυναίκας στο δωμάτιο ενοχλείται και τον ανακρίνει...........Ο κύκλος είναι φαύλος ή η φαντασία μου νοσηρή;

Τί εστί μαυροπούλι; Αυτή την απορία έχω .Γιατί κατά τα άλλα νομίζω πώς κατάλαβα.Τουλάχιστον όσα χρειάστηκε να καταλάβω.Όσα χρειάστηκε ποτέ να καταλάβει ο άντρας για τη γυναίκα , η γυναίκα για τον άντρα.Η χημεία των φύλων είναι πράγμα άσχετο με την ημερομηνία γέννησης, πράγμα πρωτόγονο , πράγμα άγριο, πράγμα αθώο.Ή ταμπέλα της ηλικίας είναι εύρημα κοινωνικό, τέχνασμα λειτουργικό.Καλά, πολύ καλά κάνει και υπάρχει για το λόγο που ενυπάρχουν όλα τα υπόλοιπα κοινωνικά τεχνάσματα, από το γάμο και τη θρησκεία μέχρι τη φορολογία και τους νόμους.Αν ακολουθούσαμε έκαστος τα ένστικτά του, το δίχως άλλο θα ζούσαμε καθημερινά βιασμούς, αιμομιξίες,φόνους και παράνοια.Αναρχία.Με τρομάζει η αναρχία όσο και ο φορμαλισμός.Με τρομάζει η ελευθεριότητα της Δύσης όσο και ο φασισμός της Ανατολής.

Μικρό κορίτσι, μόνο, ψάχνει.Ώριμος άντρας, μόνος ,βρίσκει.Αυτό που με συγκίνησε βαθειά στο έργο είναι το πόσο χρησιμοποιούμε κάποτε στη ζωή μας την αυτοθυματοποίηση και την προσωπική οδύνη για να κρύφτούμε από την ενοχή της ευτυχίας μας μέσα από καταστάσεις σκοτεινές, πράξεις αποδοκιμαστέες.Ο έρωτας είναι η μοναδική κατάσταση που κάποιος μπορεί να χάσει τον εαυτό του.Εννοώ ότι όπου και αν βρεθείς από το γραφείο μέχρι το γήπεδο έχεις κάποια αίσθηση προσωπικού σου ελέγχου.Στον έρωτα υπάρχουν φορές που δηλώνεις προσωπική παραίτηση από ό,τι ωραιοποίησες τόσα χρόνια πάνω σου.Προσωπική απόσυρση από ο,τι θεώρησαν οι άλλοι καλό και φρόνιμο για σένα.

Συνετοί και ενάρετοι, άνθρωποι του κόσμου αυτού , και όχι άλλου, ξεκινήστε και φορτώνετε.Τις πέτρες σας από το νταμάρι.Σε απόσταση μικρή πετάξτε τις με φόρα.Όλοι στοχεύουν στο κεφάλι.Δεν είδα ποτέ κανένα να στοχεύει στην καρδιά.Είναι αυτή καλά κρυμμένη ή ακόμα και αυτοί οι δήμιοι τη λυπούνται;

Μαυροπούλι πέταξε , μαυροπούλι κράξε.Είσαι τόσο σπάνιο.

Σημ: Το "Μαυροπούλι" είναι από τις πιο συγκινητικές παραστάσεις που έχω παρακολουθήσει.Με τα τεχνικά τους θέματα και τις υπερβολές, πάραυτα παράσταση δυνατή.Το ζευγάρι Δημήτρης Καταλειφός-Μαρία Καλλιμάνη -υπήρξαν κάποτε δάσκαλος και μαθήτρια- γοητεύουν με τη συναισθηματική τους διαύγεια και την αυτοπεποίθηση του δουλεμένου έργου.

OH SPONSOR ,MY SPONSOR

Ήταν όλοι (σχεδόν, δεν τσιγαρίζω το χεράκι μου) εκεί.Το εκεί είναι το Μουσείο Μπενάκη.Σε αυτό πραγματοποιήθηκε χτές η Ημερίδα που διοργάνωσε το περιοδικό HIGHLIGHTS , με θέμα "Χορηγία & Πολιτισμός".Παρουσίες πολιτικές (Βουλγαράκης, Χυτήρης,Καρύδη), παρουσίες δημοσιογραφικές (όχι ένας και δύο),δικηγόροι, αρχιτέκτονες, εικαστικοί, γενικότερα του χώρου (η υποφαινόμενη), ποιού χώρου θα μου πείς τώρα; πολλά τα ενδιαφέροντα και ετερόωθούμενα.Από νομοπαρασκευαστές,μέχρι διαφημιστές, επιχειρηματίες και και καλλιτέχνες.

Ειπώθηκαν πολλά και πολλά ειπώθηκαν φλύαρα.Χαιρετισμοί που μετουσιώθηκαν σε προεκλογικές ομιλίες ,σε άποψη που βρήκε την ώρα και τον τόπο να κάνει αντιπολίτευση .Εκεί που γεμάτος παραδειγματική πολιτιστική δίψα ήρθες Δευτεριάτικα μετά τη δουλειά να ακούσεις ότι γίνεται κάτι ελπιδοφόρο εκεί οι ελπίδες σου γκρεμίζοταν στις who cares at all θεωρητικολογίες και αγαθοκηρύγματα.

Δεν θα την κάψω βέβαια την προσπάθεια,Αυτή από μόνη της αξίζει ένα καλό λόγο.Η ενίσχυση του πολιτιστικού μας περιβάλλοντος είναι μία έννοια ασαφώς οριοθετειμένη από νομικά πλαίσια , σαφώς εγκλωβισμένη σε διαφημιστικά και φοροαπαλλακτικά τερτίπια.Πάραυτα , μία χώρα που θέλει να περηφανεύεται για τα πολιτιστικά της αποθέματα ,είναι τρομακτικό, να χλευάζει ό,τι τους δίνει αέρα πνοής.

Αναφέρομαι φυσικά στην εώς τώρα ταύτιση της επιχειρηματικής χορηγίας με τη δωρεά (το σκεπτικό του νόμου σαφώς είναι το ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΔΑΝΑΟΥΣ ΚΑΙ ΔΩΡΑ ΦΕΡΟΝΤΕΣ ή το ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΔΩΡΑ ΑΠΟ ΞΕΝΟΥΣ) και την επακόλουθη επιβάρυνση του 20%.Έδαφος αφιλόξενο για οποιαδήποτε επιχειρηματική προσπάθειαΤο παρόν νομοσχέδιο έρχεται να ανατρέψει την παρούσα μιζέρια και όχι μόνο δεν επιβαρύνει τους χορηγούς αλλά και τους επιβραβεύει με φοροαπαλλαγή τόυ διόλου ευκαταφρόνητου 30%!.Αναμφίβολα εντυπωσιακή η στροφή της Πολιτείας , κάνει ένα μεγάλο βήμα πρός τα μπροστά.Οι αντίλογοι περί γραφειοκρατίας και ενδοκομματικών μηχανισμών όσον αφορά την μελλοσυσταθείσα Επιτροπή Χορηγιών ήτοι Επιτροπή Πηγαίνετε Να Πλύνετε Αλλού τα Λεφτά σας, έχουν και αυτοί τα παλιοερείσματα τους.

