Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ.μερος πρώτο.
Κυριακή πρωί. Κοιμάσαι ακόμα.Σκέφτομαι.Είναι ακατανόητο πώς τις καθημερινές δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι και υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι το Σάββατοκύριακο θα εφαρμόσω κανονικά πάνω του αλλά όταν έρχεται αυτό με αγχώνει η απραγία μου.Σηκώθηκα και παρασύρθηκα από το φώς.Μεγάλη ευλογία το φώς την Κυριακή.Ξύπνησες.
Αποφασίσαμε να πάμε παραλία και να τρέξουμε.Φορέσα ό,τι πιο πρόχειρο είχα.Φόρεσες ένα t-shirt δικό μου .Σου είναι στενό και έχει μία χαζοδιαφημιστική στάμπα.Δίστασες αλλά το φόρεσες.Φάγαμε φρυγανιές με μέλι.Μου χαμογέλασες.
Η παραλία είναι πανέμορφη σήμερα.Υπάρχουν πάντα οι μόνιμοι θαμώνες .Μαυρισμένοι με γυαλιά 90’s ,πασαλείβονται με αντηλιακά , παίζουν ρακέτες, τρώνε φρούτα.Έχουν κάνει τις παρέες τους.Έχουν τον όμιλο τους.Όμιλος Χειμερινών Κολυμβητών Φαλήρου.Μία δική τους κοινωνία.
Τρέχω μαζί σου δέκα λεπτά.Τόσα μπορώ.Σου κάνω νόημα να προχωρήσεις.Κάπου θα σε συναντήσω.Ακούω μουσική και χαίρομαι τον ήλιο που με καίει.Με προσπερνούν μαμάδες με μωρά, ζευγάρια με σκυλιά, ηλικιωμένοι, ξένοι , πολλοί ξένοι, τύποι που τρέχουν σαν εμάς –σαν εσένα δηλαδή-προσπερνώ τον πλανόδιο με τα ξηροκάρπια.Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μας αν αυτή η παραλία ήταν ,ας πούμε τώρα, στην Καλλιφόρνια.Περισσότερα γυμνασμένα κορμιά ίσως γύρω μου.Λιγότερο λαμπερή θάλασσα.
Κατεβαίνω στη μαρίνα.Αρχίζω πάλι το τρέξιμο.Με παιδεύει η τσάντα στην πλάτη.Λάθος μου που την πήρα.Που να βάλεις όμως cd-player , κλειδιά αυτοκινήτου, κινητο –μήπως και χαθούμε-μπουκαλάκι νερό , λεφτά κτλ.Λάθος.Δεν είναι δυνατόν να είμαι τόσο εξαρτημένη από μπιχλιμπίδια που δεν με αφήνουν να τρέξω.Στα πέντε λεπτά με έπιασε πάλι ο πόνος εκεί.Τί είναι αλήθεια εκεί?Σπλήνα , σηκώτι?
Μια σκουντιά στην πλάτη.Με προσπερνάς γελώντας.Μου φωνάζεις κάτι που δεν ακούω.Είσαι ωραίος έτσι που πέφτει ο ήλιος πάνω σου.Έτσι όπως μυρίζει θάλασσα μου έρχεται εικόνα από τα Κύθηρα .Για λίγα δευτερόλεπτα θέλω να την κρατήσω μέσα μου.Έφυγες μπροστά πάλι.Μου είναι ευχάριστω να σε χαζεύω.Το μεσημέρι θα σου φτιάξω ντάκο σαν αυτό που φάγαμε στο Καψάλι.
Κυριακή πρωί. Κοιμάσαι ακόμα.Σκέφτομαι.Είναι ακατανόητο πώς τις καθημερινές δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι και υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι το Σάββατοκύριακο θα εφαρμόσω κανονικά πάνω του αλλά όταν έρχεται αυτό με αγχώνει η απραγία μου.Σηκώθηκα και παρασύρθηκα από το φώς.Μεγάλη ευλογία το φώς την Κυριακή.Ξύπνησες.
Αποφασίσαμε να πάμε παραλία και να τρέξουμε.Φορέσα ό,τι πιο πρόχειρο είχα.Φόρεσες ένα t-shirt δικό μου .Σου είναι στενό και έχει μία χαζοδιαφημιστική στάμπα.Δίστασες αλλά το φόρεσες.Φάγαμε φρυγανιές με μέλι.Μου χαμογέλασες.
Η παραλία είναι πανέμορφη σήμερα.Υπάρχουν πάντα οι μόνιμοι θαμώνες .Μαυρισμένοι με γυαλιά 90’s ,πασαλείβονται με αντηλιακά , παίζουν ρακέτες, τρώνε φρούτα.Έχουν κάνει τις παρέες τους.Έχουν τον όμιλο τους.Όμιλος Χειμερινών Κολυμβητών Φαλήρου.Μία δική τους κοινωνία.
Τρέχω μαζί σου δέκα λεπτά.Τόσα μπορώ.Σου κάνω νόημα να προχωρήσεις.Κάπου θα σε συναντήσω.Ακούω μουσική και χαίρομαι τον ήλιο που με καίει.Με προσπερνούν μαμάδες με μωρά, ζευγάρια με σκυλιά, ηλικιωμένοι, ξένοι , πολλοί ξένοι, τύποι που τρέχουν σαν εμάς –σαν εσένα δηλαδή-προσπερνώ τον πλανόδιο με τα ξηροκάρπια.Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μας αν αυτή η παραλία ήταν ,ας πούμε τώρα, στην Καλλιφόρνια.Περισσότερα γυμνασμένα κορμιά ίσως γύρω μου.Λιγότερο λαμπερή θάλασσα.
Κατεβαίνω στη μαρίνα.Αρχίζω πάλι το τρέξιμο.Με παιδεύει η τσάντα στην πλάτη.Λάθος μου που την πήρα.Που να βάλεις όμως cd-player , κλειδιά αυτοκινήτου, κινητο –μήπως και χαθούμε-μπουκαλάκι νερό , λεφτά κτλ.Λάθος.Δεν είναι δυνατόν να είμαι τόσο εξαρτημένη από μπιχλιμπίδια που δεν με αφήνουν να τρέξω.Στα πέντε λεπτά με έπιασε πάλι ο πόνος εκεί.Τί είναι αλήθεια εκεί?Σπλήνα , σηκώτι?
Μια σκουντιά στην πλάτη.Με προσπερνάς γελώντας.Μου φωνάζεις κάτι που δεν ακούω.Είσαι ωραίος έτσι που πέφτει ο ήλιος πάνω σου.Έτσι όπως μυρίζει θάλασσα μου έρχεται εικόνα από τα Κύθηρα .Για λίγα δευτερόλεπτα θέλω να την κρατήσω μέσα μου.Έφυγες μπροστά πάλι.Μου είναι ευχάριστω να σε χαζεύω.Το μεσημέρι θα σου φτιάξω ντάκο σαν αυτό που φάγαμε στο Καψάλι.
No comments:
Post a Comment