COCOONING VS KOYKOYNIΝΓΚ
ΔΙΑΛΕΞΕΣ ΤΟΝ ΤΥΠΟ ΣΟΥ;
Δεν είχα αντιληφθεί ότι υφίσταται διαφοροποίηση μέχρι που ένας φίλος αποφάσισε να κλάψει στον ώμο μου.. Το cocooning μπήκε στη ζωή μας αφενώς από το παράθυρο των περιοδικών lifestyle ,αφετέρου από την κυρία Faith Popcorn, στρατηγικό σύμβουλο marketing ,η οποία το 1990 αναγνώρισε την τάση για παραμονή στο σπίτι ως εμπορικά σπουδαία , αναφορικά με την άνθηση του ηλεκτρονικού εμπορίου . Από την άλλη, η παρήχηση της αγγλικής λέξης σε κάτι που, ελληνιστί, θυμίζει πουλί, μας οδηγεί σε διαφορετικά μονοπάτια. Το κουκούνινγκ λοιπόν,ως μεταλλαγμενό cocooning σημαίνει «μένω σπίτι μόνος,εγώ και ο κούκος».
Η αγχωτική κραυγή γνωστού ραδιοφωνικού σποτ «ΜΗ ΜΕΝΕΤΕ ΣΠΙΤΙ» λίγο ή πολύ γεννά συγκρουσιακές επιταγές κοινωνικής χειραγώγησης, γεγονός σκιαχτικό. Η ολοένα αυξανόμενη επιλογή των κατοίκων μιας πόλης για “home sweet home” αριθμεί πλήθος αιτίων.Το οικονομικό ίσως να αφορά τον περισσότερο κόσμο αφού η στενότητα του μέσου μισθού είναι εικόνα καθιερωμένη. Πέραν αυτού το, ότι το σπίτι τους επιλέγουν και πιο ευκατάστατοι συμπολίτες μας για τον ελέυθερο τους χρόνο , καλώντας φίλους για φαγητό, κρασιά στο τζάκι, επιτραπέζια, dvd κτλ επιβεβαιώνει ότι η επιλογή συχνά έρχεται να καλύψει την ανάγκη. Αν η ανάγκη εδώ σηματοδοτεί τις λέξεις ζεστασιά και συντροφικότητα, αυτό μπορείτε να το κρίνετε έκαστος από εσάς στο σημείο που σας αγγίζει.
Η δεύτερη κατηγορία, στην οποία ανήκει ο λεξιπλάστης φίλος, απεικονίζει περισσότερο μία θλιβερή καταγραφή πραγματικότητας παρά επιλογή καθ’ αυτή.Απαντάτε στο «Τί να την κάνεις την ελευθερία σου αν δεν έχεις κάποιον να στην περιορίσει;» ή στο «άνθρωπος μόνος Θεός μάλλον είναι για θηρίο» ή για να σας παραπέμψω πιο λυρικά στο στίχο των Everything but the Girl «that’s freedom without love». Το εγω και ο κούκος είναι πολύ πιο διαδεδομένη κατάσταση από ό,τι ίσως υποψιαζόμαστε.Η εικόνα, δηλαδή, των μοναχικών ηλικιωμένων περικυκλωμένων απο γατιά και σκυλιά σε σπίτια «ευγενών» αρωμάτων δεν διεκδικεί αποκλειστικότητες. Από τεχνοκράτες μέχρι καλλιτέχνες, από φοιτητές εώς υπαλλήλους δεκαώρων η λίστα είναι μεγάλη. Αν το σκεφτείτε λίγο , υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έχετε τουλάχιστον ένα γνωστό σας που μπορείτε να φανταστείτε ότι έκανε μόνος του αλλαγή χρόνου.
Το cocooning πάντως , είναι μία υπόθεση που ευχάριστα γίνεται προσωπική .Ένα ζεστό σπίτι από χρώματα και μυρωδιές που αγκαλιάζουν αυτό που εμείς είμαστε ,πέρα από τους στυλιστικούς καταναγκασμούς, μινιμαλιστικούς ή μαξιμαλιστικούς, είναι ένας αρκετά θελκτικός λόγος για να μείνουμε σπίτι. Ένα διάλειμμα από την κίνηση, τον θόρυβο, την ορθοστασία και την απογοήτευση ατυχών συναναστροφών είναι κάτι ακόμα. Δύσκολα αλλάζω την εικόνα της Παρασκευής βράδυ, να μουλιάζω στη μπανιέρα, πίνοντας κάτιτις παρέα με βιβλίο και μουσικούλα. Αν φυσικά η μπανιέρα διατίθεται για δύο, ακόμα καλύτερα. Τελικά καταλήγω ότι το cocooning είναι ίσως ό,τι μισούν οι κουκουνιστές, όχι γιατί στο σπίτι τους στριμώχνονται αλλά γιατί θα ήθελαν να έχουν την επιλογή να κάνουν και το άλλο. Ό φίλος μου παραπονέθηκε πως κοιμάται με το μαξιλάρι του και οι τοίχοι πέφτουν να τον πλακώσουν. Αν και τότε του εξάντλησα όλα τα εξωδερμικά μου επιχειρήματα περί δημιουργικού ανεξάρτητου χρόνου, μέσα μου γνώριζα καλά πόσο εύκολα μπορείς να εξαρτηθείς από ένα χαζομαξιλάρι και τέλος πάντων πώς καλέ μου κούκο σε συμπαθώ αλλά και αυτή η μοναξιά είναι άτιμο πράγμα..