Ο Θαλής Κουτούπης , (η ομιλία του οποίου εκφωνήθηκε), σχολιάζει την παρανόηση του θεσμού της χορηγίας, την κακομεταχείριση της λέξης (δεν χορηγώ την πόλη), την ασφυκτική της συσχέτιση με τη διαφήμιση, την τηλεόραση, τα γήπεδα, το ραδιόφωνο (συμπληρώνω εγώ).Βέβαια, αν αφαιρέσουμε όλα αυτά από την έννοια , τί θα μας μείνει εδώ που τα λέμε.Πέρασαν κάτι χιλιάδες χρόνια από τότε που ο Περικλής έφτιαχνε αγάλματα σε επιφανείς φιλότεχνους και εύπορους άντρες των οποίων η υστεροφημία υπήρξε αυτοσκοπός.Ε τι να κάνουμε είχαν και οι αρχαίοι τις αδυναμίες τους..

Τα χρόνια πέρασαν αλλά η χορηγία δεν έπαψε να είναι μέσο επικοινωνιακό.Αν η ανάδειξη του πολιτιστικού φορέα δεν είναι το κίνητρο ,αλλά τη θέση του παίρνουν η προβολή του επιχειρηματία, η αίγλη του προϊόντος ή και σε τελική η άχαρη φορααπαλλαγή τί να πώ; Ποσώς και με αφορά.Δηλαδή με αφορά ώς ένα σημείο ηθικό, απο κεί και πέρα ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΠΟΤΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΓΛΑΣΤΡΑ.Το ίδιο θα σας πώ και για τις φιλανθρωπίες.Γιατί να αρχίσω τα κακεντρεχή για τους τηλεμαραθωνίους και τις κυρίες της Εκάλης που φωτογραφίζονται σε ορφανοτροφεία;Κανέις δεν απατάται ότι το κανάλι προβάλλεται, τα διαφημιστικά του έσοδα οργιάζουν και η κύρία Κοκοτσιτσιφιόγκου τη βγήκε στην κυριά Καρακαμπιμπίγκου.Για αυτό είναι χρυσή μου οι γούνες και τα εικοσάπετρα , για τη στήλη των κοσμικών.Με νοιάζει; τί να με νοιάζει, σιχαίνομαι τις γούνες, βαραίνω στα μονόπετρα.Τα παιδάκια του ορφανοτροφείου πήραν κάτι; Θα μου πείς υποκρισία, κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα.Παιδιά ψυχραιμία.Στις μέρες μας η πράξη είναι πολυτέλεια, από λόγους "ανθρωποκεντρικούς " τιγκάραμε.

Για αυτό σας λέω.Και τον Λούκο το καλοκαίρι που πέρασε πήγαν να τον φάνε με τις αλλαγές στο Φεστιβάλ."Παιδί της δεξιάς, τι να μας πεί τώρα και η Σορβόννη "κτλ Τί σε νοιάζει ρε χλέ χλέ μίζερε άνθρωπε; Σού έφερε μία ΝORA να ανοίξει η ψυχούλα σου;Άστα τα παρασκηνιακά, τα παρασκηνιακά είναι για τους σκηνογράφους.Εγώ ακόμα πληρώνω εισητήριο κανονικά......

Σημ:

1)συγχαρητήρια στο περιοδικό HIGHLIGHΤS για τις φιλότιμες προσπάθειες πολιτιστικής διαπαιδαγώγησης των Ελλήνων.Καλό κουράγιο.

2) συγχαρητήρια στο Μπενάκη για ό,τι ευχάριστο μας επιφυλάσσει

3) κε Χυτήρη αν και μου είστε πολύ συμπαθής και μαθαίνω ότι γράφετε και ωραία ποιήματα καλό θα ήταν όταν διατυπώνετε δημοσίως γνώμη για θέμα κοινωνικής σημασίας να στριμώχνετε λίγο τις κοινωνικές σας υποχρεώσεις ώστε να έχετε χρόνο να ακούσετε και τον αντίλογο ή έστω κάποιες ερωτήσεις.

4)ψάχνω εδώ και καιρό για χορηγό.Όποιος από σας καλοπροαίρεται ή κακοπροαίρεται τώρα ήρθε η ώρα του .Υπόσχομαι να του στήσω αδριάντα.Χρυσελεφάντινο.

ΟΠΟΙΟΣ ΒΑΡΙΕΤΑΙ ΝΑ ΖΗΜΩΣΕΙ 125 ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΣΚΙΝΙΖΕΙ

Όταν είσαι αυτοδίδακτος στην τεχνολογία χρειάζεσαι χρόνο και κόπο για να κατακτήσεις ένα minimum λειτουργικότητας και ανεξαρτησίας ώστε να μήν τηλεφωνείς κάθε λίγο και λιγάκι στον μέντορα www.panagiotisvlachos@blogspot.com για περαιτέρω ψηφιακή διαφώτιση.Με τούτα και με τ' άλλα προλογίζω απολογητικά που δεν κατάφερα ακόμα να ανεβάσω links κάποιων αξιόλογων blogger όπως για παράδειγμα ο ραδιοποιητής μουhttp://www.radiopoetry.blogspot.com/ στον οποίο κάποιοι από μας τους ραδιοφωνικόπληκτους "χρωστάμε" κάποια καλά μαθήματα ραδιοφωνικής παραγωγής.Ο ίδιος όντας ποιητής μάλλον απεχθάνεται τους κόλακες γιατί του χαλάνε το μουσικό μέτρο,για αυτό η γράφουσα θα περιοριστεί στην προτροπή σας για ιστολογιοεπισκέψεις.Ασφαλώς και επιφυλάσσομαι (απανωτά referendums) για το πόσο θα σας εντυπωσιάσει η τεχνολογική μου πρόοδος.Θα το κάνω για τις εξαρτητικές γυναίκες που βολεύονται στο "δεν τα καταφέρνω εγώ μ'αυτά" και για τη μάνα μου που μου έλεγε μικρή "δεν έχει δεν μπορώ έχει δεν θέλω".

Τα σέβη μου κύριε ποιητά και κύριε Βλάχο.

"Ο μόνος τρόπος για να λειτουργήσει κάτι σωστά είναι να του δωθείς ολοκληρωτικά, χωρίς να σε απασχολεί αν είναι αληθινό ή ψεύτικο"

Brian Ino

Χαριτωμένα περπατάμε όλοι εμείς στη Χάρητος.Μεγάλη η χάρη μας.Αλήθεια.

Το Σάββατο το μεσημέρι εκμεταλλεύτηκα την καλή θέληση του καιρού και κατέστρωσα οδοιπορικά από παπουτσάδικα, σε δισκάδικά , από δισκάδικα στον ΙΑΝΟ από τον ΙΑΝΟ στο υπερπέραν -η προσδοκία της αναζωογονητικής ανάγνωσης- από κεί τέλος πάντων προσγειώθηκα στη Χάρητος.Ο κακός και ο καλός , ο χαμός.

