ΤΟ ΚΕΝΟ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

Αυτό που δεν σήκωσε τα σεντόνια μας Κυριακή πρωί. Μα το Θεό σού , μα το Θεό μου ,αυτό που δεν λυπήθηκε καμία λέξη και αφή, καμία αφορμή συνεύρεσης, αυτό που τσαλαπάτησε μέσα σε κάθε βουβή λακούβα των υγρών σου. Δεν είπες κάτι παραπάνω από το ελάχιστο σου λίγο. Αυτό που κόβει δέρμα και αναπνοή. Σε άφησα στο μετέωρο είναι μου, σε κοιτάω από τον πιο ψηλό, τον πιο απότομο όροφο του ουρανοξύστη σου, πέφτεις κάθετα , με φόρα .. Στα κόκκινα σημάδια σου στην άσφαλτο, χαράζω το όνομα σου. Ποτέ ξανά να μην ξεχάσω το πόσο καλά γράφεις,

μέσα μου.