ΚΥΚΝΕ ΜΟΥ , ΤΟ ΑΛΜΑ ΣΟΥ, ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΟΛΟΥΣΜΕΝΟ

Δεν λέω παραμύθια.Είδα κύκνους να πετούν με δύναμη ανέμου και ομορφιά αδιαπραγμάτευτη.Η "ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΚΥΚΝΩΝ" φιλοξενήθηκε πρόσφατα στο Μέγαρο Μουσικής και δεν απογοήτευσε.Οι αντιπρόσωποι της "Εθνικής Όπερας Κιέβου" έδωσαν μαθήματα τεχνικής και κομψότητας.Η ομορφιά μιας τέτοιας παράστασης είναι σαφής όσο και καθηλωτική.Ο Tchaikovsky καμαρώνει......

Χαιρετώ τον κ. Λεωνίδα Ντεπιάν γιατί δεν τσιγγουνεύτηκε σε φαντασία και καλαισθησία όταν σχεδίαζε κοστούμια ενώ ο νεωτερισμός των τρεχούμενων νερών της Λίμνης, διά χειρός Ν. Πετρόπουλου, συμπληρώνει δροσερά το σκηνικό.Υποκλίνομαι στο άλμα του Ζήγκφρίντ (Σεργέι Φίλιν ), ένα θεϊκά σμιλεμένο σώμα στην υπηρεσία ενός θαυμάσιου χορευτή.....Ερωτεύτηκα, όπως σωστά μαντέψατε.

Κύκνε μου , τη χάρη σου,Οντέτ και Οντίλ (Μαρία Αλεξάντροβα) το περίσσευμα της φίνας σου ανατομίας.Οι κύκνοι ναρκισσεύονται και δεν ρωτούν κανένα.Τελευταία υπόκλιση και δεν λες να φύγεις από τη σκηνή."Καμαρώστε με που λάμπω , λυπηθείτε που θα φύγω".Ένας φίλος ανοίγει πάντα θέμα αδιαπραγμάτευτης ομορφιάς και η κουβέντα σταματάει πάντα κάπου στο "ε τα θέλεις και τα παθαίνεις".Ο κύκνος ζεί τη μοναξιά της ομορφιάς του, ο χορευτής την εξαίσια φυλακή του εξωτικισμού του.

Χειροκροτήστε τη μπαλαρίνα, είναι φίνα , είναι πρίμα, ζεί από τη λάμψη στα μάτια σας.

Σημ:

1) Τί όμορφο μαύρο βελούδινο κορμάκι κύριε Ντεπιάν.Η Οντίλ ήταν μία μαγεία.

2)Δεν είναι κάπως κρίμα που ολόκληρη η αίθουσα βάδιζε σε ρυθμό άνω των 60;Θέλω να πώ πώς μου είναι πολύ ευχάριστώ να βλέπω καλοντυμένες (με τη στενή εννοια του όρου) γιαγιάδες, με καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα αλλά δεν είναι απουσία αυτή της νεότερης γενιάς; Τί φταίει; Τα εισητήρια που είναι ακριβά; το επικοινωνιακό απρόσιτο του Μεγάρου ή η ουσιαστική έλλειψη ενδιαφέροντος των φρέσκων πλασμάτων; Μήπως λιγόστεψε η φρεσκάδα μας; σας;

3)Καταγγέλω , παραπονιέμαι και περιγράφω σκηνικό όπου βρίσκομαι κλεισμένη στον ανελκυστήρα του Μεγάρου , κάποιους ορόφους υπό το έδαφος,χωρίς φώς και με κινητό απενεργοποιημένο (όχι από έμενα).Ευτυχώς ήταν και ένας φύλακας να πούμε μία βλακεία να σπάσει το σκοτάδι.Δηλαδή,αν δεν ήταν τυχαία κάπιος απέξω θα περνάγαμε υπέροχη και σκοτεινή νύχτα μέσα σε μεταλλικό κουτί;Το καλύτερο ήταν γιαγιά της οποίας προπορευόμασταν , πάνω σε καροτσάκι, η οποία φώναζε και παραπονιόταν για το τί θα της συνέβαινε αν είχε κλειστεί εκείνη μέσα.....Γιαγιάδες Κολωνακίου: υπάγονται σε ένα ξεχωριστό ανθρώπινο είδος τόσο απολαυστικό που ελπίζω να μην τείνει προς εξαφάνιση.

4)Κύριε Κωστάλ(λ)α μου θέλω να σας ευχαριστήσω.Τώρα που είδα την παράσταση θα μπορέσω να συνεχίσω τη ζωή μου με την ικανοποίηση ενός ακόμα επιτεύγματος και επουδενί με "το παράπονο ότι την έχασα"..............