Αφού καταφέραμε (φυσικά συνοδευόμουν, δεν έχει γούστο αλλιώς, εκτός αν το δείς φωτογραφικά) να διαπεράσουμε τη Σκύλα και τη Χάρυβδη του Ντακαπικού εφιάλτη (είδα μέχρι και τύπο με τον ντακαπικό του καφέ στο χέρι να τον πίνει όρθιος δίπλα στα μηχανάκια, γιατί σημασία δεν έχει το πώς αλλά το πού, το πού βρίσκονται οι άλλοι με τους οποίους αλληλοκαμαρώνεστε) ακολουθήσαμε το αντίθετο ρεύμα των ανθρώπων που κατέβαιναν κρατώντας μία μπύρα σε πλαστικό ποτηράκι, ελαφρώς ζαλισμένοι , ελαφρώς συμπαθείς..

Φτάσαμε στην αρχή του δρόμου και κολλήσαμε, το αδιαχώρητο.Οι μουσικές επιλογές από τους παραγωγούς του Κosmos ήταν πραγματικά μιά ευχάριστη αλλαγή στα τόσα χρόνια του "θεσμού".Κατα τα λοιπά βέβαια μην φανταστείτε τρομέρες πρωτοπορίες.Η ίδια μπύρα, οί ίδιες τσίχλες,αν θύμάμαι καλά ,τα ίδια κρασάκια , ό ίδιος χυμός.Εντάξει , δε λέω μια χαρά τα πίνεις τσάμπα, βρίσκεις και δύο γνωστούς και πιάνεις τη κουβέντα, κάνεις και ένα τσιγαράκι άμα βρείς κανένα σκαλοπάτι της προκοπής και χαζεύεις τον κόσμο who passes.....πάνω κάτω, κάτω πάνω.Κουκλίτσες και μουράτοι,φλώροι και κουλτούρες, το δίχως άλλο έχεις μπόλικο θέμα για χάζεμα.Εκατό μέτρα χαζοναρκισσευόμενης πασαρέλας.

Τίποτα συγκλονιστικό πάραυτα.Καμία μαγεία, έστω κάτι λίγο για τα πιτσιρίκια.Χάθηκαν τόσοι "street artists" που βλέπεις στην Ερμού; Ένας "χιονόπόλεμος",ένας μπαρμπάβασίλης βρε αγάπη μου.Μπά, εδώ , δεν είναι Ερμού , εδώ είναι Κολωνάκι,τα πάρτι δεν δικαιούνται να πλατειάζουν με λαϊκισμούς, τα παιδάκια στις πλάτες των καλοντυμένων μπαμπάδων ενθουσιάζονται με γκομενίτσες που μοιράζουν τσίχλες.Δεν έχουν καλύτερο σου λέω...

Τί βαρετό.Η επανάληψη εννοώ.Φυσικά και η δική μου, γιατί κάθε χρονιά τέτοιες μέρες δεν αντιστέκομαι, λές και θα χαλάσει η συνταγή του κουραμπιέ, και κάνω το γύρο του εoρτάζοντος κέντρου μπάς και πάρω λίγο Χριστουγεννιάτικη μυρωδιά...Αντ' αυτού στο τέλος ψιλοξενερώνω και από παραμυθοαπάτες περιορίζομαι στη μπυρομπεκρίλα..Για να μην μιλήσω για το Χριστουγεννιάτικο χωριό του Συντάγματος, ο εφιάλτης της μαζοποιημένης Χριστουγεννο-υποκουλτούρας, Θεός φυλάξοι μελλοντικό μου απόγονο από τέτοιο ψυχαναγκαστικό μαζομαρτύριο.

Τα street parties βέβαια, έχουν πάντα επιτυχία, γιατί πέραν του ''ό,τι φάτε πιείτε τσάμπα'', συνδυάζουν μία λαϊκή ενέργεια που αν δεν είσαι αγοραφοβικός μπορεί να γκρινιάξεις (σα του λόγου μου) αλλά τουλάχιστον θα αισθάνεσαι ό,τι είσαι εντός τόπου και χρόνου (που λέει ο ψεύτης ο λόγος δηλαδή).Υπήρξαν και ευχάριστες στιγμές στη Χάρητος, όπως η μπύρα που ήπιαμε για καμιά ώρα καθισμένοι μπροστά από μία είσοδο σχολιάζοντας ό,τι πέρναγε και το ζήταγε ο οργανισμός του, ο Κωσταντίνος Τζούμας που έπεσα πάνω του και μου έφτιαξε τη μέρα που τον είδα πέρα από τα πρωινά που τον ακούω, ένας κούκλος μπαμπάς και μία τρισχαριτωμένη μπέμπα στην πλάτη που θωρούσε από ψηλά τον κόσμο να περνάει.Φαντάσου τι θα σκέφτεται απο κει πάνω ........

Σημ: στον ΙΑΝΟ ανακάλυψα άλλο ένα λόγο για να κάνω παιδί.Καταπληκτικά παραμύθια.Ωραίες εικονογραφήσεις, πρωτότυπό χιούμορ και λιγότερος μπαμπούλας που θα σε φάει άμα δεν φας.Αφού σκέφτομαι να αγοράσω κάποια και για μένα, για το σαλόνι βεβαίως, βεβαίως.

Η ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗΜέρος 2ο
Ο φίλος μου ο Γκύ

