ΑΛΗΤΕΙΑ.Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ.

Μαρούσι.Πρωί.Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα.Οι τελευταίες εναπομείνασες θέσεις για παρακάρισμα είναι μια λοτταρία, δεν είναι μια πραγματικότητα.Όσοι πρόλαβαν ,είδαν από το πρωί την καλή τους μέρα.Οι άλλοι τριγυρίζουν τα τετράγωνα σαν άδικες κατάρες(η φυσική εξέλιξη μιας άδικης κατάρας οδηγού σε άδικη κατάρα επίδοξου παρκάροντος/σταθμεύσαντος).Η γυναίκα αγωνιά για ακόμα ενα χιλιοστό πρωινό ,αν θα αφήσει κάπου το ρημαδιασμένο.Ας κάνει άλλο ένα γύρο, αισθάνεται την τύχη της.Ξαφνικά το μάτι της παίρνει από μακρία τύπο γιαπικοραμμένο να πλησιάζει τα αυτοκίνητα κρατώντας laptop .Γκαζώνει με χαρά για το λαυράκι.Σταματάει δίπλα του, ότι ήταν να ανοίξει το πορτ παγκαζ.

-Συγγνώμη.Φεύγετε;

-Ναι,απαντάει ο κος Λαπτοφόρος.

Επιτέλους,η γυναίκα ανακουφίζεται.Ακούει κόρνα.Ένας άλλος άντρας ,εύσωμος, γύρω στα 45 ,εντός μικροκαμωμένου FIAT πλησιάζει απειλητικά.

-Κάνε στην άκρη να παρκάρω! της φωνάζει.Εκείνη τον κοιτάει αποσβολωμένη.

-Που να παρκάρεις άνθρωπε μου; πάνω μου; δεν βλέπεις ότι περιμένω με αλάρμ να ξεπαρκάρει ο άλλος;

-Κάνε στη μπάντα μωρή σου λέω!

Ο "άλλος" φρύδι δεν εσήκωσε,ήχο δεν ελάλησε, κοίταξε στιγμιαία το σκηνικό και με αργές κινήσεις μπήκε μέσα και άναψε τη μηχανή.Ο νεοφερμένος άντρας έβαλε πρώτη και προχώρησε,ταυτόχρονα και η έκπληκτη γυναίκα, φρένο, ξανά πρώτη έκαστος, ξανά φρένο αμφότεροι, ώσπου κόλλησαν οι μούρες τους.Η γυναίκα φοβήθηκε ότι α μη τι άλλο δεν το χει σε τίποτα εκτός από τα νεύρα να τις διαλύσει και το αμάξι.Ο άντρας πάρκαρε στη θέση με τη μούρη στραβά και θραμβευτικά βγήκε από τα αμάξι.Η γυναίκα παρέμεινε με τα αλαρμ να τον κοιτάει και τα νεύρα της να αναβοσβύνουν.

-Καλά δεν ντρέπεσαι λίγο;Ωραίους τρόπους έχεις!συγχαρητήρια τα κατάφερες!

-Τί να κάνουμε ;Της απαντάει με ειρωνικό χαμόγελο.Δεν είμαι καλό παιδί .Είμαι αλήτης .Δεν ξέρω από τρόπους.

-Το ότι είσαι αλήτης φαίνεται, να είσαι σίγουρος.Ο άντρας χασκογελάει και φεύγει φουσκωμένος από ικανοποίηση.......

Ανατολική Γερμανία.Τέσσερα χρόνια πριν την πτώση του Τείχους.Οι άνθρωποι είναι ετικετωμένοι με ακρίβεια, η εμπιστοσύνη είναι μία δυσβάσταχτη πολυτέλεια, οι ζωές των πάντων παρακολουθούνται.Η Στάζι φροντίζει επιμελώς την τρομοκρατία του πολίτη,την ανελευθερία λόγου και έκφρασης, τη φίμωση της τέχνης και των προσωπικών αξιακών συστημάτων.Με τραμπουκισμό και συνεχή κατασκοπεία όποιος θεωρηθεί αντιφρονών τού κόμματος ή ύποπτος πολιτικής υποκίνησης ασχέτως τρόπου ,με συνοπτικές διαδικασίες στέλνεται στα κρατητήρια όπου και κρατείται σε λευκά κελιά "προσωρινά" εις το διηνεκές.....Τα ανέκδοτα που κυκλοφορούν για το πρόσωπο του Έρικ Χόνεκερ στοιχειοθετούν ύποπτη εγκληματική συμπεριφορά για όποιον τα ξεστομίζει.Ο φόβος εφαρμόζει στα πάντα, κρατάει στοργικά συντροφιά στην καθημερινή μιζέρια.Τέσσερα χρόνια μετά η χύτρα μάζεψε , μάζεψε και μπούκωσε.Φσσσ ο μικρός βολβός και Μπάααααααμ πάρε κάτω ένα τείχος......οι πρώην Όσσις μαζεύουν τα συντρίμια τους μέσα στην απογοητευμένη χαρά τους.Το αρχηγείο της Στάζι μεταμορφώνεται σε ιστορικό μνημείο και αρχείο πληροφοριών.Οι πολιτές αναζητούν τα φακελώματα τους.Αναζητούν το φόβο τους ολόκληρο μέσα σε ένα παλιοφάκελο.Η πρώην εξόριστη, νύν βουλευτής ,Βέρα Βόλμπερκερ ,διάσημη για την αντικαθεστωτική της δράση σκαλίζει το δικό της φάκελο.Οποία έξκπληξις!!!!!όνομα πληροφοριοδότη: Κνούπ Βόλλμπέργερ.Ο σύζυγος....