Η αγχωτική κραυγή γνωστού ραδιοφωνικού σποτ «ΜΗ ΜΕΝΕΤΕ ΣΠΙΤΙ» λίγο ή πολύ γεννά συγκρουσιακές επιταγές κοινωνικής χειραγώγησης, γεγονός σκιαχτικό. Η ολοένα αυξανόμενη επιλογή των κατοίκων μιας πόλης για “home sweet home” αριθμεί πλήθος αιτίων.Το οικονομικό ίσως να αφορά τον περισσότερο κόσμο αφού η στενότητα του μέσου μισθού είναι εικόνα καθιερωμένη. Πέραν αυτού το, ότι το σπίτι τους επιλέγουν και πιο ευκατάστατοι συμπολίτες μας για τον ελέυθερο τους χρόνο , καλώντας φίλους για φαγητό, κρασιά στο τζάκι, επιτραπέζια, dvd κτλ επιβεβαιώνει ότι η επιλογή συχνά έρχεται να καλύψει την ανάγκη. Αν η ανάγκη εδώ σηματοδοτεί τις λέξεις ζεστασιά και συντροφικότητα, αυτό μπορείτε να το κρίνετε έκαστος από εσάς στο σημείο που σας αγγίζει.
Η δεύτερη κατηγορία, στην οποία ανήκει ο λεξιπλάστης φίλος, απεικονίζει περισσότερο μία θλιβερή καταγραφή πραγματικότητας παρά επιλογή καθ’ αυτή.Απαντάτε στο «Τί να την κάνεις την ελευθερία σου αν δεν έχεις κάποιον να στην περιορίσει;» ή στο «άνθρωπος μόνος Θεός μάλλον είναι για θηρίο» ή για να σας παραπέμψω πιο λυρικά στο στίχο των Everything but the Girl «that’s freedom without love». Το εγω και ο κούκος είναι πολύ πιο διαδεδομένη κατάσταση από ό,τι ίσως υποψιαζόμαστε.Η εικόνα, δηλαδή, των μοναχικών ηλικιωμένων περικυκλωμένων απο γατιά και σκυλιά σε σπίτια «ευγενών» αρωμάτων δεν διεκδικεί αποκλειστικότητες. Από τεχνοκράτες μέχρι καλλιτέχνες, από φοιτητές εώς υπαλλήλους δεκαώρων η λίστα είναι μεγάλη. Αν το σκεφτείτε λίγο , υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έχετε τουλάχιστον ένα γνωστό σας που μπορείτε να φανταστείτε ότι έκανε μόνος του αλλαγή χρόνου.
Το cocooning πάντως , είναι μία υπόθεση που ευχάριστα γίνεται προσωπική .Ένα ζεστό σπίτι από χρώματα και μυρωδιές που αγκαλιάζουν αυτό που εμείς είμαστε ,πέρα από τους στυλιστικούς καταναγκασμούς, μινιμαλιστικούς ή μαξιμαλιστικούς, είναι ένας αρκετά θελκτικός λόγος για να μείνουμε σπίτι. Ένα διάλειμμα από την κίνηση, τον θόρυβο, την ορθοστασία και την απογοήτευση ατυχών συναναστροφών είναι κάτι ακόμα. Δύσκολα αλλάζω την εικόνα της Παρασκευής βράδυ, να μουλιάζω στη μπανιέρα, πίνοντας κάτιτις παρέα με βιβλίο και μουσικούλα. Αν φυσικά η μπανιέρα διατίθεται για δύο, ακόμα καλύτερα. Τελικά καταλήγω ότι το cocooning είναι ίσως ό,τι μισούν οι κουκουνιστές, όχι γιατί στο σπίτι τους στριμώχνονται αλλά γιατί θα ήθελαν να έχουν την επιλογή να κάνουν και το άλλο. Ό φίλος μου παραπονέθηκε πως κοιμάται με το μαξιλάρι του και οι τοίχοι πέφτουν να τον πλακώσουν. Αν και τότε του εξάντλησα όλα τα εξωδερμικά μου επιχειρήματα περί δημιουργικού ανεξάρτητου χρόνου, μέσα μου γνώριζα καλά πόσο εύκολα μπορείς να εξαρτηθείς από ένα χαζομαξιλάρι και τέλος πάντων πώς καλέ μου κούκο σε συμπαθώ αλλά και αυτή η μοναξιά είναι άτιμο πράγμα..
No comments:
Post a Comment