Χτες, είχα μία έμπνευση ότι θα γνωρίσω κάποιον .Όταν μου έρχονται αυτές οι εμπνεύσεις συνήθως σημαίνει ή περίοδο μοναξιάς ή εκ λόγου αναδιοργάνωση.Είναι αυτό ερωτοτροπίζον ιδίωμα;Είχα περίπου στο μυαλό μου το που θα τον βρώ,μα δεν ήμουν και σίγουρη.Πήγα λοιπόν γεμάτη ενέργεια, μπήκα μέσα και έριξα μια ματιά στους γύρω μου.Αρκετές φάτσες όμορφες αλλά λίγο φανταχτερές, λίγο βαρετές.Η πρώτη εικόνα απογοητευτική.Μίλησα με ένα τύπο εκεί , ξέρεις από αυτούς τους πολύ κουτοπόνηρους , που η εκμετάλλευση γυαλίζει στο μάτι τους αλλά που σε διευκολύνει η πλάνη τους.Το λοιπόν, έκανα διάφορες βόλτες στο χώρο , ρώτησα και έμαθα και λέω δεν μπορεί , όταν πέφτεις πάνω στον ιδανικό ,κάτι γίνεται και πλάααατς η χημεία σε λούζει.Πέρασε κανά μισάωρο έτσι στα ανώφελα και ξάφνου έκανα δύο βήματα όπισθεν.Τον είδα.Ψηλό , καλλίγραμο, με χάρη και σκέρτσο έτσι όπως στεκόταν.Ανοιχτόχρωμος αλλά έντονος.Τον άγγιξα φευγαλέα.’Ενιωσα οτι αυτός είναι.Έκείνος κατάλαβε τις διαθέσεις μου και δίχως διασταγμό μου σάλεψε την απάντηση του.Ήθελε να τον πάρω το συντομότερο από κεί μέσα. Με σύντομες διαδικασίες έκανα τις εξηγήσεις μου με τον κουτοπόνηρο ,αφού πρώτα φρόντισε να με διαβεβαιώσει ότι επρόκειτο για τύπο τυχερό και θετικό,που θέλει βέβαια και το κανάκεμα του,πήρα το αντικείμενο του πόθου μου χωρίς να κοιτάξω πίσω κατευθύνθηκα στο αμάξι.Κάθισε δίπλα μου λίγο ατσούμπαλα, το σώμα του είχε μία κλίση .Καταλάθος, θέλω να πιστεύω με γρατσούνισε.Προικονομία της σχέσης μας, το δίχως άλλο..Βρήκε ο Φίλιππος το Ναθαναήλ σκέφτηκα.Με το που ξεκίνησα κόρνες κακό στο τσάκ γλύτωσα την ολέθρια σύγκρουση με ένα διαολεμένο ταξιτζή.Γέλασα.Ωραίος γουρλής είσαι να σε χαίρομαι συνοδηγέ.Ακολούθησαν άλλες δύο δοκιμάσιες του κάρμα μας μέχρι που έκανα μια στάση σε κατάστημα να του κάνω κανά δώρο .Τού πήρα κάτι τσαχπινιές να τις φορέσει, να τις ευχαριστηθεί τώρα μέσα στις γιορτές.Το τί χαρά έκανε δε λέγεται.Μετά πήγαμε σπίτι μου.Μπήκε στο σαλόνι και στάθηκε κοντά στο παράθυρο.Τον βοήθησα να φορέσει τα δώρα μου.Τον έβλεπα ότι γούσταρε τη διαδικασία αλλά δεν ήθελε και να πάρουν τα μυαλά μου αέρα. ‘Χα .Λες και δεν σε διαβάζω.Έλα τώρα, κοίτα τί έχω για σένα.Φόρεσε αυτά και η σχεση μας θα φωτίσει όλο το χώρο,’ όπερ και συνέβη. ‘Ώραίος είσαι εκεί που στέκεσαι στο παράθυρο.Θα σε βλέπουν και οι περαστικοί απ΄έξω και θα αναρωτιούνται τι να παριστάνεις.Μην αγχώνεσαι.Ξέρουμε εμείς οι δύο και μας φτάνει’.Έβαλα μουσική, κάτι έπαιζε ο εν λευκώ, ένα ποτήρι ρακόμελο από Αμοργο –for special cases- , άναψα ένα τσιγάρο και τον περιεργάστηκα. ‘Και τώρα , γλυκέ μου οι δύο μας.Αυτά τα Χριστούγεννα ,δεν θα είναι μοναχικά,σου δίνω την καρδιά μου εσύ μπορείς απλά να μου δίνεις τα κλαδιά σου.......’

*Γκύ ή Ιξός .Το ιερό φυτό των Δρυίδων.Συλλέγεται κατά το θερινό ηλιοστάσιο και χρησιμοποιείται σε γητείες της Νεραϊδομαγείας για να τις ενδυναμώσει.

ΛΑΣΤ ΝΑΙΤ Ε ΝΤΙΤΖΕΙ ΣΕΙΒΝΤ ΜΑΙ ΛΑΙΦ..ταρααααααααα

"χρειάζομαι ενα ποτό και ένα dj να μου σώσει τη ζωή"

Σ.Τσαγκαρουσιάνος

I hear the drizzle of the rainLike a memory it fallsSoft and warm continuingTapping on my roof and walls.

And from the shelter of my mindThrough the window of my eyesI gaze beyond the rain-drenched streetsTo england where my heart lies.

My minds distracted and diffusedMy thoughts are many miles awayThey lie with you when youre asleepAnd kiss you when you start your day.

And as a song I was writing is left undoneI dont know why I spend my timeWriting songs I cant believeWith words that tear and strain to rhyme.

And so you see I have come to doubtAll that I once held as trueI stand alone without beliefsThe only truth I know is you.

And as I watch the drops of rainWeave their weary paths and dieI know that I am like the rainThere but for the grace of you go i.

Simon and Garfunkel.Kathy' s song

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΚΡΟΥ Π.
ΘΡΑΣΟΣ καμινάκης

Μια φορά και ένα καιρό άνοιξε ένα κουτί και βγήκαν δύο γνωστοί.Ο Θάρρος και ο Θράσος.Ο Θάρρος ήταν μεγαλοπρεπής , γενναιόδωρος και αγαπητός σε όλους.Πήγε σε πολλά σχολεία , έκανε πολλά ταξίδια και αναγνωρίστηκε ως μεγάλος καθηγητής στο πανεπιστήμιο.Έκανε οικογένεια και έζησε μία ήσυχη ζωή.Ο Θράσος γεννήθηκε ασουλούπωτα μκροκαμωμένος...

Νευρώδης, με φωνή που σου τρυπάει τα αυτιά και καλοκάθεται στη γωνία του μαυλού σου, ο Θράσος φορούσε πάντα μαύρα.Μίλαγε στους άλλους δυνατά, κάποιες φορές επιθετικά , κάποιοι τον φοβούνταν.Όλοι όμως τον πρόσεχαν.Κάποιοι τον αγαπούσαν, κάποιοι δεν ήθελαν να τον ξανασυναντήσουν.Όσοι έγιναν φίλοι του , τον ακολουθούσαν πιστά.

Ένα βράδυ, ο Θράσος ονειρεύτηκε κάτι.Την επόμενη μέρα βρήκε ένα κόκκινο δωμάτιο, έβαλε στη μέση ένα ξύλινο γραφείο,μία καρέκλα και κάλεσε τους φίλους του.Τους είπε ότι ήθελε πολυ να φτιάξει μία ιστορία, γι’ αυτό χρειάζοταν τη βοήθεια τους.Οι φίλοι του που τον αγαπούσαν, αποφάσισαν να τον βοηθήσουν.Πίστεψαν ότι θα πέρναγαν ευχάριστα την ώρα τους ή στην τελική θα του έκαναν το χατήρι.

Τον επισκέπτονταν στο κόκκινο δωμάτιο κάθε εβδομάδα.Ο Θράσος ήταν ο ομιλητής, ήταν ο μαέστρος, ήταν ο σκηνοθέτης.Κάθε εβδομάδα τους έδινε ένα κομμάτι από την ιστορία.Τους μίλαγε έντονα, κούναγε τα χέρια του , έπιανε τα γόνατα του, άναβε και έσβυνε τα gauloise.Τους έκανε ερωτήσεις , τους κοίταγε με προσοχή στις απαντήσεις.

Ένα χρόνο μετά, ο Θράσος εξήγησε στους φίλους του τί πάει να πεί «από βαθμό κακουργήματος σε βαθμό αριστουργήματος» Άρχισαν όλοι να γράφουν με επιθυμία.Ο Θράσος και οι φίλοι του έφτιαξαν μία ιστορία.Την έκαναν βιβλίο.Την ονόμασαν «ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ»

ΜΑΝΕΣ ,ΚΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ.

ΑΛΜΟΔΟΒΑΡΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΙ.

Όταν τελειώνει η ταινία στο σινεμά, δηλαδή κάπου εκεί στους τίτλους τέλους, που αρχίζουν όλοι να ανασκουμπώνονται και να βάζουν τα μπουφάν τους, είναι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρείς.Κάθομαι πάντα από τους τελευταίους και περιμένω.Στο VOLVER είχα ένα λόγο παραπάνω.Δάκρυοπασάλειμα.