Κόσμος.Τελευταίες μέρες του 2006.Πόλεμος και τρομοκρατία.Αστυνομοκρατία έξω από το σπίτι σου αλλά εσύ δεν το έχεις αντιληφθεί.Γιατί σοκάρεσαι όταν ρωτάς δύο αστυνομικούς για το δρόμο και εκείνοι σου απαντούν με νόημα και ύφος χυδαίο;Φοβάσαι στο τηλέφωνο να μιλήσεις για τα της δουλειάς σου; Υποψιές ότι σε παρακολουθούν; όχι γιατί είσαι κάτι σπουδαίο.Γιατί όλοι, λέει παρακολουθούμαστε ή και ,αν αυτό δεν είναι αλήθεια , καλό είναι να αισθανόμαστε έτσι.Κουράστηκες στο δρόμο να νιώθεις ανίσχυρος με τόσους δύστυχους στα φανάρια ,που είσαι ανίκανος εσύ και όλοι οι άλλοι να βοηθήσετε.Κρίμα .Αλήθεια , κρίμα.Σου την πέφτει ο προιστάμενος σου και σου έρχεται να κάνεις εμετό πάνω από τη χαρτούρα του γραφείου, αλλά δεν θα φτάσεις ποτέ να πλακωθείς μαζί του, γιατί στο κάτω κάτω ελάφρως σε ακούμπησε καί άντε να πείσεις για την οδύνη που σου προκαλεί η χυδαιότητα και έλλειψη σεβασμού....όταν βγάζεις τα μάτια σου με τον υπολογιστή.Κρίμα που φοβάσαι, κρίμα που φοβούνται, κρίμα που αντί να εμπιστευόμαστε την αστυνομία, φοβόμαστε μη φάμε ξύλο ή μας βιάσουν, κρίμα που οι οδηγοί στο δρόμο υποφέρουν στην κίνηση και κανείς αρχίγαμωσυγκοινωνιουπουργολόγος δεν δίνει μία ελάχιστη λύση πέρα από τα πρόστιμα που σου έφτιαξαν την ντουλάπα για να κρύβεσαι, τα πατήνια για να την κάνεις αλλά καμία μα καμία στοιχειώδη εύγενεια ψυχής για να αφήσεις μία γυναίκα να παρκάρει στη θέση που πρόλαβε και δικαιωματικά προσωρινά κατέχει.....

Κρίμα που είσαι αλήτης εσύ και δεν σε αφορά ποσώς η Ζωή των άλλων.Μια μέρα πρόσεξε μήπως περάσεις στην αντίπερα όχθη, εκεί που χρειάζεσαι τους άλλους, τότε ,ίσως να τους έχεις λούσει με τόσο φόβο και απαξίωση που η κανάτα θα πέσει στο κεφάλι.......Σου...........Και το νερό θα είναι καυτό.

Σημ:

1)Προτείνω την ταινία του Ντόνερσμπέργκ "Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ" με ατομική προσωπική παρέα, αν γίνεται δηλαδή μόνο με τον εαυτό σου.Κάποιες φορές είναι η μόνη ικανή παρέα για να μοιραστείς συναίσθημα βαθύ και ευάλωτο.....Ο Βίσλερ (Ούρλιχ Μίχε, Βραβείο ερμηνείας) έγινε αγαπημένος μου ήρωας, κάτι ανάμεσα σε Γιάννη Αγιάννη και Ιαβέρη, με έχει αναστατώσει και υπόσχομαι αφιέρωμα.

2)Αγαπημένε φίλε που με απείλησες λεκτικά υπαινισσόμενος την υπεροχή της σωματικής σου κατάστασης για να πάρεις με το έτσι θέλω τη θέση μου, ελπίζω τα Χριστούγεννα να ξεκουραστείς , να βρίσεις τη γυναίκα σου λιγότερο και να μη δείχνεις στα παιδιά σου αλήτες προς μίμηση.Είπαμε ό,τι σπείρεις κοίτα και πως θα το φροντίσεις, μη σου ξεραθεί ή σου μεταλλαχθεί σε σαρκοφάγο.....

3)Αγαπημένε "'ΑΛΛΕ" εσύ που έβλεπες το σκηνικό μπροστά στα μάτια σου να γίνεται και δεν είπες κουβέντα, αλλά ήσυχος μπήκες στο αμαξάκι σου , επειδή αποκλείεται να το έκανες από κοινό κοτισμό ή μισογυνισμό θα σε συμβούλευα να κάνεις μαθήματα ορθοφωνίας θα βοηθήσει την αναπνοή και τη νευρική απόλιξη της ομιλίας.

4)Εσείς όι ΑΛΛΟΙ πάρτε με από το χέρι να πάμε μια βόλτα να χαζέψουμε τις πολύχρωμες μπάλες.Έφτασε η ώρα για βόλτες και για χέρια.Χεράκι που έλεγε και η Μαλβίνα.........