Δεν ήταν πάντως το ίδιο για αρκετούς γύρω μου .Η σίνεφίλ παρέα που με συνόδευε δεν ενθουσιάστηκε με την ταινία και τα γύρω σχόλια ήταν σίγουρα διφορούμενα.Αναρωτιέμαι για το πώς μία αντικειμενικά καλογυρισμένη ταινία με πρωτότυπο σενάριο μπορεί να προκαλέσει από διθυράμβους μεχρι αγανάκτηση.Ναί το είδα και αυτό.

Βέβαια, τα πράγματα και οι αξιολογήσεις ενέχουν πάντα εκτός από το στοιχείο της υποκειμενικότητας και εκείνο της σχετικότητας.Έχει να κάνει με το ποιός κρίνει, τί ταινίες βλέπει, την αισθητική του προσέγγιση, γενικότερα την προσέγγιση.Τολμώ να πώ πώς το κοινό που συναντάω συνήθως σε προβολές Αλμοδόβαρ έχει πολλές ομοιότητες με το κοινό που συναντάω στις Νύχτες Πρεμιέρας.Πρόκειται κατα το πλείστον για σινεφίλ και δή φίλους του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου.

Το VOLVER είναι ίσως η πιο βιογραφική δουλειά του Ισπανού σκηνοθέτη.Μέσα σε σύντομα χρονικό διάστημα προβλήθηκαν δύο ταινίες, το VOLVER και η Μαύρη Ντάλια που η καθεμία από πολύ διαφορετική γωνία παίρνει αναφορές από της σχέση του δημιουργού με τη μητέρα του.Σε αντίθεση με τη Μάυρη Ντάλια όπου ο Έλρόυ εξορκίζει τις οδυνηρές του αναμνήσεις από τη δολοφονία της μητέρας του πλάθοντας ανάλογες ιστορίες αστυνομικού περιεχομένου αποστασιοποιημένος από τη συναισθηματική του φόρτιση , ο Αλμοδόβαρ τολμάει να γυρίσει ό ίδιος πίσω στη la Mancha που μεγάλωσε, στην αγκαλιά που κοιμήθηκε και αφήνεται στο συναίσθημα του που τον παρέσυρε και μας παρέσυρε.

Το να χρησιμοποιεί ένας καλλιτέχνης προσωπικές του ιστορίες ως χαλί δημιουργίας φέρει κάποιες φορές τον κίνδυνο του εγκλωβισμού στην προσωπική του κατάσταση τόσο εγωκεντρικά που στο τέλος να μην αφορά πολλούς πέρα από τον ίδιο.Το «ΓΥΡΙΣΕ ΠΙΣΩ», ακολουθεί την προστακτική του «ΜΙΛΑ ΤΗΣ» και απευθύνεται ταυτόχρονα στους θεατές αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό.Εδώ,Το σχήμα της μεταφύσικής επίφασης καλύπτει αρμονικά τη σεναριακή εξέλιξη αγγίζοντας πολύπλευρες πτυχές του ίδιου θέματος.Η σχέση της μάνας με την κόρη, της αδελφής με την αδελφή, της κόρης με τον πατέρα, της γυναίκας με του άντρα διεισδύουν η μία μέσα στην άλλη με τρόπο τόσο υπερρεαλιστικό όσο και πραγματιστικό.Εδώ δεν πρόκειται για εγωκεντρισμό...

Η επιστροφή και αναζήτηση του οικειότερου στοιχείου που μας θυμίζει την αρχή μας , είναι η μητρική αγκαλιά.Το πόσο οδυνηρό ή αντίστοιχα εποικοδομητικό υπήρξε στη ζωή μας αυτό το στοιχείο είναι θέμα μάλλον που αφορά γυναίκες, άντρες , μικρούς , μεγάλους,πλούσιους, φτωχούς, μορφωμένους ή όχι.Πάραυτα, θέλει κάποιες φορές γενναιότητα να επιστρέψεις πίσω σε αυτό που ήσουν πριν γίνεις αυτό που θεωρείς ότι είσαι τώρα λές και όλα έγιναν από τη μία μέρα στην άλλη.

Η σκηνή, που θεωρώ από τις ωραιότερες που έχω δεί ever , είναι αυτή που η Ραϊμούντα ανακαλύπτει τη μάνα «φάντασμα» κάτω από το κρεβάτι.Πόσο και γιατί μπορεί να αγγίξει κάποιον που κάθεται δίπλα μου κάτι τέτοιο είναι τόσο τελικά υποκειμενικό που να εξοργίζει την αντικειμενικότητα σου.

Καταλήγω για πολλοστή φορά στο πόσο απέχει η καλή ταινία και το καλό θέατρο από το υψηλό budget.Η δύναμη της προσωπικής απλότητας , κάτι που συνάντησα και στο υπέροχο LITTLE MISS SUNSHINE είναι παρούσα και ευφυής.Το λεπτό πέρασμα από από το δράμα στην κομωδία χαρακτηρίζει τα μεγαλύτερα έργα για ένα πολύ απλό λόγο.Είναι η πλησιέστερη προσέγγιση της πραγματικότητας.Η ομορφιά με την ασχήμια είναι τόσο αλληλένδετα όσο και απαραίτητα.

Το VOLVER είναι κατά τη γνώμη μου η πιο βιογραφική δουλειά του Αλμοδόβαρ εως τώρα.Έχω την αίσθηση πώς θα ακολουθήσει και κάτι ακόμα πιο προσωπικό από τον ίδιο δημιουργό με το ίδιο σκεπτικό που εκείνος επανέρχεται στο παρελθόν του συνεργαζόμενος ξανά με την πρώτη του μούσα, Κάρμεν Μάουρα Η στροφή πρός τα έσω προβάλει ως ανθρώπινη ανάγκη και καταλήγει σε απάντήσεις και εξομολογήσεις,συγγνώμες και αποφορτίσεις που είχαν κολλήσει μέσα μας και χρειάζονταν απεγνωσμένα ξεκόλλημα.Δεν είναι εγωκεντρικό.Είναι αυτό που σου συμβαίνει κάποιες φορές σε κάποια καλή ταινία.

CHARISMA=POWER TO INSPIRE DEVOTION AND ENTHUSIASM

Μου ζήτησαν να γράψω ένα κείμενο σχετικό με τη λέξη «χαρισματικός».Ευθυγραμμίζομαι σε μία κεντρική ερώτηση.Τί στο καλό μπορεί να είναι γύρω μου τόσο καλό, τόσο τέλειο ώστε να ανάγεται σε χάρισμα;Είναι εκ πρώτης όψεως έυκολο να διακρίνεις την ικανότητα, το ταλέντο σε φυσιογνωμίες,της τέχνης ας πούμε.Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω;

Κάνω ένα ελλειπές namedropping:Χαρισματική ήταν η Nina Simone.Η μαγική φωνή των gospel έβαλε τη μαύρη μουσική στα σπίτια των λευκών αφού πρώτα της έκαναν τη ζωή δύσκολη.Την κυνήγησαν, την απαγόρευσαν μέχρι που απηύδησε η γυναίκα και μετανάστεψε στας Ευρώπας.Χαρισματικός ήταν ο Κλίμτ.Δεν κυνηγήθηκε αλλά μεγαλούργησε.Δεν είναι τυχαίο ότι λατρεύτηκε από τις γυναίκες.Άγγιξε με το πινέλο του κάθε γυναικείο χρώμα ,υποκλήθηκε στη θηλυκή αποπλάνηση.Αντίθετα , μισογύνης αλλά χαρισματικά γοητευτικός σε ότι και αν έκανε υπήρξε ο Sairge Gainsbourg.Έκανε τα τολμηρά του ραβασάκια τραγούδια και αν είσαι γυναίκα , θέλεις και εσύ.Ο Astor Piazzolla όταν ήρθε στην Ευρώπη για να σπουδάσει κλασική μουσική ντρεπόταν να αποκαλύψει στην καθηγήτρια του ότι έγραφε μουσική για tango και έπαιζε το badoneon του.Το χάρισμα του ήταν όμως δυνατότερο από τους μικροαστικούς του φόβους και ένα θρυλικός χορός έγινε παράδοση και στην Ευρώπη.Συνεχίζω αν και μάταια .Θέλω εβδομάδες για να μαζέψω τόσα ονόματα.Εδώ ,σε μας , χαρισματικοί; Να καταπιαστώ με δόγματα; Χατζιδάκις.Δεν σχολιάζω, πλέον τον αδικεί οποιοδήποτε σχόλιο.Φωνή , φωνή και γυναίκα.Ελένη Βιτάλη.Με πήρε και με πήγε σε άλλες Πολιτείες.Ποιητής .Οδυσσέας Ελύτης.Ο ποιητής.Ηθοποιός .Ρούλα Πατεράκη.Την είδα σε μία συνέντευξη της και συγκινήθηκα.Η ζωή της είναι μόνο οι ρόλοι της.Είναι το χάρισμα μία μοναξιά;

Ταλέντα, ταλέντα, παλιά-νεότερα,Αλ Πατσίνο, Εντουαρτ Νόρτον, Woody Allen, Kislofski, Phelip Glass,Dusty Springfield, David Bowie, Led Zeppelin,Stereo Nova,Τάνια Τσανακλίδου,Νίτσε,Τσαικόφσκι,Νουρέγιεφ,Φέντερερ,Κομανέτσι,Κακλαμανάκης,Σοφία Λόρεν,Beatles,Andy Warhol,Michel Godry,Almodovar, Κώστας Γαβράς,Μαρία Κάλλας.,Ελευθερία Αρβανιτάκη.Ρεμπούτσικα,Καζαντζάκης...... Συμμερίζεστε την αδυναμία μου;Η λίστα δεν έχει τελειωμό.Και τί; Δεν είναι μόνο η τέχνη ή ο αθλητισμός, είναι η επιστήμη, η φιλοσοφία, η πολιτική, η αρχιτεκτονική, η ομορφιά.Πού την πάς την ομορφιά; Είναι υποτιμημένη γιατί δεν εμπεριέχει κόπο;Είναι απλά «δώρο Θεού»; Μήπως όμως και όλα τα άλλα δεν είναι; Η φωνή, το υποκριτικό ταλέντο, η φαντασία, η ευστροφία, η ευλυγησία,η μνήμη;Και όμως τίποτα από όλα αυτά δεν δόθηκε και έτσι απλά φώτισε ο κόσμος όλος.Κάποιοι πίστεψαν σε αυτό που είχαν και αγαπούσαν και δούλεψαν άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο άλλοι πάρα πολύ.Κόπιασαν, στενοχωρήθηκαν, έκλαψαν, θυσίασαν-λάθος λέξη- κάποιος ηθοποιός μου είπε πώς δεν πρόκειται πραγματικά για θυσία «απλά το θέλεις πολύ και αβίαστα το επιλέγεις» αυτό είναι το πακέτο του, αν σου κάνει πάρτο και φύγε...

Ίσως η ερώτηση ευθυγράμμισης να είναι μία λάθος κίνηση.Δηλαδή πρός τί να κάτσω να κάνω απογραφή των διάσημων ανθρώπων από την αρχαιότητα εώς σήμερα;Δηλαδή και νόημα να είχε αυτή η δουλειά με τί κριτήριο να την κάνω; Το ότι κάποιος έγινε διάσημος στο χώρο του σημαίνει αυτομάτως ότι ήταν και χαρισματικός; Και αν το μεμονωμένο χάρισμα αφορά απλά μονιστικές εξάρσεις ενώ υπάρχει νόημα και στην χαρισματική πληρότητα;Θέλω να πώ πως καθημερινά -ίσως όχι τόσο καθημερινά- συναντάμε ανθρώπους που μας γοητεύουν σαν προσωπικότητες, σε όλα τους.Είναι αυτή μια γοητεία που σε πάει και σε φέρνει και δεν τη βάζεις σε κουτάκια.Δηλαδή, γνωρίζεις μία γυναίκα σχετικά όμορφη, τα ρούχα της είναι αρμονικά σε χρώμα και σε ύφος, έχουν ένα στύλ τέλειο για εκείνη, μιλάει με γλυκειά βαθειά φωνή και καπνίζει πολύ προσωπικά.Σου αρέσει να τη χαζεύεις να κινείται στο χώρο, την ερωτεύεσαι όταν οδηγεί ή όταν μιλάει στο τηλέφωνο.Αυτό τώρα θα μου πέιτε είναι χάρισμα ή απλά γοητεία;Ίσως να βάλω και εδώ ταμπελάκι.Η γοητεία είναι ένα χάρισμα... .

Πολλές φορές φρακαρισμένη και φρικαρισμένη μέσα στο αυτοκίνητο χαζεύω τους διπλανούς οδηγούς.Πόσοι από αυτούς έχουν ένα χάρισμα;Σε πόσους πάει στράφι, ανάμεσα σε ανήλιαγα γραφεία,μωρά που κλαίνε, λογαριασμούς που πνίγουν; Από την άλλη, ας μου δώσει καποιος από εσάς ορισμό για το χάρισμα.Μήπως να το πάρω εξ αντιδιαστολής; Χάρισμα δεν είναι ό,τι δεν το κάνεις με την καρδιά σου.Πώς σας φαίνεται αυτό;Δηλαδή αν ο Παπαιωάννου και ο Τσαγκαρουσιάνος χαρακτηρίζονται ως χαρισματικοί εγώ βλέπω ένα κοινό σημείο.Ο ένας χορογραφεί και ο άλλος γράφει μέσα από την καρδιά του.Όταν χρόνια πρίν, ήμουν κοριτσάκι και διάβαζα Ιζαμπέλ Αλιέντε έκλαιγα γιατί περιέγραφε ας πούμε το θάνατο της κόρης της και το μπορούσε.Αυτό για παράδειγμα είναι από μόνο του ένα ταλέντο.Να παίρνεις τα συναισθήματα σου, τα χαντακώματα σου και να τα στοιβάζεις κάπου όπου μπορείς να τα βλέπεις και να τα επανεφευρίσκεις ,σαν την ενέργεια ένα πράγμα.Δεν μας έλεγαν στο σχολείο ότι η ενέργεια δεν χάνεται;Απλά αλλάζει μορφή.Φανταστικό το έβρισκα τότε.Αληθινό το βρίσκω τώρα.

Το χάρισμα λοιπόν καταλήγω ίσως το χεις ίσως δεν το έχεις.Η μητέρα μου ας πούμε αν τα πράγματα την είχαν οδηγήσει διαφορετικά στη ζωή της στοιχηματίζω πώς θα είχε γίνει μία εκπληκτική σχεδιάστρια ρούχων.Οι επιλογές της όμως της ανέδειξαν ένα άλλο χάρισμα, αυτό της προσφοράς και της αγάπης.Σας ακούγεται αυτό λιγότερο αξιόλογο;Αυτό που με στενοχωρεί όμως , είναι όταν άνθρωποι που νιώθουν αυτό το κάτι το διαφορετικό και δεν το προσπαθούν.Είναι η νωθρότητα ή η αντικειμενική δυσκολία; Δεν ζούμε όλοι στο Ιράκ ή στη Σιέρα Λεόνε για να πρέπει να υπερβούμε εαυτούς όχι για καριέρα αλλά για την ύστατη επιβίωση.Ίσως αρχίζω να κηρυττολογώ όμως και το απεχθάνομαι.Ας κάνει ό καθένας ό,τι τον φωτίσει ο Θεός του ή η καρδιά του.Θέλω απλά να αφιερώσω αυτές τις σκέψεις σε όσους νιώθουν εγκλωβισμένοι μέσα στα γραφεία τους, στα σπίτια τους στις σχέσεις τους και αγωνιούν μήπως αυτό είναι έτσι γιατί απλά δεν έχουν το κάτι παραπάνω.Μήπως τους λείπει το χάρισμα σε κάτι. .....ο,τι δήποτε ρε παιδί μου.

Τολμώ την ελεύθερη μετάφραση.Χάρισμα=Δύναμη να Εμπνεύσεις Αφοσίωση και Ενθουσιασμό.

Σημ.Ο μικρός υποφαινόμενος ακούσει στα χαρισματικά D.B. αν βρείς ποιός είναι έχεις ήδη μία χαρισματική κλίση.... μη πάρουν τα μυαλά σου αέρα βέβαια , βοήθησα πολύ.

"H κύρια πηγή μελαγχολίας είναι ο κορεσμός"

W.James

INTERACTION

Ανοίγω το ημερολόγιο μου και μετράω λιγότερο ένα μήνα για τα Χριστούγεννα.Το παλτό μου είναι πια μόνιμος σύντροφος και μαζί του κάνω βόλτες στους δρόμους της πόλης.Στον απόηχο του 4ου ελληνικού πανηγυριού μόδας, στο κλείσιμο του Φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης, στο ανέβασμα των νέων θεατρικών παραστάσεων, με πλημμυρίζει η αστική ενέργεια που εκπέμπουν τα πολιτιστικά δρώμενα.Συναντώ κόσμο που ενημερώνεται, ψάχνει και αφουγκράζεται.Συναντώ κόσμο που μπορώ να πιώ ένα καφέ και να πώ μία κουβέντα.Χαίρομαι.

Η επικοινωνία είναι το ζητούμενο.Ο καταιγισμός ιστολογίων και η ολοένα αυξανόμενη κυκλοφορία ανεξάρτητων εντύπων μου δίνει κάποιες απαντήσεις.Ίσως επειδή πάντα αντιπαθούσα τη μιζέρια.Η επικοινωνία μπορεί να γίνει το φάρμακο για τη μιζέρια.Ο κόσμος επικοινωνεί και αλλάζει.Οι εκλογές των αντιπροσώπων στις ΗΠΑ είναι μεγάλο γεγονός.Κάτι άλλαξε.Ο πλανητάρχης αρχίζει να πρακολουθεί το κλείσιμο της αυλαίας.Στην άλλα πλευρά του πλανήτη η καταδίκη σε απαγχονισμό του Σαντάμ είναι το τέλος μιας άλλης θεατρικής παράστασης.Το Θέατρο του Παραλόγου.

Είναι λάθος να νομίζουμε ότι ο κόσμος αλλάζει χωρίς εμάς .Κάθε απειροελάχιστη κίνηση μας συναθροισμένη ωθεί σε μία μεγάλη μετατόπιση.Ακόμα και οι εποχές πια άλλαξαν .Ευτυχώς για τους εμπόρους και τα πιτσιρίκια τα Χριστούγεννα παραμένουν στη θέση τους.Κάθε χρονιά όμως είναι δική μου επιλογή για το πώς θα τα περάσω.Χρειάζομαι τον στόχο .Χρειάζομαι τον κόπο.Σήμερα θα φορέσω το παλτό μου και θα προσπαθήσω –και εγώ- να βρώ εισητήρια για το 2 του Παπαϊωάννου.Σημειώνω το μότο της ημέρας: «ό,τι κερδίζουμε σε δρόμο το χάνουμε σε δύναμη».Χαμογελώ και βγαίνω.

ΣΤΟ ΣΤΡΟΒΙΛΙΣΜΑ ΤΗΣ MILONGAS

H Μilonga ,λέει, ήταν ένας ρυθμικός χορός που θύμιζε την αφρικάνικη habanera, μετά πέρασε από τα πάθη των οίκων ανοχής στο Μπουένος Αϊρες και αναβαθμίστηκε σε μεγαλοπρεπή ερωτικό χορό,έγινε το tango…..
Αποφάσισα να πάω στην εκδήλωση-αφιέρωμα στο tango γιατί δεν είχα κάτι κάτι πιο ευχάριστο να κάνω ,Κυριακή απόγευμα και γιατί μου φάνηκε ενδιαφέρον .Αυτό που αντίκρησα όταν μπήκα στην αίθουσα ήταν μάλλον απογοητευτικό.Περίμενα σκοτάδια, φιγούρες αισθησιακές με φορέματα εξώπλατα, άντρες με πούρα και μια βελούδινη καρέκλα να με περιμένει.Αυτό και μόνο αποδεικνύει πόσο βαθειά επηρεασμένη είμαι από την κινηματογραφική αισθητική ή πόσο μακριά είναι αυτοί που αχολούνται με τη διοργάνωση.Η αίθουσα ήταν φωτισμένη έντονα,ο κόσμος ήταν γενικός και ακαθόριστος από είκοσι μέχρι εβδομήντα ,τα ρούχα τους ήταν πραγματικά ετερόκλιτα ήτοι ό,τι να ΄ναι και εγώ δεν είχα καρέκλα για να κάτσω ,κάτι πραγματικά πολύτιμο για άτομο του οποίου η παρουσία ήταν καθαρά παθητική .
Λίγες ήταν οι κοπέλες που μοιράζονταν τη δική μου εντύπωση για την αισθητική του χορού ή για την αισθητική γενικότερα.Δύο τρείς φορούσαν φορέματα που θύμιζαν κάτι από την ατμόσφαιρα της Αργεντινής , μία είχε τα μαλλιά πιασμένα ψηλά κότσο και ανέδειξε με εξαιρετική απλότητα τις υπερτονισμένες κινήσεις του κεφαλιού που ακολουθούσαν τις υπαινικτικές απότομες κινήσεις των ποδιών της.Για τους καβαλιέρους δεν μπορώ να πώ πολλά πράγματα πλην του ότι όπως φαίνονταν είχαν όλοι δουλέψει καλά τα βήματα τους ,οι μαθητές, που βέβαια ξεχώρισαν από τους καθηγητές οι οποίοι υπερέβαλαν σε ζήλο.....αλλά πάλι έβλεπες από τζην και αθλητικά μέχρι κοστούμι μαύρο.Σε πρώτη όψη η εικόνα είχε τη σημασία της.
Αυτά που περιγράφω είναι μάλλον η αντικειμενικότερη εικόνα της προσωπικής μου εμπειρίας.Κάτω από αυτή την εικόνα υπήρξαν άλλες εικόνες που πρόβαλαν πιο σημαντικές από την έλλειψη ενδυματολογικής κάλυψης και την ατμοσφαιρική απουσία.Είδα ανθρώπους να μαζεύονται για να χορέψουν, να χορέψουν χορό μακρυνό που ίσως δεν είναι και τόσοι πολλοί από αυτούς που γνωρίζουν την πραγματική ιστορία του χορού , ίσως να χορέψουν και κάτι που τελευταία άκουσαν ότι είναι της μόδας και έτρεξαν να κάνουν μαθήματα.Όλοι πάντως εκεί είχαν κάτι κοινό.Έκαναν κάτι που απαγαπούσαν, πιάνονταν αγκαλιά, (αργεντίνικο και όχι Ευρωπαϊκο tango)άλλαζαν παρτενέρ, επιδείκνυαν τις χορευτικές τους ικανότητες και κάποιες κυρίες τα καλλίγραμα σώματα τους, φλέρταραν και χάνονταν.Εμείς από κάτω βλέπαμε και σχολιάζαμε.....
Αυτό που ένιωσα όταν ξεπέρασα τις αρχικές επιφανειακές, βιαστικές αξιολογήσεις περί θεάματος ήταν μία ευχαρίστηση.Είναι αυτό το πολύ ιδιαίτερο συναίσθημα που σε κατακλύζει όταν βλέπεις ανθρώπους να ευχαριστιούνται ξεχασμένοι και αφωσιωμένοι.Η γοητεία της φιλαρέσκειας και της μοναδικότητας είναι κάτι μεταδοτικό όσο και σπάνιο.Το ξενέρωμα μιας σουλοπωμένης ζωής φάνηκε να κάνει πέρα μπροστά στους αργεντίνικουςς σκοπούς.
Βρήκα καρέκλα, πήρα ένα ποτό και άναψα τσιγάρο.Αυτό που έλειπε στην αίθουσα ως εικόνα υπήρχε ως συναίσθημα.Αν ήμουν θαμώνας σε ένα καταγώγιο του 1930 στο Παρίσι θα ήμουν προφανώς άντρας , θα κάπνιζα πούρο και θα ήμουν ντυμένος Ροδόλφος Βαλεντίνο, θα περίμενα να δώ το θέαμα.Το τανγκό, λένε, ξεκίνησε ως ο χορός του νταβατζή και της πόρνης του επιτελώντας καθαρά λειτουργικό σκοπό:επίδειξη της πραμάτειας, ανάδειξη του γυναικείου κορμιού μέσα από λάγνες κινήσεις ,για την απολαυση των φιλήδονων πελατών.Το τανγκό του σήμερα παραδοσιακό ή εκμοντερνισμένο ώς electro-tango είναι μάλλον μία άλλη κατάσταση λειτουργικά, τουλάχιστον.Οι άνθρωποι φαίνεται να αποζητούν στιγμές δικές τους , στιγμές επικοινωνίας , με το στόμα , με το σώμα, στιγμές που νιώθουν ότι είναι κάτι.
Βέβαια, όλα θα ήταν καλύτερα αν φαίνονταν και καλύτερα, αλλά πάλι αυτές οι σκέψεις αφορούν κολλημένους με την αισθητική αν δεν κάνω λάθος....Πάντως , έγω ζήλεψα που δεν ήξερα να χορέψω..και έχω ένα πολύ ιδανικό για την περίσταση φόρεμα.........

Βραδιές Milonga στο Μουσείο Μπενάκη

Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ.μερος πρώτο.

Κυριακή πρωί. Κοιμάσαι ακόμα.Σκέφτομαι.Είναι ακατανόητο πώς τις καθημερινές δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι και υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι το Σάββατοκύριακο θα εφαρμόσω κανονικά πάνω του αλλά όταν έρχεται αυτό με αγχώνει η απραγία μου.Σηκώθηκα και παρασύρθηκα από το φώς.Μεγάλη ευλογία το φώς την Κυριακή.Ξύπνησες.

Αποφασίσαμε να πάμε παραλία και να τρέξουμε.Φορέσα ό,τι πιο πρόχειρο είχα.Φόρεσες ένα t-shirt δικό μου .Σου είναι στενό και έχει μία χαζοδιαφημιστική στάμπα.Δίστασες αλλά το φόρεσες.Φάγαμε φρυγανιές με μέλι.Μου χαμογέλασες.

Η παραλία είναι πανέμορφη σήμερα.Υπάρχουν πάντα οι μόνιμοι θαμώνες .Μαυρισμένοι με γυαλιά 90’s ,πασαλείβονται με αντηλιακά , παίζουν ρακέτες, τρώνε φρούτα.Έχουν κάνει τις παρέες τους.Έχουν τον όμιλο τους.Όμιλος Χειμερινών Κολυμβητών Φαλήρου.Μία δική τους κοινωνία.

Τρέχω μαζί σου δέκα λεπτά.Τόσα μπορώ.Σου κάνω νόημα να προχωρήσεις.Κάπου θα σε συναντήσω.Ακούω μουσική και χαίρομαι τον ήλιο που με καίει.Με προσπερνούν μαμάδες με μωρά, ζευγάρια με σκυλιά, ηλικιωμένοι, ξένοι , πολλοί ξένοι, τύποι που τρέχουν σαν εμάς –σαν εσένα δηλαδή-προσπερνώ τον πλανόδιο με τα ξηροκάρπια.Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μας αν αυτή η παραλία ήταν ,ας πούμε τώρα, στην Καλλιφόρνια.Περισσότερα γυμνασμένα κορμιά ίσως γύρω μου.Λιγότερο λαμπερή θάλασσα.

Κατεβαίνω στη μαρίνα.Αρχίζω πάλι το τρέξιμο.Με παιδεύει η τσάντα στην πλάτη.Λάθος μου που την πήρα.Που να βάλεις όμως cd-player , κλειδιά αυτοκινήτου, κινητο –μήπως και χαθούμε-μπουκαλάκι νερό , λεφτά κτλ.Λάθος.Δεν είναι δυνατόν να είμαι τόσο εξαρτημένη από μπιχλιμπίδια που δεν με αφήνουν να τρέξω.Στα πέντε λεπτά με έπιασε πάλι ο πόνος εκεί.Τί είναι αλήθεια εκεί?Σπλήνα , σηκώτι?

Μια σκουντιά στην πλάτη.Με προσπερνάς γελώντας.Μου φωνάζεις κάτι που δεν ακούω.Είσαι ωραίος έτσι που πέφτει ο ήλιος πάνω σου.Έτσι όπως μυρίζει θάλασσα μου έρχεται εικόνα από τα Κύθηρα .Για λίγα δευτερόλεπτα θέλω να την κρατήσω μέσα μου.Έφυγες μπροστά πάλι.Μου είναι ευχάριστω να σε χαζεύω.Το μεσημέρι θα σου φτιάξω ντάκο σαν αυτό που φάγαμε στο Καψάλι.